Aktorski jubileusz

2013-05-15, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Bożena Pomykała-Kukorowska obchodzi 30-lecie pracy scenicznej. Nie może to być, a przecież tak niedawno oglądałam ją na scenie jako młodą aktorkę.

- Wybierzesz się z nami na jubileusz Bożenki – usłyszałam od znajomych. I przez długą chwilę się zastanawiałam, o jaką Bożenkę chodzi, bo akurat znajomych o tym imieniu nie mam za dużo. Prawdę powiedziawszy, nie mam wcale, no w każdym razie na tyle bliskich, aby pamiętać o rocznicach. No i kiedy okazało się, że już w piątek o 19.00 w Teatrze Osterwy właśnie popularna aktorka obchodzić będzie okrągłą rocznicę działalności scenicznej, to się zdumiałam, że to już.

No tak, Bożena – wyrazista postać gorzowskiej sceny. Aktorka totalna, potrafi zagrać wszystko, dla potrzeb roli – powtarzam – roli - też jest gotowa bardzo dużo zrobić. Podczas rozlicznych zakrętów artystyczno-osobistych nauczyła się niemieckiego i język Goethego z powodzeniem wykorzystuje na scenie. Dlatego bez większych problemów wcieliła się swego czasu w Marlenę Dietrich. Pamiętam ten monodram bardzo dobrze. I pamiętam zachwyt, z jakim oglądałam kolejne wcielenia Bożeny w Błękitnego Anioła. Wystarczył drobniutki rekwizyt, jakiś melonik, jakaś laseczka, lustro, szminka i była mała aktorska perełeczka.

Potem pamiętam, jak Bożena robiła cuda wianki z dzieciakami z centrum w Klubie Jedynka przy ul. Mieszka I. Chciało jej się poprowadzić warsztat teatralny, a uczestnicy wcale nie zdawali sobie sprawy, że pod płaszczykiem świetnej zabawy kryje się całkiem sprytnie zakamuflowany, ale jakżeż potrzebny warsztat terapeutyczny.

I pamiętam też wizytę w domu aktorki, kiedy poczęstowała mnie świetną herbatą i zaczęłyśmy pogaduchy o chlebie, niebie i zającach, czyli o wszystkim ważnym i nieważnym. No i wyszło, że aktorka zajmuje się także magią. Ja tam się na tym nie znam, więc posłuchałam, ale widać było, że Bożena wie, o czym mówi.

Pamiętam też, jak Theater des Lachens z Frankfurtu nad Odrą wystawiał u Osterwy „Na pełnym morzu” Sławomira Mrożka – spektakl niezwykły, bo z lalkami i po niemiecku dla dorosłych. Poszłam, bo magia teatru jest wielka, Bożena była, bo zna niemiecki. A kiedy mnie zobaczyła, to się zdziwiła, że ja też tu jestem. Wtedy jej wytłumaczyłam, że do teatru Kobuki i Noh też chodzę, choć chińsko-japońskich narzeczy także ni w ząb nie rozumiem. Bo teatr, to jest teatr po prostu.

Bożenko, stu, dwustu lat jeszcze na scenie, powodzenia, wyrazistych ról, no i szczęścia w teatrze oraz poza nim.

A teraz z innej flanki (to określenie dla przemiłej znajomej, bo mańka jakoś mi tu dziś nie pasuje). Otóż Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa urządziła imprezę, na której prezentowały się różne kultury. No i zatańczył „Romani cierheń” czyli zespół prowadzony przez Artura Dolińskiego. Dziewczyny pokazały tańce Bollywood i romskie. A na koniec okazało się, że zespół nie tylko zachwyca własnych ziomków, ale podczas długiego weekendu wygrał festiwal w Szwecji. Tak, tak, ten sam zespół, którym pies z kulawą nogą się nie przejmuje, bo w roku wielokulturowości liczą się tylko jakieś pokazy dla dzieci mniejszych i większych. Tą drogą więc – wszystkiego naj zarówno opiekunom, jak i tancerzom. Oby tak dalej.

A jaskółki tylko głowami kręcą i się zastanawiają, gdzie się podziała moja uszczypliwość i wcale nawet nie próbują dyskutować.

P.S. Już 75 procent fanów Stali Gorzów nie wierzy w sukces podczas derbów. A rodzina się obraziła i stwierdziła, że na meczu koło Jonasza – znaczy mnie – siedzieć nie będzie. Ciekawe więc, gdzie usiądzie, skoro ma karnet? Pożyjemy, zobaczymy.