I sukcesy gorzowskiej aktorki

2019-11-23, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Karolina Miłkowska-Prorok z sukcesami w USA. Pojechała tam z monodramem „Nadbagaż” w towarzystwie Iwony Kusiak, autorki. Szkoda, że reżyserzy nie towarzyszą w takich wydarzeniach.

Śledzę profile społecznościowe zarówno Karoliny Miłkowskiej-Prorok, jak i Iwony Kusiak. Ta pierwsza, to znakomita aktorka, ta druga – świetny dramaturg, była kierownik literacka (bo czasami wolę używać męskich końcówek) gorzowskiego Osterwy. Iwona, że przypomnę, napisała znakomity tekst, Karolina go zagrała, a całość wyreżyserował Rafał Matusz, równie bardzo dobry reżyser. Powstała całość, całość w sensie teatralnym. I jak Karolina zapowiedziała, pojechała z tym monodramem do USA. Zdążyła go już zagrać w kilku miejscach w Nowym Jorku!!!! Była z nim w Bostonie!!! Jeszcze przed nią występy w Pensylwanii. Towarzyszy jej właśnie Iwona. Obie panie nie tylko podróżują po USA, ale jeszcze ciężko pracują, bo robią warsztaty dla Polonijnych małych i większych. Spotykają się z Polonusami. Zbierają głosy zachwytu, wsparcia, wszystkiego, co potrzebne jest aktorce i pisarce, aby je tylko utwierdzić, że zrobiły coś naprawdę bardzo dobrego.

Szkoda, że nie ma z nimi choć na chwilkę Rafała Matusza, ostatecznego dyrygenta sukcesu. Bo bez reżysera, jego wizji, nie byłby sukcesu. Znam pływy i odpływy światka teatralnego. Może nie we wszystkich jego niuansach, ale jednak znam i wiem, że rzadko się zdarza, aby reżyser mógł się wybrać, niemniej jednak szkoda, że tam go nie ma.

Ja za koleżanki, znakomite w swoich rolach, trzymałam mocno kciuki. I chyba wcale niepotrzebnie, bo świetnie im tam idzie. I choć jeszcze zanurzone w amerykańskiej atmosferze, to jednak już trochę w Polsce. Karolina bowiem zaprasza na kolejną odsłonę monodramu, która odbędzie się już 11 grudnia w Starej Rzeźni w Szczecinie.

Byłam onegdaj w Starej Rzeźni. Miejsce ciekawe i jak najbardziej dobre do pokazania tego monodramu. Zresztą uważam, że każda Mała Scena jest miejscem jak najbardziej dobrym, aby pokazać właśnie ten spektakl.

Mnie osobiście niezmiernie cieszą sukcesy gorzowskich artystów. Wszelakie. A wyjazd Karoliny i Iwony do USA, podróż po kawałku tego kraju z rzeczą godną polecenia, interesującą, dobrze zagraną i wyreżyserowaną uważam właśnie za sukces. Może Teatr Osterwy właśnie ten tour artystyczny swojej aktorki, swojego spektaklu i swojej byłej kierownik literackiej za takowy uznać. Zapisać złotymi zgłoskami w historii sceny. To drugi po „Trzy razy Piaf” spektakl, po którym raczej nikt nie spodziewał się aż takiego odbioru, takich dobrych słów. Znamienne, że Karolina zresztą gra w Piafce, jak ja o tym spektaklu mówię.

I co mnie zawsze zdumiewa? Ano to, że gorzowski Osterwa to jednak jedzie po bandzie. Po bardzo ostrej bandzie. Z jednej strony zrobi mega znakomity spektakl albo dla małych i maleńkich – vide ostatnia Ania z Zielonego Wzgórza (nota bene Karolina też tam gra), zrobi coś ekstra dla dużych – mam na myśli właśnie „Nadbagaż” czy rewelacyjną „Balladynę” (nota bene – Karolina zagrała tam właśnie Balladynę, a Rafał Matusz to wyreżyserował, a ja pozostaję w zachwyceniu, choć polskiego romantyzmu z jednym wyjątkiem zwyczajnie nie trawię) a potem jest jakaś obsuwa. Ale tak to z życiem artystycznym jest, że albo super, albo wcale. I nie jest to wcale specjalność naszego Osterwy. Tak mają wszyscy. Każdej scenie się to zdarza, taka właśnie jazda.

Aktorka i dramaturg jeżdżą po USA, święcą sukcesy. To tylko dobrego i bardzo dobrego przydaje zarówno im, przede wszystkim im, ale teatrowi, ale i miastu temu. Miastu, które jednak w żaden sposób nie ceni dobra kulturalnego, które ma w swoim zasobie. A ma bardzo dużo.

Ps. Miało być jeszcze i o jednej rzeczy, ale myślę sobie, że owa rzecz to na innego złośliwca, bo po co mieszać sukcesy artystyczne z ASF? Nawet mój złośliwiec tego nie wytrzyma…