2016-06-16 17:35:35, Autor: Jerzy Kułaczkowski | Kategorie: Miasto,
Przy dużym ładunku emocji odbyły się walne zebrania członków Spółdzielni Mieszkaniowej Staszica. Szczególne napięcie wywoływały wybory do Rady Nadzorczej, jako że poprzedni skład ze względów formalnych nie mógł ponownie ubiegać się o mandaty członków RN. Ci spośród mieszkańców – członków spółdzielni, którym nie odpowiada kierowanie Osiedlem przez obecny zarząd zwietrzyli w tym szansę, by doprowadzić do zmiany i wybrać taką Radę Nadzorczą, która nie byłaby tak jak dotąd wyłącznie fasadowym tworem bezwolnie akceptującym wszelkie działania zarządu. Nawet zawiązał się Społeczny Komitet Mieszkańców Osiedla, który nie tylko wyłonił kandydatów do Rady, gwarantujących niezależność od zarządu, ale i sformułował program zmian, które należałoby wprowadzić do działalności RN, a także zmianę sposobu zarządzania osiedlem umożliwiający jego rozwój i konieczną modernizację. Komitet wydał specjalną ulotkę przedstawiającą skrótowo jego program i prezentującą kandydatów. Znalazła się ona we wszystkich skrzynkach pocztowych, choć wielu znajomych informowało, iż owa ulotka do nich nie dotarła, co pozwala na snucie różnego rodzaju przypuszczeń, dlaczego tak się stało.
Rada Nadzorcza Spółdzielni Staszica liczy piętnastu członków, dlaczego aż tylu Bóg raczy wiedzieć. Chyba tylko dlatego by łatwiej było wpływać na jej działanie. Dla porównania powiem, że Rada Nadzorcza Orlenu liczy sobie raptem członków ośmiu.
Do wyborów stanęło 32 kandydatów. Wybory odbyły się na trzech zebraniach, jako że całe osiedle zostało podzielone na trzy odrębne jednostki, pod pretekstem, iż spółdzielnia jest zbyt liczna (liczy ponad 6 tysięcy członków) by zebrania sprawozdawczo-wyborcze członków mogły się w jednym terminie. Niby racja, tyle że biorąc pod uwagę frekwencję na poszczególnych zebraniach można bez większego ryzyka pomyłki sformułować przypuszczenie, iż takie jednorazowe zebranie z powodzeniem zmieściłoby się w jakiejś auli, czy sali gimnastycznej, którejś ze szkół osiedlowych.
Tyle tylko, że takim zebraniem trudno byłoby sterować według własnych scenariuszy, kontrolować uczestników, wpływać na ich głosy i wybory. Stąd taki zapis w statucie spółdzielni, który zresztą okazał się nie do ruszenia, bo wszystkie, nawet najbardziej oczywiste i sensowne propozycje zmian, były skutecznie torpedowane przez zwolenników (czytaj pracowników spółdzielni) obecnego zarządu. Odrzucanie wszelkich wniosków zgłoszonych przez mieszkańców, głosowanych zresztą w późnych godzinach nocnych, przy niewielkiej liczbie mieszkańców, bo większość poszła już sobie, albo zmęczona, albo zniechęcona przebiegiem obrad, pokazuje, że zebrania przeprowadzane są tylko i wyłącznie, dlatego, że wymaga tego ustawa o spółdzielczości mieszkaniowej. Zebrania według zarządu mają na celu wyłącznie usankcjonowanie jego dalszego trwania, a nie wysłuchaniu mieszkańców, refleksji nad tym, co zrobić by mieszkało się na osiedlu lepiej, milej, by rozwiązać problemy. Może o tym świadczyć i to, że nikt z zarządu nie pofatygował się by ustosunkować się do wypowiedzi dyskutantów, podjąć polemikę, udzielić niezbędnych wyjaśnień. W ten sposób zarząd na czele z prezesem wykazał absolutną arogancję i lekceważenie członków spółdzielni, od których oczekuje się wyłącznie terminowego regulowania czynszu, a nie mądrowania się i oceniania pracy zarządu. Zarząd i Rada Nadzorcza zresztą przy tej okazji wykazała się absolutnym brakiem empatii odrzucając odwołanie jednej z członkiń spółdzielni, która została wydalona ze spółdzielni z powodu zaległych opłat czynszowych bez uwzględnienia jej trudnej sytuacji zdrowotnej i deklaracji spłacenia długu.
W tej sytuacji nie może dziwić wynik wyborów do Rady Nadzorczej. Z 15 kandydatów zgłoszonych przez Społeczny Komitet do rady nie został wybrany nikt. Taki rezultat pozwala na sformułowanie przypuszczenia, że głosowanie odbyło się pod pełną kontrolą i nadzorem i że poważny wpływ na to mieli pracownicy spółdzielni będący jednocześnie jej pracownikami. W powszechnej opinii głosowali oni według określonych wytycznych i pod szczególną obserwacją przełożonych. O sposobie ich głosowania można było się zresztą przekonać podczas głosowań jawnych. To właśnie ich głosy zdecydowały, że odrzucono wnioski mieszkańców, które są niewygodne dla zarządu, bo zmuszają do myślenia i działania, jak choćby konieczność rozwiązania braku miejsc parkingowych na osiedlu, czy wykazywana przez zarząd niechęć do stworzenia strony internetowej spółdzielni, który to postulat pojawia się już od lat. Zarząd dla zdobycia alibi usprawiedliwiającego jego nieudolność w rozwiązywaniu osiedlowych problemów organizuje jakieś lipne ankiety, jak choćby te które dotyczyły bardzo istotnej kwestii konieczności likwidacji piecyków gazowych w łazienkach. Stanowią one śmiertelne zagrożenie dla mieszkańców, a ich stosowanie jest niezgodne z obecnymi normami, zarząd jednak nie robi nic, by stworzyć system korzystania z ciepłej wody dostarczanej przez elektrociepłownię. Wielu mieszkańców nie zgadza się na takie rozwiązanie z powodu braku znajomości problemu we wszystkich jego aspektach, a skoro tak jest, to zarząd ma wygodny argument; mieszkańcy nie wyrażają zgody.
To niejedyny przykład inercji i bezczynności zarządu, który jest zainteresowany wyłącznie zachowaniem własnych posad. Śmiem twierdzić, że gdyby prezes poświęcił równie wiele energii i kreatywności wykazywanej w trakcie zebrań dla osiągnięcia swych osobistych celów, ile dla rozwiązywania najważniejszych problemów Osiedla, to byłoby ono najpiękniejszym i najlepszym miejscem do życia w naszym mieście. A tak mamy do czynienia z sytuacją, która stanowi jawną karykaturę pięknej idei spółdzielczości opartej na poczuciu wspólnoty działania i celów, a sama spółdzielnia jest traktowana jak prywatny folwark kilku osób.
Myślę, że członkowie spółdzielni powinni teraz ze szczególną uwagą przyglądać się pracy nowo wybranej Rady Nadzorczej, czy rzeczywiście właściwie wypełnia rolę dla której została powołana.
