Takie piękne miejsca niedaleko nas

2015-06-30, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Już wakacje, jak kto nie ma pomysłu, gdzie się wybrać, może posłuchać o parkach krajobrazowych dziś w bibliotece wojewódzkiej. Bo jest i o czym.

Ja tam od dawna nie mam złudzeń. Najpiękniejsze zakątki do zwiedzania są blisko nas. Szwendanie się po lesie uważam za jeden z najciekawszych i najbardziej wartościowych sposób spędzania czasu. I dlatego też uważam, że pomysł, aby pan Ryszard Orzechowski, specjalista Łagowsko-Sulęcińskiego Parku Krajobrazowego i Gryżyńskiego Parku Krajobrazowego opowiedział o tych miejscach za najbardziej trafiony, właśnie u progu lata.

O parku gryżyńskim nie wiem za dużo, ale o sulęcińskich kawałkach Całkiem sporo. To tam jest cudne źródlisko Czerwonego Potoku, cudne wąwozy z żubrowskim na czele oraz dziesiątki fantastycznych zakątków.

O tych cudach posłuchać będzie można dziś o 17.00 w bibliotece głównej przy ul. Kosynierów Gdyńskich.

A teraz z innego kątka. Mój macierzysty klub, znaczy Klub Turystyki Pieszej Nasza Chata zostanie odznaczony Odznaką Honorową Miasta. Dla nas fajna sprawa, bo ktoś zauważył, że plączemy się po tym Bożym świecie już 34 lata, ja znacznie, znacznie krócej z nimi. Wszędzie gadamy, że z miasta na siedmiu wzgórzach jesteśmy, promujemy miasto nasze i za to odznaka.

Bo i chyba przy ogromnej dyskusji na temat dewaluacji akurat tego odznaczenia trzeba zauważyć, że klub to wspólnota bardzo fajnych ludzi z różnym wykształceniem, statusem materialnym i tak dalej. Ale ekipa, która się lubi na tyle, że plącze się w swoim towarzystwie nie tylko w niedziel, ale wyprawia się w świat nieco odleglejszy, bawi się na wspólnych imprezach, spotyka się prywatnie. No jednym słowem, jest fajną wspólnotą ludzi ciekawych świata, ludzi promujących miasto, ludzi lubiących to miasto w końcu. Więc chyba jednak ta odznaka pójdzie w dobre ręce.

No i z jeszcze jednego kątka. Otóż w Krzeszycach jest skwer rekreacyjny im. Danuty Siedziówny Inki, czyli żołnierki wyklętej. Od niedzieli jest. Swoje zdanie na temat żołnierzy wyklętych już wygłosiłam. Ale w życiu nie sądziłam, że oni nazwą tam imieniem Inki właśnie skwer z placem zabaw dla dzieci. Mnie jakoś to zestawienie bardzo nie pasuje. Ja w każdym razie nie chciałabym siedzieć na ławce w parku imienia Więźniów Oświęcimia czy coś w podobie. No cóż. Widać tak już musi być, że w tym kraju umiaru jakoś niet. I tak teraz Krzeszyce mają pomnik 52 równoleżnika, pomnik i skwer Inki oraz ładne miejsce nad Postomią. Dwa miejsca już widziałam, trzeba zobaczyć to trzecie, najnowsze. Ale się zastanowię, czy włączę je do programu moich wycieczek po regionie. Raczej chyba nie. Nad urodą lub nieurodą obelisku nie będę się rozwodzić, bo nie ma nad czym.

I po ostatnie. Ostatecznie przekonałam się, że województwo lubuskie to tylko Winny Gród i okolice, kiedy wzięłam do ręki gazetę „Region” wydawany przez marszałkostwo. Cały poświęcony Dniom Województwa Lubuskiego. I tam przeczytałam, bo pewna za bardzo nie byłam, że rok temu DWL odbyły się także w Winnym Gronie. A przecież jakiś czas temu pani marszałkini była uprzejma znów mówić o jedności województwa. A jeszcze wcześniej deklarowano, że dni będą się odbywały naprzemiennie – raz na południu, raz na północy. Nie ma parytetu w niczym, nie ma i nie będzie. Więc może rzeczywiście pora najwyższa na secesję. Wtedy zniknie wraża gazeta, co to ja jej nie czytam, ale znajomi opowiadają, co tam się pisze. Wtedy znikną różni dziwni ludzie, którzy robią kariery na wojewódzkich stołkach. Wtedy znikną politycy, co to „dziękują dla aktorów i dziękują dla widzów” oraz „idom” i „robiom”. A my do Brandenburgii albo Wielkopolski. Obie opcje są niezłe. No co, zły scenariusz?

P.S. Nie będzie.