To jest typowe zderzenie z prawdziwym rynkiem

2015-11-09, Trzy pytania do...

Trzy pytania do Małgorzaty Pawłowskiej, dyrektorki Zespołu Szkół Gastronomicznych

- Kiedy przed kilkoma miesiącami otwieraliście Studio Kulinarne Gastronomika przy Wełnianym Rynku nie brakowało obaw, czy ta forma działalności gospodarczej połączona z kształceniem uczniów przyjmie się. Czy dzisiaj już można wyciągać wnioski z realizacji tego projektu?

- Jak najbardziej. W ocenie wszystkich zaangażowanych w realizację tego pomysłu warto dalej działać, bo propozycja się sprawdziła. W ocenie różnych środowisk, ale i mieszkańców nasze studio w postaci kawiarni już się wpisało w klimat śródmieścia, zostało bardzo dobrze przyjęte, zaś wszelkie obawy o zewnętrzny wizerunek zostały rozwiane. Oczywiście prowadzenie takiego lokalu nie jest ani proste, ani łatwe. Dalej borykamy się z różnymi trudnościami, wielu rzeczy jeszcze musimy się nauczyć, ale porównując te kłopoty do zysków edukacyjno-promocyjnych z działalności kawiarni wychodzi nam pozytywny bilans.

- Na czym polega innowacyjność prowadzenia Studia Kulinarnego?

- Jest ona umiejscowiona w kilku przestrzeniach. Przede wszystkim jest to budowanie kapitału społecznego idącego w dwóch kierunkach. Pierwszy to bezpośredni kontakt ze społeczeństwem, dzięki któremu nasi uczniowie w praktyce biorą odpowiedzialność za budowanie wizerunku organizacji, którą reprezentują. Dokładnie szkołę. Drugi kierunek to nabywanie umiejętności współpracy z osobami niepełnosprawnymi, bo w kawiarni mamy mieszane zespoły składające się z naszych uczniów oraz z podopiecznych ze Stowarzyszenia Człowiek w Potrzebie. Zresztą to działa w dwie strony, bo pracując wspólnie nasi uczniowie mogą dać coś od siebie niepełnosprawnym, ale także wiele od nich się nauczyć. To jest rzecz bezcenna. Kolejna innowacyjność to sam fakt realizacji praktyk w warunkach codziennego życia. Uczniowie muszą umieć zachować się z każdych warunkach i nie mogą za bardzo liczyć na pomoc. Klienci są różni. Jedni potrafią przyjść w kiepskim nastroju i obsługujący go uczeń musi sobie w takiej sytuacji dać radę. To jest typowe zderzenie z prawdziwym rynkiem. W taki sposób buduje się doświadczenie, które potem procentuje w życiu, bo nigdy nie nauczymy się dobrej obsługi konsumenta, jak nie będziemy mieli bezpośredniego kontaktu z tym konsumentem. Innowacyjnością jest też niekomercyjność tego miejsca. W naszym menu, jak wiadomo, nie ma sztywno ustalonych cen. Klienci zamawiając cokolwiek sami potem decydują, ile za to zapłacą. Początkowo było to trudne dla obu stron. Nasi uczniowie nie sugerowali, ile klient powinien zapłacić w formie cegiełki, a klienci też nie czuli się zawsze przygotowani na danie datku. Z czasem okazało się, że nastąpiło zrozumienie i dzisiaj konsumenci doskonale wiedzą, na czym polega ta nasza innowacyjność.

- Jaki jest odbiór społeczny tej waszej działalności?

- Pozytywny. Mamy stałą grupę klientów, którzy chwalą tę inicjatywę, mówiąc wprost, że dobrze czują się w stworzonym przez uczniów klimacie. Najtrudniejsze były początki, kiedy nie wszyscy rozumieli naszą ideę. Bywały chwile zniecierpliwienia, bo nie wszyscy przecież uczniowie są już zawodowymi kelnerami i zdarzało się, że na coś trzeba było dłużej poczekać. Także na zapleczu, gdzie są przygotowywane posiłki nie ma profesjonalistów. Są to tylko uczniowie, którzy pod okiem nauczyciela na bieżąco przygotowują potrawy i jednocześnie się uczą. Dzisiaj odbiór tego jest inny, klienci często są bardzo wyrozumiali. I z myślą o nich zastanawiamy się, czy nie przedłużyć otwarcia kawiarni na weekend, ale wiąże się to z wieloma problemami, które musimy najpierw rozwiązać.