Jestem obywatelką, nie partnerką, a w ogóle to wstyd

2015-10-10, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Jakież mnie zaskoczenie mocne ogarnęło, kiedy to dowiedziałam się, że już obecnie nie jestem obywatelką miasta nad trzema rzekami, a partnerką tegoż. Takiego hołubca wywinęła nam władza. Och…

Historię usłyszałam od przemiłych, którzy kontaktowali się z magistratem i tam się dowiedzieli, że w grodzie nad trzema rzekami nie ma już obywateli, petentów, nudnych czy też roszczeniowych lub mocarnie zdenerwowanych ludzi, są natomiast partnerzy. Taka poetyka teraz obowiązuje.

Pan Nowak, pani Kwiatkowska, pan Kowalski przestali być obywatelami, co im gwarantuje między innymi Konstytucja RP, a stali się partnerami.

Ja szczęściem niepomiernym nie miałam konieczności kontaktowania się z Wysokim Urzędem Miasta wprost, w swojej sprawie. W pytaniu publicznym załatwiono mnie zdawkową informacją, ale nie o niej chcę pisać. Bo to wstyd jest i urąganie powadze urzędu, taka informacja. No nic.

Wracam do owego określenia – partner. Otóż oznajmiam wszem i wobec, że ja mieszkanka tego miasta od 15 lat, tak, tak, tyle lat minęło, odkąd tu mam dom mój i meldunek, żadną partnerką nie jestem. Jestem obywatelką z określonymi obowiązkami i określonymi prawami. Obowiązki stoją na pierwszym miejscu definicji, bo tak od zamierzchłych czasów, jeszcze przedsejmowych było. Obywatel miał przede wszystkim obowiązki, prawa wynikały z obowiązku. I jak dla mnie, legalistki, owo określenie obywatel jest najlepszym, jakie po przemianie ustrojowej w 1989 roku, mogło się zdarzyć i się zdarzyło. Bo wcześniej to byłam towarzyszką albo kim innym. A nie chciałam być ani towarzyszką, ani kim innym. Chciałam być obywatelką. I byłam, a znów nie jestem.

Obywatel bowiem odsyła także do Republiki Rzymskiej, a potem Cesarstwa, do podwalin kultury Europy Basenu Morza Śródziemnego, a ja jakoś tak do tej kultury lubię być przywiązana. Oczywiście z empatią dla innych, spoza niej. Obywatel to brzmi dumnie. Partner – to w związkach biznesowych jest, w związkach interpersonalnych, ale nie w układzie miasto – człowiek, państwo – człowiek.

Znów ktoś w magistracie niefrasobliwie, bo nie chcę użyć określenia – z braku wiedzy przedobrzył. A lepsze jest niestety wrogiem dobrego.

Partnerką prywatną to ja byłam lata temu komuś, kto ode mnie odszedł, a ja się do końca z tym nie pogodziłam. Partnerką w biznesie nigdy nie byłam, bo biznes i ja to pojęcia niestyczne.

Ja w tym mieście jestem obywatelką, osobą z obowiązkami, ale i prawami. I dlatego bardzo proszę – nie mieszajmy pojęć. Nie zmieniajmy znaczeń. Język, to nasze lepiszcze i podwalina kultury, nie jest po to on jest, aby nim manipulować. A taka manipulacja się odbywa.

A skoro przy języku jestem, to z niejaką nieśmiałością zwracam uwagę magistratowi. Jak już wiesza na swojej stronie urzędowej informację o ważnej imprezie, 80-leciu urodzin Ireneusza Krzysztofa Szmidta oraz o kolejnych jego rocznicach, bo dwie inne przy okazji też świętować będziemy, to niech i zwróci uwagę na poprawną formę informacji. Bo określenie – Szmita dyskwalifikuje. Szmidta – tak powinno być. Irkowi wyrazy zażenowania, a jak pisałam wiele razy, zażenowana to ja się najbardziej na świecie czuć nie lubię.

A teraz z innego kąteczka. Nie jest tajemnicą, że w województwie naszym trwa wojna na różne rzeczy, na różne wydarzenia, na różne sukcesy. W tę wojną szczęściem wielkim nie wpisuje się Teatr Osterwy. Bowiem od zawsze na czas Spotkań Teatralnych Osterwa gości Teatr Lubuski z Zielonej Góry. Takoż będzie i w tym roku. I jak dla mnie to jest fantastyczna sprawa. Bo zwyczajnie tak się godzi. Święto teatralne w mieście nad trzema rzekami jest czymś niezwykłym. Bo można zobaczyć ciekawe, w tym roku bardzo ciekawe i dyskutowane spektakle. Ale i znalazło się miejsce dla sąsiadów z Winnego Grodu. Zawsze jest. I oby tak było, bo jak my się sami na polu sztuki nie porozumiemy, nie dogadamy, to zostanie nam bredzenie polityków. Szczęściem dyrektor Tomaszewicz zawsze zaprasza Winny Gród. Wcześniej tak robił śp. Ryszard Major. Oba lubuskie (nie lubię tego określenia, ale w tym wypadku jest jedyne, choć błędne) teatry pokażą się na Spotkaniach Teatralnych. Po dużej przerwie tak będzie.

Osterwa zagra „Bal w operze” Juliana Tuwima na początek Spotkań - premiera nasza będzie i super, że wróciliśmy do dobrej tradycji. Ja co prawda nie wiem, jak obrońcy moralności zdzierżą te dziwki, co to majtki piorą oraz te małpy, co to spadły z tego śmiechu. A Teatr Lubuski pokaże „Gdy przyjdzie noc – tragedia miłosna”, czyli spektakl o człowieku uwikłanym w wieś. Oba spektakle dla dorosłych, że zaakcentuję.

I mocno powtórzę. Nie wolno cenzurować klasyków. Skoro Tuwim napisał o dziwkach, małpach i majtkach, ma tam być, jak i u Gogola, kiedy pada kardynalna kwestia – Z czego durnie się śmiejecie. Bo jak zaczniemy cenzurować klasyków, to i Reja, Kochanowskiego, Fredry oraz bardzo wielu innych czytać nie będzie nam dane, o przenoszeniu na scenę nie mówię. A laureatka tegorocznej Nike, Olga Tokarczuk z jej „Księgą Jakubową” to już na stos zupełnie się nadaje. Taka gmina, takie państwo…

I tylko słówko przy temacie Spotkań. Koszt 380 tys. Marszałkostwo ponoć dało 50 tys.– idąc za dyrekcją – informacja prasowa to jest. 40 tys. dało miasto. Dyrekcja dziękuje i jest generalnie zadowolona. W zestawieniu – 1,5 mln na Dni Gorzowa, tylko 40 tys. na teatr i rzeczywiście wielką kulturę to żart. No cóż.

P.S. No i jaka znów pięknie okrągła data. Myślę, że dalej równie pięknej nie będzie.