Młodzi ludzie nie umieją dyskutować

2016-07-20, Trzy pytania do...

Trzy pytania do Iwony Bartnickiej, kierownika Działu Kultury Filmowej Miejskiego Ośrodka Sztuki i szefowej Dyskusyjnego Klubu Filmowego Megaron

- Dyskusyjny Klub Filmowy Megaron dostał nominację do Nagrody Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Co to jest za wyróżnienie?

- Po raz dziewiąty Polski Instytut Sztuki Filmowej przyznaje nagrody między innymi właśnie DKF-om, które mają osiągnięcia w upowszechnianiu i promocji polskiego kina. Tych nagród jest oczywiście o wiele więcej. Są doceniane kina, programy edukacyjne, plakaty, wydarzenia filmowe, promocja polskiego filmu za granicą. My zostaliśmy nominowani, zresztą po raz trzeci, w kategorii DKF.

- Jak się do tego dochodzi, że PISF, który jest w Warszawie, nagle dostrzega nieduży przecież Dyskusyjny Klub Filmowy w Gorzowie?

- Ktoś musi złożyć wniosek o taką nagrodę. W naszym przypadku był to Wydział Kultury Urzędu Miasta. Opisał naszą działalność, to, co robimy, jakie mamy osiągnięcia, zwłaszcza jeśli chodzi o upowszechnianie polskiego kina. Należy podkreślić, że nagroda nie jest za całokształt, ale za te konkretne działania, czyli przede wszystkim promocję polskiego kina w poprzednim roku. PISF powołuje Kapitułę Nagrody, która skrupulatnie czyta i analizuj wnioski. Członkowie Kapituły mają okazję porównać i sprawdzić, co się w danych DKFach działo, np. odwiedzając strony internetowe klubów. Spośród zgłoszeń wybierają trzy do nominacji.

- Jak widzisz rolę DKF w przyszłości?

- To jest coraz trudniejsza rola. Bywały różne, także ciężkie, czasy dla DKFów. Zdarzało się, że działały tylko na zasadzie pokazów zamkniętych. Kiedyś inaczej, trudniej, wyglądało też sprowadzanie kopii filmowych. Ale wydaje mi się, że ludzi głodnych filmów, różnych filmów, także tych przeznaczonych tylko do DKF-ów, było znacznie więcej. Teraz film jest ogólnie dostępny i widzów do DKF-u trzeba przyciągać. Po części takimi tytułami, które są głośne, a po części takimi, które będą ciekawostką, po którą sami by nie sięgnęli. W obu przypadkach chodzi też by były na tyle wartościowe, albo intrygujące, żeby móc o nich rozmawiać. Myślę, że DKF staje się takim miejscem, w którym my DKFowicze uświadamiamy widzom, że o każdym filmie można i warto porozmawiać. Projekcja nie kończy się z chwilą włączenia światła po seansie. Bo cała magia tego, co zobaczyliśmy na ekranie zaczyna się w naszych głowach. I w momencie, kiedy się spotykamy, kiedy rozmawiamy, okazuje się, że jedna projekcja, której właśnie doświadczyliśmy, to właściwie kilka filmów, bo każdy z nas inaczej odebrał to, co zobaczył. Patrząc na młodzież, z którą mam zajęcia, obserwuję przykry dla mnie trend. Młodzi ludzie nie umieją dyskutować. Zauważają pewne rzeczy, ale cały obraz im znika. Czasem tych znaczących składowych filmu nie są w stanie połączyć. Nie za bardzo potrafią też kojarzyć filmy jednego autora. Nie zauważają czym na przykład jest kino autorskie, nie dostrzegają przemian zachodzących u danego twórcy czy powracających motywów. Czasem w ogóle nie kojarzą reżysera. Idą do kina na określony gatunek, jak horror czy komedia, na danego aktora. I to jest wszystko. Przez to umyka im spora część zabawy jaką oferują filmy. Oczywiście są wyjątki wśród młodych widzów, co warto podkreślić. My w DKF-ie skupiamy ludzi, którzy chcą rozmawiać, ale też chcą się uczyć. Bardzo często jest tak, że po wyjściu z DKF-u oni sami są głodni wiedzy, szukają informacji, innych filmów danego autora, określonej tematyki. Potem wymieniamy się tym, co ktoś zobaczył, co poleca. Myślę, że łatwo nie będzie. Choć DKF-y, które działają w cyfrowych kinach oferują inną, wysoką jakość odbioru, szerszą gamę tytułów, co też jest pewną furtką. Wiem jednak, że bez ludzi zainteresowanych kinem lub spojrzeniem innej osoby, bez fascynatów DKF nie ma przyszłości.

Renata Ochwat