Walka postu z karnawałem, bardzo zresztą naocznie

2018-02-14, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Rzadko się zdarza taka koincydencja – wydarzenie religijne ważne zbiega się z popularnym świętem kultury pop, choć o dziwo, też z religijnymi korzeniami.

To będzie test. Takie jest moje zdanie na temat 14 lutego 2018 roku, czyli dzisiejszego dnia. Na czym ten test będzie polegał? A mianowicie w dobie odnowy moralnej i religijnej, jaka od dwóch lat jest intensywnie deklarowana wszem i wobec, i w jakiej przynajmniej deklaratywnie udział biorą młodzi, starzy, wykształceni i nie, obowiązywać musi post ścisły, obowiązek pójścia do kościoła. Za postem nie idzie tylko powstrzymywanie się od jedzenia mięsa oraz jedzenia do syta, ale także powściągliwość w zachowaniu, a już na pewno unikanie zabawy, zwłaszcza w tym dniu.

A tu, jak spojrzeć, to wszędzie coś romantycznego i radosnego się dzieje. Teatr Osterwy – spektakl, Filharmonia Gorzowska – ciekawy koncert, Muzeum Lubuskie – równie ciekawy koncert, kino Helios – specjalna oferta i masa zainteresowanych. Dwa inne kina w mieście – podobnie. Dodam, biletów na te wydarzenia niemal brak. A jak do tego dołożyć jeszcze rezerwacje w restauracjach i barach na romantyczne kolacje, na których się raczej szczawiu i szpinaku nie jada i surową wodą tego nie popija, to już się człowiek zaczyna zastanawiać.

Co więc jest – post czy karnawał? Myślę sobie, że taka sytuacja występuje wszędzie, nie tylko w mieście nad trzema rzekami.

Powiem tak, z czysto kulturowego punktu widzenia mnie ten problem intryguje. Ciekawi mnie, jak można pogodzić ową walkę. Myślę sobie, że jednak tym razem zwycięży karnawał i karnawalizacja. Jednak ludzie pójdą na koncerty, do teatru, na kolacje i do znajomych.

A co się wydarzy następnego dnia? Zobaczymy. Jestem mocno ciekawa.

I z drugiego kątka. No i jednak zarząd województwa nie miał wątpliwości. Sławomir Szenwald został dyrektorem książnicy im. Zbigniewa Herberta. Obowiązki obejmie od 1 marca. Gratuluję bardzo. Poprzednik wyznaczył bardzo wysoką poprzeczkę, następca ma dużą pracę przed sobą, ale wierzę, że da radę. Zresztą jakby nie był przekonany, że da radę, to by do konkursu nie przystępował. No i znów powiem swoją kardynalną maksymę. Poczekamy, pożyjemy, zobaczymy, co się wydarzy. Oby tylko dobrze i jak najlepiej. A w kontekście zmian, jakie przechodzi Haus Brandenburg – depozytariusz między innymi pamięci byłych landsberczyków, dyrektor książnicy mówiący po niemiecku tak, jak po polsku to skarb. Nowy dyrektor ma rozległe kontakty za granicą, to też duży plus. Pozostaje mu tylko dobrze nadzorować pracę załogi, ale z tym też sobie powinien bez problemu poradzić. Tak więc na los szczęścia Baltazarze, w tym przypadku Sławomirze i do dzieła. Do dobrego dzieła.

Ps. No i kwiatuszek dla filmofanów, których w mieście z kinami trzema jest sporo. A dokładniej dla fanów najgorszego filmu w dziejach kina, czyli dla „The Room” Tommy Wiseau. Tommy ten film wymyślił, wyreżyserował, zapłacił za niego, zagrał w nim i liczył na Oscara, choć nawet Złotych Malin nie dostał. Udało mu się jedno – jego „dzieło” to sukces finansowy oraz fenomen kulturowy. Od lat tajemnicą było, kim jest Tommy. No i już na pewno wiadomo, Tommy to Tomasz Wieczorkiewicz – poznaniak z urodzenia. A ponieważ wśród filmofanów jest wielu poznaniaków, mam na myśli absolwentów poznańskich uczelni oraz tych, którzy z miasta koziołków do miasta nad trzema rzekami zjechali, dlatego im i sobie tę prawdę obwieszczam. A kto „The Room” nie widział, a chce przeżyć dziwne doświadczenie, to może to zrobić. Film jest w sieci, nawet z polskimi napisami. Wrażenie jedyne w sobie.