Fontanny na rzece się zepsuły i nie tryskają

2017-08-07, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Miasto musiało zdemontować trzy pływające fontanny na Warcie, bo niestety odmówiły działania. Powód – uszkodzenia.

Nie jestem zaskoczona, że tak się stało. To zresztą nie pierwszy raz, kiedy badziewie płynące z nurtem rzeki uszkadza delikatne jednak konstrukcje. Zresztą pamiętam, jak montowano te fontanny, to ludzie znający się na hydrologii, na rozwiązaniach inżynierskich przestrzegali, że tak się może stać. Bo taka jest logika płynącej wody, rzeki. Niesie ona ze sobą różne śmieci. Mniejsze, większe, ale zawsze. I te śmieci skutecznie mogą zablokować, i zablokowały działania fontann.

To dobry moment, żeby się zastanowić nad sensownością umieszczania w Warcie na powrót tych urządzeń. Fakt, ładnie wyglądają pływające fontanny, ale jak fachowcy mówią, ładnie i prawie bezawaryjnie działają one na stojącej wodzie. Bo stojącą daje się jakoś opanować. Jest lepiej przewidywalna. Mamy w mieście stojącą wodę. To choćby staw w parku Wiosny Ludów, przez tuziemców zwany Parkiem Róż. Ale mamy jeszcze dwie kałuże, stawy znaczy. Jeziorko Błotne i tzw. Ruski Stawek. Może warto zastanowić się nad tymi mini akwenami. Może zamiast się upierać nad montowaniem na nowo tych fontann na żywej rzece, za jaką ja mam Wartę, warto zamontować je na tych kałużo-stawkach.

A dlaczego? Ano dlatego, że ożywiłyby same kałuże, byłyby ciekawostkami, czymś interesującym. A za fontannami poszłoby myślenie, że może warto założyć program rewitalizacji tych mini akwenów. Przecież jak pokazują archiwalne zdjęcia dr. Kurta Mazura Ruski Stawek to było żywe miejsce. Szacowny doktor tam śmigał na łyżwach. A jak się sięgnie do jeszcze starszej ikonografii, tam ludzie się kąpali, tam kwitło życie. Może warto i o tym pomyśleć. Warto pomyśleć aby i te kałuże dziś, a kiedyś kwitnące akweny do życia przywrócić. Ja bym bardzo chciała.

I żeby była jasność. Uwielbiam Wartę. Urodziłam się nad Wartą. Całe życie nad nią mieszkam. Kiedyś widziałam rzekę z okna a żaby mi spać nie dawały. Do wszystkich szkół chodziłam w miastach nad Wartą. Dziś, kiedy mam mocno stresującą sytuację, idę nad Wartę. I wcale nie widzę powodu, aby moją rzekę dodatkowo ubarwiać. Ona sama piękna jest.

Może więc, że powtórzę…. Te fontanny to na kałuże miejskie przenieść. Mniej się będą psuły, ożywią te miejsca, które mogą się na powrót stać ciekawymi miejscami do odpoczynku, chwili relaksu dla wszystkich.

Oczywiście to tylko pobożne życzenia. Co będzie, to zobaczymy.

No i z innego kątka. Dziś obchodzimy 90. rocznicę śmierci Wilhelma Rudnicka, kompozytora i organisty Kościoła Mariackiego, znaczy katedry gorzowskiej, ponadto autora 120 kompozycji organowych, m.in. „Weihnachtsstimmung”. To taki trochę zapomniany, a chyba niesłusznie, ciekawy mieszkaniec miasta.

A teraz odrobinka prywaty, bo znów jakiś czas nie było. Dziś świat filmu obchodzi 60. rocznicę śmierci Oliviera Hardy’ego. To amerykański komik, zresztą znakomity aktor, który ze Stanem Laurelem stworzył mistrzowski duet w Polsce znany jaki Flip i Flap. Hardy to Flap. Pamiętam siermiężne lata komuny, kiedy komedie z Flipem i Flapem były czymś niezwykle oczekiwanym, wymarzonym. Były oddechem. Wszyscy na te filmy czekali, podobnie jak i na bajki Disneya. Komuna nam te filmy dawkowała. I wszyscy się mocno cieszyli, kiedy one były. Potem przyszła wolność. Flip i Flap odeszli do filmowego Lamusa. I tylko fani filmu zerkali na odległe kanały filmowe, aby znów ze slapstickowych gagów się cieszyć. Slapstick, zapomniana technika filmowa znów wraca, nie za sprawą filmu…

W każdym razie, pomyślcie państwo, ile uciechy wam Flip i Flap w dawnych czasach przysparzali. I pomyślcie ciepło o Olivierze Hardym…

1957 – Oliver Hardy, amerykański aktor, komik (ur. 1892) Flap