Z żałobnej karty ostatnich 12 miesięcy

2012-10-30, Prosto z miasta

Ludzie cenieni i lubiani, albo tylko znani ze swej funkcji pełnionej w mieście, teraz lub w przeszłości. Gorzowianie, którzy sprawdzili się gdzie indziej, oraz ci, dla których Gorzów był tylko etapem w karierze. Oto sylwetki niektórych z nich, tych którzy odeszli w ciągu ostatnich 12 miesięcy. Czasem tak cicho, że nikt prawie tego nie zauważył...

Mirosław Bara, pierwszy komendant wojewódzki Policji w Gorzowie. W 1963 r. ukończył LO w Wolborzu, później Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Wyższą Szkołę Oficerską MO w Szczytnie. Od 1966 pracował w Komendzie Powiatowej MO w Sulęcinie m.in. jako kierownik referatu kryminalnego, w 1975 awansował do nowo powstałej Komendy Wojewódzkiej MO w Gorzowie, był kierownikiem sekcji zabójstw Wydziału Kryminalnego, a od 1980 – inspektorem i st. inspektorem w Wydziale Inspekcji. Z chwilą utworzenia Policji z majora MO stał się podinspektorem i 27.06.1990 mianowany komendantem wojewódzkim Policji w Gorzowie, na stanowisku tym pozostawał do połowy lat 90. Zmarł 29 listopada 2011 r. w wieku 67 lat, pogrzeb odbył się na cmentarzu komunalnym.

Krzysztof Cierkoński, sędzia Sądu Okręgowego w Gorzowie. Był synem Zbigniewa Cierkońskiego, współorganizatora I LO, które także ukończył w 1967 r., następnie studia prawnicze, przed 1980 r. został sędzią Sądu Rejonowego, w 1982 uchwałą Rady Państwa został usunięty z urzędu, pracował jako radca prawny w SI „Warta”, angażując się jednocześnie w działalność Diecezjalnego Komitetu Pomocy Internowanym i Aresztowanym, w 1990 wrócił na stanowisko sędziego SR, a w 1995 r. awansował na sędziego Sądu Wojewódzkiego, później okręgowego. Już w 1990 został po raz pierwszy wojewódzkim komisarzem wyborczym, później wielokrotnie zasiadał też w składzie różnych komisji wyborczych. Za zasługi w działalności na rzecz demokratyzacji prawa wyborczego i przeprowadzanych wyborów został w 2000 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2009 – Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 22 listopada 2011 r. w wieku 62 lat.

Władysław Krzyśków, długoletni dyrektor Technikum Gastronomicznego. Absolwent Wyższej Szkoły Handlowej w Poznaniu, ale już od 1947 r. pracował w szkolnictwie, w 1953-1958 uczył przedmiotów zawodowych w Technikum Finansowym, a w 1958-1979 – był dyrektorem Technikum Gospodarczego i Zespołu Szkół Gastronomicznych, który przeprowadził szkołę z ul. Świerczewskiego do budynku przy Kosynierów Gdyńskich i zadbał o jej infrastrukturę. Po 21 latach kierowania placówką odszedł na rentę, zm. 18 października 2012 r. w wieku 85 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Marian Czerniejewski, kolejarz, pionier Gorzowa, teść Antoniego Wilczewskiego, właściciela „Wildomu”. Pochodził z Gniezna, od 1945 r. w Gorzowie, gdzie wstąpił do Służby Ochrony Kolei w 1948 r. awansował na zawiadowcę stacji w Ośnie; na emeryturze zamieszkał ponownie w Gorzowie, zm. 7 marca 2012 r. w wieku 92 lat.

Anzelm Dębicki, b. dyrektor Zespołu Szkół Zawodowych. Z zawodu nauczyciel, w 1964-1975 uczył w Zespole Szkół Mechanicznych, w 1976 został zatrudniony jako starszy inspektor w Wydziale II KW MO w Gorzowie, w l. 1986-1987 w stopniu kapitana był zastępcą naczelnika Wydziału III WUSW w Gorzowie. Następnie wrócił do zawodu nauczyciela, od 1987 był wicedyrektorem Zespołu Szkół Zawodowych im. Sobieskiego, a w 1989-1995 jego dyrektorem. Zmarł 13 grudnia 2012 r. w wieku 69 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Henryk Dolecki, inżynier, przedsiębiorca i brydżysta, udziałowiec Przedsiębiorstwa Drogowo-Inżynieryjnego „Eldro” sp. z o.o., członek zarządu Przedsiębiorstwa Budowlano Inżynieryjnego „PBI”, sp. z o. o. w upadłości likwidacyjnej. Zmarł 22 sierpnia 2012 r. w wieku 66 lat, spoczął na cmentarzu komunalnym.

Włodzimierz Gierałtowski, mgr inż. architekt i urbanista, współprojektant gorzowskiego śródmieścia. W 1940 zdał konspiracyjnie maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Męskim im. A. Mickiewicza w Warszawie, w 1951 ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1950 r. na łamach „Architektury” opublikował pracę Śląskie miasta owalnicowe, w której zawarł wytyczne odbudowy opracowane przez Katedrę Urbanistyki Politechniki Warszawskiej, był później kierownikiem Biura Projektów Typowych i Studiów Budownictwa Miejskiego w Warszawie i zast. naczelnego architekta Warszawy. Jego zespół wygrał w 1957 r. konkurs na odbudowę śródmieścia Gorzowa, później wraz z żoną Hanną Gierałtowską-Krąk (1922-1999) nadzorował realizację projektu. Zm. 22 grudnia 2011 r. w Warszawie w wieku 90 lat.

Kazimierz Gintowt, nauczyciel, b. kierownik Szkoły Podstawowej nr 7 w l. 1954-1956, później uczył biologii m.in. w II LO (1973-1990). Zm. 10 czerwca 2012 r. w wieku 88 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Dariusz Głuchy, przedsiębiorca, założyciel firmy Honda Głuchy i Spółka, był też współwłaścicielem Grupy Gezet, w 2008 uhonorowany nagrodą Geparda Biznesu. Pasjonat motoryzacji, jeździł na quadach, zginął 18 listopada 2011 r. w wieku 41 lat w wypadku drogowym, pochowany na cmentarzu komunalnym w Ulimiu.

Zbigniew Hawełka, b. dyrektor PWiK. A wykształcenia inżynier budownictwa wodno-kanalizacyjnego, w 1952 ukończył Politechnikę Śląską w Gliwicach, następnie pracownik tej uczelni, od 02.1958 w Gorzowie, gdzie zorganizował Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji i 1.04.1958 został jego dyrektorem, kierował nim do 1990, tworząc wraz inż. Haliną Sporną (1926-2011), swym zastępcą i naczelnym inżynierem przedsiębiorstwa, którą sprowadził ze swej uczelni, niezwykły tandem zawodowy, który przez 32 lata odpowiadała zaopatrzenie miasta w wodę. Zmarł 7 lipca 2012 r., równo w rok po inż. Spornej, w wieku 86 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Helena Idczak, mgr farmacji, kierownik apteki „Malwa”. Przez wiele lat pracowała w aptece Szpitala Psychiatrycznego, następnie Polikliniki MSW w Gorzowie, od 1998 – współwłaścicielka – do spółki z synem Karolem – apteki „Malwa” przy ul. Sybiraków 27. Zmarła 5 listopada 2011 r. w wieku 66 lat, pogrzeb odbył się na cmentarzu komunalnym.

Franciszek Jasiński, b. działacz młodzieżowy w Gorzowie w l. 1968-1978. Był przewodniczącym ZP Związku Młodzieży Wiejskiej (ZMW) i Związku Socjalistycznej Młodzieży Wiejskiej (ZSMW) w Gorzowie, od 1975 – przewodniczący ZW ZSMW, od 1976 – działacz ZSMP. W 1978 został st. inspektorem Wydziału Administracyjnego KW PZPR, w 1982 – zastępcą kierownika WOKI, a w 1988-1989 – kierownikiem Wydziału Oświaty, Nauki Kultury KW PZPR. Późnej przez kilkanaście lat przebywał w USA, pobudował się i mieszkał w Gorzowie, zm. nagle 29 maja 2012 r. w wieku 67 lat podczas wizyty u córki pod Chicago, gdzie został też pochowany.

Zdzisław Jusis, działacz rzemiosła, b. piłkarz i b. poseł. Pochodził z Wileńszczyzny, w 09.1945 przyjechał z rodzicami z Wilna, w 1951 ukończył Liceum Handlowe w Gorzowie, w 1960 zdobył uprawnienia mistrza mechanika maszyn biurowych. Od 1956 pracował w dziale inwestycji „Stilonu”, w 1960 przejął po teściu, Józefie Kordeckim (1899-1959) zakład naprawy maszyn biurowych, który prowadził przez kilkadziesiąt lat. W młodości grał w piłkę nożną, zaczynał w Kolejarzu, czyli w KKS Warta, na pocz. lat 50. trafił do Polonii Leszno, następnie grał w Lotniku Wrocław, Stali/Polonii Nowa Sól, a w 1957-1966 – w Unii Gorzów, z którą w 1959 awansował do II ligi, następnie – w Celulozie Kostrzyn, był dwukrotnie trenerem Stilonu (1963-1964 i 1967-1968), w 1968 wprowadził go do III ligi. Był działaczem rzemiosła, członkiem Rady Izby Rzemieślniczej w Zielonej Górze, w 1995-2003 – starszym Cechu Rzemiosł Różnych w Gorzowie, był także działaczem SD, przez trzy kadencje zasiadał w WRN w Zielonej Górze, następnie w Gorzowie, w 1980 został wybrany na jedną kadencję posłem na Sejm PRL. Odznaczony był m.in. Krzyżem Komandorskim (2003), Oficerski (1989) i Kawalerskim (1982) Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi (1976) oraz licznymi odznaczeniami rzemieślniczymi, sportowymi, wojewódzkimi i miejskimi, w 1984 r. wpisany do „Księgi ludzi zasłużonych dla woj. gorzowskiego”. Zm. 3 stycznia 2012 r. w wieku prawie 80 lat, pochowany w grobie żony Krystyny (1932-1998) na cmentarzu komunalnym.

Roman Kempski, nauczyciel, b. dyrektor Zespołu Szkół Specjalnych nr 14. Gorzowianin, w l, 1976-1980 studiował na AWF w Gorzowie, prze następne siedem lat pracował w Szkole Podstawowej nr 17. W 1995 wygrał konkurs na dyrektora Zespołu Szkół Specjalnych nr 14, którym kierował do 2004 r. Zmarł 28 grudnia 2011 r. w wieku 58 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Małgorzata Kitowska-Łysiak, prof. dr hab., historyk sztuki KUL, b. pracownik Muzeum Okręgowego w Gorzowie. Od 1969 r. związana z Lublinem, gdzie ukończyła liceum, a następnie historię sztuki na KUL (1977), a w 1978 obroniła pracę magisterską, poświęconą twórczości Brunona Schulza, w 2003 habilitowała się rozprawą Sztuka polska po 1945 r.. Po studiach, w l. 1978-1982 pracowała w Muzeum Okręgowym w Gorzowie, potem wróciła do Lublina i rozpoczęła pracę na KUL w Instytucie Historii Sztuki, Katedra Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych. W Gorzowie zasłynęła z organizacji wielu wystaw, publikowała też recenzje wystaw plastycznych i fotograficznych, głównie w „Ziemi Gorzowskiej”. Zmarła 17 października 2012 r. w Lublinie w wieku prawie 59 lat.

Paweł Klucz, znany także jako Pablo Key, współtwórca portalu JoeMonster.org Mieszkaniec Baczyny, w 1994 ukończył III LO w Gorzowie, w 2001 r. dołączył do portalu satyrycznego JoeMontser.org, stając się jedną z popularniejszych postaci polskiego Internetu, jako pierwszy zaczął w Polsce upowszechniać żarty o Chucku Norrisie. Zm. 19 sierpnia 2012 r. w wieku 38 lat, pochowany na cmentarzu w Baczynie.

Jan Korol, dr prawa, radca prawny, b. przewodniczący Rady Miejskiej w Gorzowie. Pochodził ze Słupska, studia prawnicze ukończył na UJ, tam też obronił pracę doktorską z historii prawa rosyjskiego od XII do XV w. Przez 4 lata pracował w Międzyrzeczu, w 1976-1984 r. – w Urzędzie Wojewódzkim w Gorzowie, ostatnio prowadził kancelarię prawniczą, która obsługiwała także podmioty samorządowe, udzielał też porad prawnych w Biurze Poselskim SLD w Gorzowie. Działacz SdRP i SLD, w 07.1993 r. został przewodniczącym RM SdRP, przez dwie kadencje był radnym RM w Gorzowie, w 1990 – ze Społecznej Listy Rady Os. Staszica (411 głosów), w 1994 – z listy SLD, został wtedy przewodniczącym RM (1994-1998); w 1998-2006 był radnym Sejmiku Lubuskiego z listy SLD. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2000). Zm. 21 lipca 2012 r. w wieku 65 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Leszek Krzyszowski, zielonogórski rzeźbiarz, medalier, twórca pomnika na pl. Grunwaldzkim. Pochodził z Sambora, w l. 50 studiował rzeźbę w PWSSP w Poznaniu, dyplom obronił u prof. Bazylego Wojtowicza, na pocz. lat 60. osiedlił się w Zielonej Górze, specjalizował się w monumentach wojennych, jego pomniki braterstwa stoją we Wschowie, Gorzowie (1975) i Nowej Soli, najbardziej znaną rzeźbą jest Winiarka, która stanęła w poł. l. 60 na Wzgórzu Winnym nieopodal Palmiarni w Zielonej Górze, wykonał też popiersie rzemieślnika Kazimierza Lisowskiego na dziedzińcu Elżbietanek przy ul. Wojska Polskiego; w Europie zasłynął jednak dzięki medalom, których wykonał ok. 200. W 1970 wygrał konkurs na pomnik Braterstwa Broni w Gorzowie, w 1972-1975 mieszkał w Gorzowie, wykonując monument o wymiarach 18x14 m w udostępnionej przez „Silwanę” hali fabrycznej. Zm. 13 lutego 2012 r. w Zielonej Górze w wieku 77 lat, pochowany w grobie rodziców na zielonogórskim cmentarzu.

Maciej Maciejek, b. piłkarz, zawodnik zielonogórskiej Lechii, grający w 1979/80 w Stilonie, w 20 spotkaniach II ligi strzelił wtedy 3 bramki; Zmarł 6 lutego 2012 r. w wieku 60 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym w Zielonej Górze.

Marian Marcinkiewicz, b. kierownik kin w Gorzowie, ojciec Kazimierza, b. premiera, oraz Mirosława i Arkadiusza. Pochodził spod Lidy, po wojnie w Białymstoku, od końca lat. 40. – w Gorzowie. Z zawodu – krawiec, swoje wyroby sprzedawał zrazu na własnym straganie, w międzyczasie ukończył studia kulturoznawcze, później był kierownikiem kina „Słońce”, a od 1975 „Kopernik”. Członek PZPR od 1961, co najmniej od 1979 zasiadał w Komitecie Miejskim PZPR, w 1981-1983 był zastępcą członka KM, lektorem KM PZPR, także działaczem TPPR. Zmarł. 22 listopada 2011 r. w wieku 81 lat, pogrzeb odbył się na cmentarzu komunalnym.

Władysław Mazurek, inż. b. dyrektor „Zrembu”, b. prezes Stali. Pracę zawodową rozpoczął w ZM „Gorzów”, gdzie awansował do stanowiska głównego technologa, w l. 70. przeniósł się do „Zrembu”, gdzie był dyrektorem technicznym, następnie dyrektorem naczelnym, na tym stanowisku co najmniej do 1985 r. Jako pracownik ZMG należał do aktywnych działaczy Stali, w 1961 został kierownikiem sekcji żużlowej, a w 1964-1967 był prezesem klubu. Jako dyrektor techniczny w „Zrembie” zorganizował oddział wojewódzki SIMP i w 1976-1979 stał na czele jego pierwszego zarządu, później reprezentował gorzowskie środowisko techniczne we władzach federacji NOT. Zmarł 29 grudnia 2011 r. po długiej chorobie w wieku 79 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Jan Nestorowicz, lekarz medycyny, specjalista ginekolog i położnik. W 1959 r. ukończył Akademię Medyczną we Wrocławiu, po studiach podjął pracę w Brzegu, od 1975 w Gorzowie, pracował w Szpitalu Miejskim, w przychodni stilonowskiej, przemysłowej i GLS, od 1992 r. na emeryturze. Później organizował koło lekarzy emerytów. Zm. 21 lutego 2012 r., urna z prochami spoczęła na cmentarzu komunalnym.

Ryszard Olejniczak, dziennikarz radiowy, krótkofalowiec. Pochodził z Wrześni, ukończył Archidiecezjalne Seminarium Duchowne w Gnieźnie, wyświęcony w 1959, był m.in. wikarym w Bydgoszczy (1961-1962), po 12 latach zrzucił sutannę, w 1973 r. wygrał konkurs na reportera radiowego Zielonogórskiej Rozgłośni PR w Gorzowie, przez następne ćwierć wieku pracował jako gorzowski korespondent, zrazu był jedynym reporterem radiowym w Gorzowie, z tej racji uczestniczył we wszystkich najważniejszych wydarzeniach miasta i regionu. Był też entuzjastą wszelakich nowinek radiowych, pasjonował się krótkofalarstwem (SP3VAR), pionierem CB-Radio. Razem z żoną Janiną (1944-2008) prowadził Rodzinny Dom Dziecka, jeden z pierwszych w Gorzowie. Zm. 7 stycznia 2012 r. w wieku 76 lat, pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu komunalnym.

Marek Osiński, b. piłkarz wodny, brat Jacka. także waterpolisty. Od 1972 r. zawodnik ZKS Stilon, wielokrotny mistrz Polski, w 1976 brał udział w ME juniorów, w 1977 i 1981 – w ME seniorów; w 1979 uplasował się na 5. miejscu w plebiscycie sportowym. W międzyczasie ukończył na gorzowskiej AWF (1976-1980) . Zmarł nagle 29 lutego 2012 r. w wieku 56 lat w następstwie zawału serca, pochowany na cmentarzu komunalnym.

Ryszard Ostromęcki, także Waldeck-Ostromęcki, Ryszard Waldeck, b. aktor gorzowski. Potomek Wilhelma Waldecka, właściciela XIX-wiecznego majątku w Racławicach k. Niska, który odzyskał w 1995, powstał tam Społeczny Ośrodek Edukacji Ekologicznej. W 1954 r. ukończył PWST w Krakowie, po szkole podjął pracę w Teatrze Dramatycznym w Poznaniu. W Gorzowie pracował tylko jeden sezon, do historii sceny przeszedł jako odtwórca roli Kirkowa w inscenizacji „Balladyny”, która 4.10.1961 zainaugurowała działalność Teatru Państwowego im. Osterwy w Gorzowie, Od 1961 aktor i reżyser w poznańskiej TV, a w 1964-1973 – realizator telewizyjny; w 1980-2010 prowadził Piwnicę na Wójtowskiej w Krakowie, jako emerytowany aktor występował w 1997-2003 gościnnie na deskach Teatru Starego w Krakowie. W 1953 r. zagrał w filmie Trzy opowieści, a 1955 wystąpił w filmie Jana Rybkowskiego Godziny nadziei, nakręconym w Łagowie. Zm. 16 marca 2012 r. w Krakowie w wieku prawie 80 lat.

Zbigniew Owadiuk, dr n. wet., b. dyrektor Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii w Gorzowie. Lwowianin, w 1950 r. ukończył Wydział Weterynarii na Uniwersytecie Wrocławski, tuż przed emeryturą obronił tam prace doktorską poświęconą gorzowskiemu modelowi uwalniania stad od brucelozy. Był kierownikiem PZLZ w Ośnie (1952-1954), powiatowym lekarze weterynarii w Słubicach (1954-1975), w 1975 został zastępcą dyrektora Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii ds. ochrony hodowli, a 1.07.1981 – dyrektorem WZW. Wielokrotnie uczestniczył w zwalczaniu pryszczycy (1953, 1958, 1960, 1963), a w 1976 i 1982 organizował blokadę graniczną przed epidemią pryszczycy w NRD, zwalczał też m.in. fale pomoru świń i dzików (1956-1957), gruźlicę bydła (1965-1975), brucelozę (1970-1971), wyróżniony w 1981 nagrodą Ministra Rolnictwa I stopnia, odznaczony też Srebrnym (1959) i Złotym (1969) i Krzyżem Zasługi, odznaką Zasłużonego Pracownika Rolnictwa. Do 03.1995 r. redagował biuletyn Lubuskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej „Centaur Lubuski”, był sekretarzem RO LILW I kadencji, wieloletnim skarbnikiem Oddziału Lubuskiego PTNW. Zm. w wieku 86 lat ok. 19 czerwca 2012 r. prawdop. w Kutnie, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Kutnie.

Gertruda Przybylska, mgr, wynalazca, działacz sportowy, związkowy i charytatywny, b. kierowniczka drużyny piłkarskiej Stilonu, legenda toruńskiej „Solidarności”. Pochodziła z Gniezna, w 1951 ukończyła Wydział Matematyczno-Przyrodniczy, po studiach, jako specjalistka od związków polimerowych, otrzymała skierowanie do pracy w „Stilonie”, była kierownikiem Wydziału Chemicznego, następnie kierowała Oddziałem Kaprolaktamu, w 1967 została przeniesiona służbowo do Zakładów Włókien Chemicznych „Elana” w Toruniu, od 1984 – na emeryturze. Była jednym z najaktywniejszych działaczy ZKS Unia i Stilon, w l. 50, została pierwszą w Polsce kobietą na stanowisku kierownika drużyny piłkarskiej, w 1962 przemawiała na zjeździe krajowym PZPN, w Gorzowie zasłynęła z organizacji sparringów z I-ligowymi drużynami, które po meczach w Szczecinie wracały przez Gorzów, sponsorowała też klub pożyczką zaciągnięta w kasie zapomogowo-pożyczkowej, której nigdy nie odzyskała. W 1980 r. została przewodniczącą Komisji Wydziałowej i członkiem Komisji Zakładowej „Solidarności” w „Elanie”, od 1982 członek RKW, a w 1987-1989 – jawnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej w Toruniu, w 1989-2002 ponownie członek KZ w „Elanie”. Od 1980 zaangażowana w działalność „Caritas”, od 1994 – wolontariuszka „Caritas Polska”. Była laureatką Lubuskiej Nagrody Technicznej, wyróżniona medalem „X-lecia PL” (1955), „Za zasługi dla miasta Torunia” (1998), Krzyżem Komandorskim OOP (2011. Zmarła 19 marca 2012 r. w Toruniu w wieku prawie 89 lat.

Stanisław Przywarski, dr, profesor WSKiZ, wykładowca Akademii Muzycznej w Poznaniu. Gorzowianin, w 1955 ukończył LO nr 18. Wykładowca AM im. J. Paderewskiego w Poznaniu, gdzie kierował Zakładem Nauk Społeczno-Humanistycznych Akademii Muzycznej w Poznaniu, b. prorektor ds. studenckich w l. 1992-1999. Był też dziekanem Wydziału Nauk Ekonomiczno-Społecznych Wyższej Szkoły Komunikacji i Zarządzania w Poznaniu. Zm. 5 lutego 2012 r. w wieku 74 lat, pogrzeb odbył się na cmentarzu komunalnym w Gorzowie.

Wojciech Sadowski, dr, etnolog, regionalista. Pochodził z Wileńszczyzny, od 1945 w Gorzowie, w 1957 ukończył Niższe Seminarium Duchowne w Gorzowie, następnie studiował etnografię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UAM, w 1963 obronił pracę magisterską a w 1981 – doktorską. Po studiach pracował jako socjolog w „Stilonie” (1963-1966), jako cenzor w GUKPPW, oddział w Gorzowie (1966-1974), następnie w Miejskiej i Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej (1974-1977, w tym w 1974-1975 jako dyrektor MBP), a w l. 1977-2002 pracował w Muzeum, gdzie współorganizował dział etnografii. Był aktywnym uczestnikiem życia kulturalnego w mieście, należał do tzw. stolika nr 1, był współzałożycielem i pierwszym sekretarzem GTSK (1970-1972), także ostatnim, kierownikiem klubu GTSK, redaktorem „Stilonu Gorzowskiego” (1965), współzałożycielem i sekretarzem jednodniówki „Ziemia Gorzowska” (1971-1976). Zmarł 2 lipca 2012 r. w wieku 75 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym w kwaterze rodzinnej.

Jerzy Szabłowski, b. kierownik stadion i b. kierownik drużyny żużlowej Stali. W Gorzowie od lat 60., pracował w ZM „Gorzów”, skąd został oddelegowany do pracy w Klubie Sportowym Stal, był kierownikiem stadionu żużlowego i kierownikiem drużyny żużlowej, w tej roli co najmniej w 1980-1987, był jedynym działaczem, który mógł się poszczycić, iż przyczynił się do zdobycia przez Stal wszystkich siedmiu złotych medali Drużynowych Mistrzostw Polski (1969, 1973, 1975, 1976, 1977, 1978, 1983). Zmarł 16 grudnia 2011 r. w wieku 73 lat, pogrzeb odbył się na cmentarzu komunalnym.

Irena Świecik, z d. Hardziewicz, nauczycielka, sybiraczka. Jej rodzina została w 1940 r. wywieziona z leśniczówki w Krewie, pow. oszmiański do Krasnojarska, przebywała w miejscowościach Tupik, Tujm i Iljus, repatriowana w 1946. W l. 50-70. była kierowniczką d. Szkoły Podstawowej nr 32 w Chwalęcicach, ostatnio zasiadała w zarządzie fundacji „Złota Jesień” w Gorzowie. Była autorką wspomnień i opowiadań o tematyce sybirackiej, sporządził w rękopisie Zapiski syberyjskie, czyli dzieje pewnej rodziny, w książce 20 lat Koła Związku Sybiraków w Gorzowie Wielkopolskim (2010) opublikowała opowiadanie Wygnańcy pod opieką Bożej Opatrzności. Zm. 14 listopada 2011 r. w wieku 84 lat, pogrzeb odbył się na cmentarzu w Baczynie.

Józef Torzewski, przedsiębiorca, działacz samorządu rzemieślniczego. Działalność zawodową rozpoczął w 1967 r., zakładając warsztat elektromechaniki drogowej, dziś jest to Przedsiębiorstwo Urządzeń Dźwigowych „Tolift”. Od lat 80. działał w samorządzie cechu i Izby Rzemieślniczej, był m.in. wiceprezesem Izby Rzemieślniczej, starszym Cechu Rzemieślników i Przedsiębiorców, wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Rzemieślniczej „Progress”. Uhonorowany „Szablą Kilińskiego” (2011). Zmarł 24 stycznia 2012 r. w wieku prawie 77 lat, pochowany na cmentarzu komunalnym.

ks. Kazimierz Trelka, b. proboszcz w Starym Polichnie. Wyświęcony 29.12.1958 w Gorzowie, w 2008 święcił 50-lecie kapłaństwa i uczestniczył w jubileusz bp. Sochy w Gorzowie. W 1972 r. został proboszczem w Starym Polichnie, w 1981 odszedł do Radnicy, a w 1988 przeszedł na emeryturę i osiadł przy Parafii Miłosierdzia Bożego we Wrocławiu, gdzie zm. 2 marca 2013 r. w wieku 78 lat.

Ireneusz Wilczyński, mgr inż., b. naczelny inżynier i wicedyrektor „Stilonu”, wynalazca. Przed 1965 został naczelnym inżynierem GZWS w randze zast. dyrektora ds. technicznych, po 1971 został przeniesiony do dyrekcji Zjednoczenia Włókien Chemicznych „Chemitex” w Łodzi, współpracował z Politechniką Łódzką i Instytutem Włókien Chemicznych. Był pierwszym Lubuszaninem, który otrzymał stypendium ONZ na wyjazd za granicę, w 1965 wrócił z pobytu w Instytucie Technologii Polimerów Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Sztokholmie, w końcu 1965 r. odwiedził 15 zakładów przemysłowych w RFN i Włoszech, a w 03.-04.1971 uczestniczył w delegacji, która odwiedziła ośrodki przemysłowe w Kanadzie, Japonii i USA. Był pionierem komputeryzacji zakładu, współtwórcą kilku opatentowanych wynalazków. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1971). Zm. 26 stycznia 2012 r. w wieku 81 lat, pochowany na cmentarzu parafialnym św. Antoniego w Łodzi (na Mani).

Agata Witkowska, b. aktorka gorzowska. Absolwentka Studium dla Aktorów Lalkarzy w Będzinie oraz Wydziału Filologicznego (kulturoznawstwo) Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, egzamin aktorski zdała eksternistycznie. Debiutowała jako adept w Teatrze Dzieci Zagłębia w Będzinie, gdzie pracowała w l. 1981-1984, przez następny sezon występowała w Gnieźnie, a w l. 1985-1989 w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie, gdzie zagrała w co najmniej 8 premierach, w tym Pannę Młodą w „Weselu” (1987). Z Gorzowa przeniosła się do Teatru Śląskiego w Katowicach, a w 1994 r. związała się z Teatrem Rozrywki w Chorzowie. Zm. tragicznie 4 marca 2012 r. w Katowicach w wieku 49 lat.

Eligiusz Włodarczak, adwokat, b. minister w kancelarii prezydenckiej. Gorzowianin, syn b. księgowego w PZGS i WZGS oraz b. prezesa WLKS Orlęta, wnuk Stefana Eliszewskiego, przodownika PP, zamordowanego w 1940 w Miednoje. Absolwent LO nr 19 w 1967, następnie studiował prawo na UAM, aplikację, którą odbywał w Gdańsku, ukończył po wydarzeniach sierpniowych, następnie związał się z kancelarią Jacka Taylora, zasłynął jako obrońca w procesach politycznych, od 1.05.1992 do 22.12.1995 był podsekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta Wałęsy, później pracował m.in. w Oddziale Terenowym Agencji Nieruchomości Rolnych w Gdańsku. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP (2011). Zmarł 28 września 2012 r. w wieku prawie 63 lat, spoczywa w symbolicznej mogile swego dziadka na gdyńskim cmentarzu komunalnym w Kosakowie.

Christa Wolf, z d. Ihlenfeld, światowej sławy pisarka niemiecka. Landsberczanka, córka landsberskiego kupca Ottona Ihlenfelda i Herty. Do 1945 uczyła się w landsberskim gimnazjum, maturę zdała w 1949 r. w „Oberschule” w Bad Frankenhausen, w 1949-1953 studiowała germanistykę w Jenie i Lipsku, po studiach została współpracownikiem „Deutschen Schfiftstellerverband”, od 1962 r. utrzymywała się z pisania. W jej dorobku znajduje się jedna z najgłośniejszych powieści o Gorzowie Kinderheistmuster (1976), wydanej w 1981 r. pod tytułem Wzorce dzieciństwa. Zmarła 1 grudnia 2011 r. w Berlinie w wieku 82 lat, w uroczystościach pogrzebowych uczestniczyła oficjalna delegacja Gorzowa z prezydentem Tadeuszem Jędrzejczakiem.

Olga Serwatka z d. Wygnaniec, pionierka Gorzowa, b. sekretarka wiceprezydenta miasta. Pochodziła z Drohobycza, we wrześniu 1945 cała rodzina Wygnańców osiadła w Gorzowie. Maturę zdała przed wojną, w Gorzowie, pracowała w magazynach, a następnie została sekretarką wiceprezydenta L. Kruszony, w 1947 odnalazł ją narzeczony Andrzej Serwatka († 1976), b. żołnierz AK i sybirak, pobrali się w 1949 i wyjechali na Śląsk, później zamieszkała w Krakowie, gdzie zm. 8 lipca 2012 r. w wieku 92 lat, pochowana na cmentarzu Prądnik Czerwony.

o. Damian Zawitkowski, OFMCap., b. gwardian w Gorzowie. W 1949 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, a w 1956 r. przyjął święcenia kapłańskie, był rekolekcjonistą i misjonarzem ludowym, spowiednikiem, duszpasterzem głuchych. Pełnił różne funkcje w klasztorach, w l. 1973-1976 był przełożonym domu zakonnego w Gorzowie, w tej roli 1 VIII 1976 poświęcił tymczasową kaplicę wybudowaną na czas remontu kościoła św. Stanisława Kostki. Następnie przebywał w Zakroczymiu i Białej Podlaskiej jako rekolekcjonista i animator ruchu trzeźwości, ostatnie lata spędził w klasztorze w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie zm. 20 listopada 2011 r. w wieku 79 lat.

Prosto z miasta

Robert
Borowy

Gorzów! Tu zostaję! - A kto dokładnie? Zobacz

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym miejscem do życia.