Echogorzowa logo

wiadomości z Gorzowa i regionu, publicystyka, wywiady, sport, żużel, felietony

Jesteś tutaj » Home » Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje »
Anieli, Kasrota, Soni , 28 marca 2024

I tak sobie szło trzech, i tak sobie przeklinali….

2020-03-12, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Szeroka kwarantanna w kraju wchodzi w życie. Nie mam makaronu ani kaszy w zapasie, mam trochę książek do przeczytania i trochę dobrej herbaty. A serio – podporządkuję się zaleceniom.

Czarną ospę we Wrocławiu znam z lektury. Wydarzyła się na rok przed moimi urodzinami. Pamiętam kilka tekstów, które o tej zarazie czytałam jakoś tak dawno temu. To było ciekawe i niezwykłe. Wydawało się wówczas, że czasy zaraz wszelakich w nowoczesnym świecie już za nami. No niestety, okazało się, że zaraza wydarzyła się nam.

Pisałam, że trzeba zachowywać ostrożność, że może nie trzeba było zamykać instytucji kultury. Niektórzy epidemiolodzy o tym mówili. Czas niestety maksymalnie przyspieszył. Decyzją rządu spora część życia publicznego zostaje zamknięta. Nie jest kwestią dziś, słusznie, niesłusznie, ale skoro mądrzy ludzie podjęli taką decyzję, trzeba się jej poddać. Myślę, że akurat teraz słusznie. Bo jak powiedziałam wcześniej…. Czas zagalopował. Trzeba siedzieć w domu, unikać kontaktów, komunikować się via net lub telefono. Trzeba i już.

I ten troszkę dłuższy wstęp był mi potrzebny, aby opowiedzieć, co mnie się przytrafiło wczoraj. Otóż szłam sobie wolnym krokiem w kierunku domu. I na wysokości Białego Kościoła zrównałam się z trzema osobnikami płci męskiej, lat może 11 lub 12.To bardzo ważne podkreślenie. Dwójka z nich mocno plugawym językiem, gdzie słowa na k…, ch... i jeszcze inne mocno plugawe dominowały, cieszyło się z wolnego. Zwróciłam uwagę, że język, że jak można tak mówić, że to wstyd. Jeden z nich poinformował mnie w owej „kwiecistej” polszczyźnie, że oni jak najbardziej mogą, bo wolne, bo do szkoły chodzić nie trzeba, i czego ja się czepiam. Jeden tylko przytomnie się zachował – Ja nie klnę, oni to patologia. Dzięki i miłego dnia dla pani – usłyszałam. Pożyczyłam miłego dnia temu dzieciakowi. Usłyszałam jeszcze – do widzenia miła pani. Naprawdę ten dzieciak tak powiedział.

Oni poszli w swoją stronę, ja w swoją. Oni tak sobie szli i dalej przeklinali, no dwóch, bo ten jeden faktycznie nie. A ja sobie myślałam o informacji, jaką krótko przed tym spotkaniem przeczytałam w necie. Dokładnie o kwarantannie, którą we Włoszech rząd chciał wprowadzić  nawet wprowadził. I co? Co zrobili młodzi? Potraktowali ten czas jako labę. Nie słuchali zaleceń o konieczności siedzenia w domu, ograniczenia spotkań, tylko prowadzili bujne życie towarzyskie. Ci młodsi latali po znajomych, ci starsi spotykali się barach, dobrze się bawili. Nikt nie siedział w domu, bo przecież wirusa nie widać. I jest to, co jest. Włochy dziś obok Chin są krajem najbardziej dotkniętym wirusem. Dramat i tragedia.

I kiedy słuchałam radosnego szczebiotu bardzo młodych ludzi, szczebiotu wygłaszanego najgorszą z możliwych odmian polszczyzny, językiem wybitnie rynsztokowym, to naszły mnie takie oto wątpliwości. Czy ktoś tym dzieciakom wytłumaczył, dlaczego to wolne nie jest de facto wolne i dlaczego powinni siedzieć w domu? A nie na rowery czy cokolwiek innego się w tym czasie wyprawiać? Czy ktoś wytłumaczył to także nastolatkom? Tym 16-19 lat, którzy też ten czas traktują jako dodatkowe wakacje, więc może na spotkanie z przyjaciółkami się wybiorą, albo wieczorem do jakiegoś pubu? Obawiam się, że nie. Że nikt im nie wytłumaczył. Nikt im nie powiedział dosadnie, że muszą siedzieć w domach swoich.

I obawiam się, że powtórzy się na jakąś skalę wzorzec włoski. Szkoły i inne instytucje publiczne, owszem, zamknięte. Ale kto zabroni dzieciakowi czy nastolatkowi wyjść z domu? Toć nie rodzice, bo tych się ta ludzia w generalności nie słucha. Politycy? No żart absolutny. Dyrekcja szkoły – a co ma do gadania, kiedy wolne jest. Liczyć na zdrowy rozsądek – wołanie na puszczy.

Może trzeba było małych i większych zwyczajnie przestraszyć? No też nie, bo nie wolno wzbudzać paniki. Sytuacja bez wyjścia. A może jednak trzeba było. Trzeba było powiedzieć nawet na wyrost, dlaczego mają wolne w szkole. Mają wolne, bo mają siedzieć w domu. Uczyć się geografii, matematyki, słówek angielskich. Nawet serfować po necie, ale siedzieć w domu. Nie wychodzić nigdzie. Mają siedzieć w domu, bo nie ma innego wyjścia. Uda się? Sceptyczna jestem

Zobaczymy, jak sytuacje podwórkowe i barowe będą się rozwijać…. Ale optymistką w tej materii nie jestem.

Ps. Szukam w domu Dżumy Alberta Camusa… Wiem, że gdzieś jest ta książka. Toć całkiem niedawno ją czytałam. Znowu i kolejny raz. Teraz diabeł przykrył ogonem, jak mawiała moja babcia Marysia. Ale co tam. Pamiętam całkiem dobrze. Dokładnie nie zacytuję, ale idzie to tak, że szczury pierwsze wyczuwają zagrożenie… Oran jest ogarnięty zarazą. Zaraza ogarnia coraz większe kręgi. Szczury pierwsze uciekły i przeniosły zarazę. Jest koszmarnie. Ale nagle, bo to zawsze jest nagle, coś się zmienia. Pojawia się promień. Oby tak to było tym razem… Camus, wybitny pisarz… Na czas dżumy czy innej zarazy najlepszy. I nie ma znaczenia, czy na czas dżumy politycznej, czy na czas dżumy faktycznej. Literatura leczy, przynajmniej mnie.

X

Napisz do nas!

wpisz kod z obrazka

W celu zapewnienia poprawnego działania, a także w celach statystycznych i na potrzeby wtyczek portali społecznościowych, serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu wyrażasz zgodę na przechowywanie cookies na Twoim komputerze. Zasady dotyczące obsługi cookies można w dowolnej chwili zmienić w ustawieniach przeglądarki.
Zrozumiałem, nie pokazuj ponownie tego okna.
x