Łączenie obrazu i dźwięku to naprawdę sztuka

2017-12-13, Trzy pytania do...

Trzy pytania do Roberta Anackiego, właściciela studia filmowego

- Czy dzisiaj każdy może wyprodukować film?

- Tak, przy czym pozostaje pytanie, jakiej jakości i jakie przeznaczenie miałbym mieć dany film. Obecnie technika na tyle mocno się rozwinęła, że do nagrywania filmu wystarczy dobrej klasy aparat fotograficzny lub telefon komórkowy. W smartfonach mamy dodatkowo odpowiednie oprogramowanie, a jakość obrazu potrafi do pewnego momentu niespecjalnie odbiegać od tego kręconego z użyciem kamery. Mówię rzecz jasna o sprzęcie na poziomie amatorskim. Wszystko zmienia się w tak szybkim tempie, że zaczynają być organizowane festiwale filmowe, w których jedynym dopuszczonym urządzeniem do kręcenia filmów są właśnie telefony komórkowe. Ale to tylko i aż sprzęt, technologia. Przede wszystkim powinniśmy bardziej zwrócić uwagę na to co filmujemy, a nie czym. Ważna jest idea, pomysł, dlaczego to kręcimy, co chcemy za pomocą filmu przekazać. Sprawa sprzętu staje się prawdziwie istotna przy profesjonalnym podejściu do tego tematu.

- Mając dobry sprzęt trzeba jeszcze wiedzieć, jak nagrać odpowiedniej jakości filmik, choćby na potrzeby rodzinne. Jakich podstawowych rad by pan udzielił takim amatorom?

- Ważna jest plastyka obrazu, dlatego w każdych okolicznościach istotne jest światło. Warto poczytać też na temat kadrowania, koniecznie zadbać o różnorodność ujęć – to wszystko mocno wpływa na końcowy przekaz. Generalnie mnóstwo wskazówek dla filmowców nawiązuje do sztuki fotografowania. Kompozycja, światło… W przypadku filmu - w przeciwieństwie do fotografii - występuje połączenie obrazu i dźwięku, a to pozwala nam lepiej wpływać na emocje widza. Bo film to za każdym razem emocje. Aby dobrze je przedstawić polecam przed samym nagrywaniem rozpisać sobie sceny, zadbać choćby o zarys scenariusza, tzw. synopsis. Może nawet kiedyś uda się postarać o rozrysowanie poszczególnych ujęć – tzw. storyboard. Nie ma profesjonalnej produkcji bez rozrysowanych ujęć. Film fabularny najpierw powstaje na kartce papieru, ujęcie po ujęciu. Kiedy reżyser wchodzi na plan musi wiedzieć jak ma wyglądać każda scena, na planie nie ma już miejsca na improwizację, każdy dzień zdjęciowy to ogromny koszt. I tak np. do słynnego Matriksa powstało ponad pięć tysięcy obrazków, a gdyby nie storyboard koszt realizacji „Helikoptera w ogniu” byłby – jak twierdzi Ridley Scott – droższy o milion dolarów. Warto więc czasami trochę porysować zanim włączy się kamerę. Kiedy jednak myślimy o filmowaniu przyjęcia u cioci Marysi czy imienin wujka Heńka należy po prostu nacisnąć „rec” na urządzeniu które posiadamy i filmować ciekawe chwile. Nie trzeba wtedy oczywiście rozrysowywać ujęć ani pisać scenariusza imprezy. Imieniny mają bowiem swój własny, rodzinny scenariusz, a my mamy się dobrze bawić, oglądając to później wspólnie.

- I na koniec zostaje nam montaż. Czy jest on trudny i jak się za niego zabrać?

- I tutaj zaczyna się prawdziwa zabawa. Ktoś kiedyś powiedział mi, że dobry montaż potrafi przykryć nieco słabsze zdjęcia, ale zły montaż jest w stanie zepsuć nawet najpiękniejsze ujęcia. Umiejętny montaż potrafi zmienić nawet przekaz filmu. Łączenie obrazu i dźwięku to naprawdę sztuka. Kolorowanie filmu, dbanie o odpowiednie tempo, praca z dźwiękiem – to pole do popisu dla ludzi z wyobraźnią. Nauka obsługi samego programu to określony czas – krótszy lub dłuższy w zależności od osoby. To tylko narzędzie. Ale już samo łączenie obrazu i dźwięku w celu wywołania odpowiednich emocji to już inna para kaloszy. Warto podpatrywać innych. Tak na początek.

Fot. archiwum Roberta Anackiego