Nareszcie ktoś pomyślał o Śfinsterze

2016-02-24, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Ja co prawda w radnych za bardzo nie wierzę, ale teraz muszę. Otóż jeden z nich wystąpił o przywrócenie Żelaznego Człowieka na jego miejsce, a przeniesienie bimbki na Stary Rynek.

Popieram pomysł radnego, bardzo popieram. Z kilku powodów. Pierwszy jest artystyczny – Zbigniew Frączkiewicz, autor Żelaznego Człowieka to artysta znany na całym świecie. Jego prace – owi Żelaźni Ludzie – eksponowane były wszędzie. W oczach mam jak stoją w Watkanie, jak stoją w Brazylii, no jednym słowem wszędzie. I wszędzie się podobali, tylko nie u nas. Przeszedł Śfinster swoje i strojenie go w wory okropeczne, ale i zamach na siebie, kiedy połamaną rzeźbę odnaleziono w jednej z gorzowskich firm. Miłosiernie pominę, kto stoi za tym zamachem, ale ci, co się sztuką interesują, i tak pamiętają.

Drugi powód jest taki, że nie mamy w mieście za dużo prac artystów takiego kalibru. No może galeria Władysława Hasiora, może „Czerkies” Stanisława Szembeka, może Galeria Arsenału. Ale to są wszystko kolekcje wewnątrz budynków i jak się prowadzi wycieczkę, to pilot używa magicznej formułki – Zachęcam państwa do obejrzenia w czasie wolnym… I pies z kulawą nogą jednak tam nie wejdzie, aby te prace oglądać, bo jednak nie czarujmy się, „Dama z łasicą” czy innym gronostajem to to nie jest, żeby czas na lunch marnować. A tu jest coś, co stoi na ulicy i każdy może to coś obejrzeć.

Powód kolejny, w naprawdę niewielu miastach, chyba zdaje się tylko w Szklarskiej Porębie, gdzie artysta ma swoją pracownie, Żelaznych Ludzi można na stałe zobaczyć.

Ale, bo zawsze jest jakieś ale. Mam jednocześnie głębokie poczucie, że się nie uda. Bo znów wystąpią ludzie z worami, młotkami albo i jeszcze gorzej. A szkoda, bo naprawdę jest czym się szczycić. Moi poznańscy znajomi, którzy mnie systematycznie odwiedzają, nie potrafią się temu nadziwić. Ale cóż, to miasto koziołków, inna mentalność i inne spojrzenie.

W każdym razie – trzymam kciuki mimo wszystko.

A teraz z innego kątka, z lekka politycznego. Moja ulubiona „Polityka” od lat robi różne rankingi, w tym na najlepszych polityków. No i w tym rankingu najnowszym na fali wznoszącej znalazła się Elżbieta Rafalska. Gratuluję, choć to nie moja opcja. Ale skoro z naszej ziemi polityk odnosi sukcesy, odnotować trzeba.

No i z przyziemnego kątka będzie. Znów pojawił się problem skwerku przy ul. Grobla i Sikorskiego. Zapomniany, samotny i bez planów. Ktoś tam znów zaczął gdybać, co tu panie dziejku można by było. A było może niekoniecznie śliczne, ale za to użytecznie. Przypomnę tylko, tu można było kupić najlepsze zielsko w mieście. Ale przez widzimisię pewnej urzędniczki kupców pogoniono na cztery wiatry i urządzono skwer ekologiczny…. Pół Polski i pół Brandenburgii z nas się wówczas śmiało, skwerek szybko padł łupem lokalnych wandali, którzy bardzo lubią takie wydumki i teraz jest problem… Nie jeden zresztą w tym mieście…

No i na koniec z kulturalnego kątka. Już jutro w piwnicy jazzowej zagości Andrzej Poniedzielski, wybitny i fantastyczny satyryk obdarzony umiejętnością trafnego komentowania, uwielbiany przez bardzo wielu, którzy cenią sobie satyrę na najwyższym poziomie, a nie łopatologiczne kabarety, gdzie facet przebiera się za kobietę i ponoć już jest śmiesznie. Ponoć jakaś reszteczka biletów jeszcze się ostała…

Ps. Choć to złośliwiec miejski, jednak jedna dygresja, bo nas w mieście takich sporo jest. Stoję za prezydentem Lechem Wałęsą i uważam, że dym z teczkami z osławionej szafy państwa Kiszczaków to zasłona dymna na nader skromy dorobek 100 dni rządu… Ale na tyle nieskromny, że władza zdążyła rozmontować demokratyczne państwo.