Echogorzowa logo

wiadomości z Gorzowa i regionu, publicystyka, wywiady, sport, żużel, felietony

Jesteś tutaj » Home » Prosto z miasta »
Marka, Wiktoryny, Zenona , 29 marca 2024

Ożywcze dotknięcia twardej rzeczywistości faktów

2017-02-15, Prosto z miasta

Prof. Bogdan Kunicki był wybitnym socjologiem, ale i wielkim humanistą, jakich w  „mieście średniej wielkości” coraz bardziej nam brakuje.

medium_news_header_17550.jpg

Przypominamy jego dokonania i dorobek naukowy w szkicu dr Krystyny Kamińskiej, który ukazał  się w „Nadwarciańskim Roczniku Historyczno-Archiwalnym” nr 7 z 2000 roku. Oczywiście później także pracował naukowo, pisał książki, ale  już tylko tym, co wcześniej zrobił i stworzył zasłużył na nasza pamięć.

Dorobek naukowy prof. dr hab. Bogdana J. Kunickiego - gorzowskiego socjologa i historyka

I.

Bogdan J. Kunicki urodził się 28 marca 1946 r. w Raszkowie, w woj. kieleckim. W 1965 r. zdał egzamin maturalny w Liceum Pedagogicznym w Sandomierzu i rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył je w 1970 r. Tytuł magisterski uzyskał na podstawie pracy pt. „Hellenistyczna wieś egipska w świetle papirusów” napisanej pod kierunkiem prof. Józefa Chałasińskiego.

II.

Bezpośrednio po skończeniu studiów zamieszkał w Gorzowie, gdzie rozpoczął pracę zawodową jako socjolog w Zakładach Przemysłu Jedwabniczego „Silwana”. Od razu też wszedł w środowisko kulturalne Gorzowa, był jednym ze stałych członków tzw. stolika nr 1 w klubie MPiK, nieformalnej grupy inicjującej ferment intelektualny i mającej znaczący wpływ na rozwój miasta. Rozpoczął współpracę z „Ziemią Gorzowską”, wtedy pismem Gorzowskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego. Jego publicystyka miała znaczący wpływ na politykę kulturalną i na temperaturę intelektualnych sporów przy stoliku nr 1.

Od 1973 r. związał się z gorzowską filią poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego, początkowo jako asystent w Zakładzie Nauk Społecznych. Prowadził zajęcia ze studentami z filozofii, socjologii, etyki, metodologii. Równolegle penetrował środowisko ludzi kultury i na podstawie przeprowadzonych badań przygotował pracę doktorską pt. „Sytuacja inteligencji twórczej tu mieście średniej wielkości”. Pracę tę, prowadzoną pod kierunkiem prof. Andrzeja Kwileckiego, obronił w 1978 r. W 1980 r. rozprawę Bogdana J. Kunickiego pt. „Środowisko twórcze miasta średniego” opublikowało Polskie Wydawnictwo Naukowe. Publikacja zyskała szereg pochlebnych opinii, była jedną z pierwszych rozpraw socjologicznych dotyczących miast średniej wielkości, stała się inspiracją do organizacji w Lubniewicach sesji naukowych dotyczących tej problematyki.

O książce tak pisał Jan Szczepański w „Kulturze” (1981, nr 7 s. 8): „Książka daje bardzo rzetelną analizę procesów rozwoju społecznego Polski, przekształceń inteligencji i na tym tle analizuje warunki twórczości w mieście średniej wielkości. Opisuje więc tworzenie się profesjonalnego środowiska twórczego Gorzowa, daje charakterystykę twórców jako grup społecznych zinstytucjonalizowanych i nieformalnych. Analizuje dalej społeczne i indywidualne warunki pracy twórczej, a więc sytuację materialną, warunki mieszkaniowe, możliwość zorganizowania warsztatu, kontakty z innymi środowiskami miejskimi, rozwój indywidualności twórczych itp. Analizy te powinni przestudiować zarówno twórcy koncepcji polityki kulturalnej, organizatorzy kultury, jak i sami twórcy będący działaczami związków twórczych. Dalej bada autor także stosunki twórców ze społecznością miejską, jej administracją i innymi grupami zawodowymi. Praca kończy się wnioskami interesującymi dla pracowników nauki i dla samych twórców, także dla administracji życia kulturalnego. Chciałbym podkreślić staranność i rzetelność przeprowadzonych analiz, wykorzystanie bardzo obszernej literatury, z powodzeniem podjętą próbę syntetycznego ujęcia zagadnień. Dla wszystkich czytelników znużonych pryncypialnymi i abstrakcyjnymi dyskusjami, lektura tej książki będzie ożywczym dotknięciem twardej rzeczywistości faktów”.

Kulturę miasta średniego penetrował Bogdan J. Kunicki w następnych publikacjach:

III.

Z racji pracy w Akademii Wychowania Fizycznego następne lata Bogdan J. Kunicki przeznaczył głównie na badania społecznych uwarunkowań kultury fizycznej. W 1985 r. w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk o kulturze fizycznej z zakresu socjologii sportu, na podstawie rozprawy „Społeczne bariery rekreacji fizycznej” opublikowanej w wydawnictwie AWF Warszawa w 1984 r. Praca ta zyskała bardzo dobre recenzje, z których kilka tu cytujemy:

Efektami badań nad kulturą fizyczną były kolejne rozprawy publikowane w pismach naukowych lub w pracach zbiorowych, np. „Demograficzne bariery rekreacji” („Zeszyty Gorzowskie”, lipiec 1977), „Stosunek pism społeczno-kulturalnych do kultury fizycznej” („Roczniki Naukowe AWF w Poznaniu”,

1977), „Społeczne bariery sportu kobiecego” („Kultura Fizyczna” 1979 nr 8), „KuIturowe bariery rekreacji fizycznej” („Kultura i Społeczeństwo”, 1985, nr 2), hasło „Rekreacja fizyczna” w „Encyklopedii kultury polskiej XX wieku”.

IV.

Bardzo istotne miejsce w naukowych pracach Bogdana J. Kunickiego zajmuje starożytna Grecja. Odbył kilkanaście naukowych wypraw do Grecji, poznał literaturę jej dotyczącą, opublikował szereg artykułów.

Najważniejszym efektem pracy jest „Leksykon antycznego sportu” od 1995 r. wydawany w zeszytach. Ukazało się 9 numerów wyczerpujących wszystkie litery alfabetu, później autor zestaw uzupełnił jeszcze dwoma zeszytami suplementu. Zeszyty te Bogdan J. Kunicki wydawał własnym sumptem.

O „Leksykonie” tak napisał prof. dr hab. Wojciech Lipoński - (UAM Poznań): „To wyjątkowo wartościowe wydawnictwo powinno ujrzeć szersze światło dzienne i być w każdej księgami”.

Ukoronowaniem antycznych zainteresowań autora jest książka „Kultura fizyczna antycznej Grecji - ideologia, filozofia, nauka”, wydana przez AWF w Poznaniu. W recenzji książki prof. dr hab.

Jerzy Łanowski (Uniwersytet Wrocławski) tak napisał: „Monografia B. J. Kunickiego traktuje starożytną kulturę fizyczną inaczej niż większość znanych mi książek i skryptów, podchodzi do niej - powiedziałbym - bardziej humanistycznie, nie zajmuje się, jak większość autorów, „realiami” tej kultury, lecz zastanawia się nad jej „sensem”. Autor mający, jak widać z tekstu książki, rzetelne humanistyczne przygotowanie i znajomość sprawy (...) dał nam w pracy wykład rzeczowy, interesujący, oryginalny”.

Opinię prof. dr hab. Macieja Demela (AWF Warszawa) można by uznać za sumę całości dokonań naukowych Bogdana J. Kunickiego: „Przyznam, że miałem wątpliwości, czy „socjolog miasta średniej wielkości” wejdzie na dobre w środowisko kultury fizycznej - napisał w liście do autora prof. Demel. — Rozwiały te moje obawy Pańskie dokonania w dziedzinie rekreacji, a zaimponowały prace o ideologii kultury fizycznej i antyku, tak odbiegające od chóru olimpijskich panegiryków. Te prace są ozdobą mojej biblioteki”.

V

W ostatnich latach prof. Kunicki włączył się do badań nad Polonią, czego efektem był udział w konferencjach naukowych w Polsce i we Francji oraz publikacje: „Międzywojenna emigracja zarobkowa Polaków do Francji w świetle dokumentów Opieki Polskiej w Paryżu” (w: „Polonia we Francji” PTNKF, Gorzów 1997) i „Losy emigrantów polskich we Francji. Listy do Opieki Polskiej w Paryżu” (w: „Polacy we Francji”, PTNKF, Gorzów 1997, wspólnie z M. Szczerbińskim).

VI

W latach 1986-1990 Bogdan J. Kunicki był docentem, a od 1990 r. profesorem nadzwyczajnym w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Pełnił szereg funkcji administracyjnych, w gorzowskim Instytucie Wychowania Fizycznego był kierownikiem Katedry Nauk Humanistycznych i Zakładu Filozofii i Socjologii. Od września 1999 r. był prorektorem AWF w Poznaniu ds. kształcenia zamiejscowego, czyli szefem gorzowskiego Instytutu Wychowania Fizycznego.

VII

Mimo rozlicznych zajęć dydaktycznych i naukowych prof. Bogdan J. Kunicki był bacznym obserwatorem życia kulturalnego Gorzowa, a swoje spostrzeżenia wyrażał w doskonałych felietonach publikowanych w „Gazecie Nowej”, „Gorzowiaku”, „Arsenale Gorzowskim”. Napisał także szereg esejów poświęconych ludziom gorzowskiej kultury. Z nich wyróżnić należy tekst poświęcony malarzowi - Andrzejowi Gordonowi - przyjacielowi z lat młodości (Ulubieniec Erosa - „Lamus” nr 1-2 1994) i traktujący o twórczości Zdzisława Morawskiego (Samotność poety - „Lamus” 1993, nr 1). Był także wydawcą niewielkich, ale ważnych książek pisarzy z gorzowskiego kręgu: Bronisława Słomki, Romany Kaszczyc, Kazimierza Furmana. 

Krystyna Kamińska

 „Nadwarciański Rocznik Historyczno-Archiwalny” nr 7 z 2000 roku s. 221 – 226.

Fot. ze zbiorów Archiwum Państwowego w Gorzowie

X

Napisz do nas!

wpisz kod z obrazka

W celu zapewnienia poprawnego działania, a także w celach statystycznych i na potrzeby wtyczek portali społecznościowych, serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu wyrażasz zgodę na przechowywanie cookies na Twoim komputerze. Zasady dotyczące obsługi cookies można w dowolnej chwili zmienić w ustawieniach przeglądarki.
Zrozumiałem, nie pokazuj ponownie tego okna.
x