Muzeum jak urząd i inne sprawy

2012-12-15, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Przykro mnie się zrobiło, kiedy dostałam zaproszenie z Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta w Gorzowie, jednej z moich najbardziej lubianych instytucji kultury. Przykro, bo nie mogę wziąć udziału w prezentacji makiety miasta z XVII wieku, na którą magistrat wyłożył całkiem sporą kasę.

A dlaczego nie mogę? A z prostego powodu. Uroczysta prezentacja przewidziana jest bowiem w piątek o 13.00. Czyli tylko dla urzędników. Ja niestety, w tych godzinach pracuję i nie mogę sobie pozwolić na wyjście. A szkoda, bo jako osobę żywotnie zainteresowaną dziejami miasta na siedmiu wzgórzach taka prezentacja bardzo intryguje. Tym bardziej, że jak mniemam, na tej prezentacji pojawią się autorzy makiety, będzie więc możliwość dopytania o różne interesujące szczegóły. No cóż, szkoda.
Tym razem Muzeum Dekerta zachowało się jak zwykła urzędnicza placówka. Otwieramy coś nowego w godzinach pracy, bo szkoda czasu i atłasu na późniejszą porę. Myślę, że takich zainteresowanych nową makietą, którzy akurat o tych godzinach pracują, jest więcej. Sama znam kilka, jeśli nie kilkanaście osób, którym obowiązki zawodowe nie pozwolą przyjść. No cóż, trudno, pozostanie nam wycieczka do Spichlerza o rozsądnej godzinie.
To, że urzędnikom się nie chce poświęcać czasu popołudniu, jakoś jestem w stanie zrozumieć. Urzędnik nie jest od chodzenia na imprezy, tylko od przekładania papierków. Przekonałam się o tym ostatnio wiele razy. Ale muzealnicy? Do tej pory urządzali pokazy i otwarcia w rozsądnych, popołudniowych godzinach. Co się zatem stało, że zwyczaj uległ zmianie?

Teraz słówko z innej mańki. W tę niedzielę w Teatrze Osterwy odbędzie się koncert charytatywny „Przystań i podziel się wigilią”. Fantastyczna sprawa, tym bardziej, że narratorami całości będą Prezes Dziekański i dyrektor Osterwy Jan Tomaszewicz. Na scenie cały tłum różnych ważnych osobistości. Będą zbierać pieniądze na pomoc bezdomnym. No ja niestety, z różnych powodów zwyczajnie na ten koncert nie zdążę. A szkoda. Bo może być fajnie.
A przy okazji gratuluję dyrektorowi Tomaszewiczowi zaszczytnego tytułu Przyjazny Urzędnik. Tylko jak dla mnie dyrektor Tomaszewicz urzędnikiem nie jest, jest artystą. Urzędnicy to zupełnie inny wymiar działania. Znam niewielu, którzy wychodzą poza schemat. No i z reguły zresztą obrywają za to.

No a teraz o smutnej dla mnie informacji. Stało się jasne, że z kariery sportowej rezygnuje Jason Crump. Mój najbardziej ulubiony zawodnik speedwaya. Nigdy dla mnie nie było ważne, gdzie jeździł, bo i tak zawsze mu kibicowałam, nawet jak startował przeciwko Stali Gorzów.

Pamiętam, jak kilka lat temu pojechałam GP w Bydgoszczy, i kiedy Crumpy po ósmym biegu został mistrzem świata, to się cieszyłam jak głupia. A dodam, że siedziałam wówczas w klatce ultrasów Polonii Bydgoszcz, którzy kibicowali tylko Tomaszowi Gollobowi. Ale może dzięki temu, żem wzrostu krasnoludka, nie było żadnych konsekwencji mego uradowania.

Życzę Jasonowi Crumpowi wszelakich sukcesów na nowych drogach zawodowego życia i powiem tylko, że zwyczajnie będzie go brakować na żużlowych torach. No cóż, takie to nasz życie po prostu jest, że ciągle coś się zmienia.

P.S. Fascynuje mnie od jakiegoś czasu przyglądanie się zadymie wokół końca świata. Jedni utytułowani profesorowie go wieszczą, oczywiście za tajemniczym kalendarzem Majów, inni, nie mniej utytułowani, go odwołują. No jednym słowem cyrk, jak za czasów Nostradamusa. Może tak jest, że ciemnota i zabobon są silniejsze niż racjonalizm i osiągnięcia nauki? Fajne to jest. Kabaret na kółkach w skali całej planety.