Aby nie zawracać ludziom głowy

2020-04-17, Trzy pytania do...

Trzy pytania do Teresy Pruskiej-Kołodziej, aktywnej działaczki na rzecz osób niepełnosprawnych

Fot. Archiwum Teresy Pruskiej-Kołodziej

- Jak w dobie pandemii koronawirusa radzą sobie niepełnosprawni, szczególnie ci poruszający się na wózkach?

- Lekko nie jest, zwłaszcza w sytuacji, kiedy ma się tylko jedną rękę sprawną, a tak jest choćby w moim przypadku. Musiałam sama poradzić sobie w święta, dlatego że mąż jest w delegacji i nie mógł przyjechać. Wiadomo, że obecnie najważniejszym celem jest walka o przetrwanie. I to jest pierwszy z poważnych problemów nas wszystkich, nie tylko niepełnosprawnych. Tak naprawdę niewielu z nas myśli o tym wirusie, każdy martwi się, czy zdoła na czas zapłacić rachunki, spłacić kolejną ratę kredytu i czy zostanie coś na leki oraz na artykuły spożywcze. Aby nie zawracać ludziom głowy – w czasie pandemii, jak i w życiu – staram się we wszystkim radzić sobie sama. Nie jest mi obce sprzątanie, mycie podłóg, pranie, gotowanie. Dla niektórych osób niepełnosprawnych z podwyższonym ryzykiem zachorowania na koronawirusa obecna sytuacja jest jeszcze bardziej złożona. Muszą siedzieć w domach, ponieważ są bardziej schorowani, a dzisiaj służba zdrowia tak naprawdę jest zajęta koronawirusem i trzeba starać się unikać szpitalnych wizyt. Najgorszy jest jednak zakaz wyjścia do parków, lasów, a często jest to jedyna rehabilitacja czy wprost nawet antidotum na choroby, bo jako niepełnosprawni bardzo potrzebujemy naturalnego dotlenienia i słońca – naturalnej witaminy D3. Siedząc na wózkach mamy obciśnięte płuca, które wymagają naturalnej pracy i wiosenna pora, szczególnie teraz, kiedy pogoda jest słoneczna, temu sprzyja. Ma to się niedługo zmienić i bardzo liczymy na otwarcie zielonych terenów. Dodam jeszcze, że jako środowisko niepełnosprawnych staramy się być w stałym kontakcie ze sobą i podtrzymywać na duchu.

- Macie jakieś ułatwienia w przestrzeni publicznej?

- Mówimy głównie o wypadach do sklepów, bo w tej chwili te nasze zewnętrzne życie do tego się sprowadza. Jako niepełnosprawni mamy pierwszeństwo wejścia, co jest na pewno ułatwieniem. W samych sklepach również możemy liczyć na pomoc klientów czy personelu. Ponadto spotkałam się kilka razy z zapytaniem znajomych, czy mają mi w czymś pomóc, ale każdorazowo dziękowałam. Staram się sama wszystko załatwić, chętnie pomagam innym nawet w robieniu zakupów, bo to mi sprawia zawsze dużą przyjemność, jak mogę komuś pomóc. Miło mi się ostatnio zrobiło też, kiedy jadąc do sklepu zatrzymała mnie młoda dziewczyna i zaproponowała pomoc jako wolontariuszka. To było takie bardzo bezpośrednie. Takie sytuacje dodają siły.

- Czy codzienne życie mocno zmieni się po pandemii?

- Martwię się. Martwię się tym, że w obliczu kłopotów gospodarczych, na pierwszy plan wysuną się sprawy globalne, natomiast te dotyczące osób niepełnosprawnych ponownie zostaną odstawione w kąt. Razem z architektem miejskim, panem Dariuszem Górnym, w ostatnich latach wypracowaliśmy wiele ciekawych rozwiązań usuwających bariery architektoniczne. W planach były także działania sprzyjające integracji społecznej i rehabilitacji na świeżym powietrzu na terenie Gorzowa. Miejsce na zorganizowanie ogniska, to doskonały sposób, aby ten cel osiągnąć. Niewielkimi środkami można przystosować dane miejsce do poruszania się osób na wózkach inwalidzkich. Obawiam się, że teraz nie będzie głowy, czasu i pieniędzy, żeby te drobne dla miasta, ale wielkie dla nas rzeczy zostały załatwione. Martwię się również, że w społeczeństwie pojawi się bojaźń, nawet podczas zwykłego powitania się. Ja należę do ludzi, dla których podanie ręki to rzecz naturalna, i zawsze ją wyciągam, ale teraz przypuszczam, że u większości osób będzie tkwił lęk. Pozamykają się w domach, będą unikać innych ludzi. I to może potrwać bardzo długo, czego jednak nikomu z nas nie życzę.