Pogapiłam się na landsberski bruk

2015-10-02, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Dzięki remontowi ul. Wybickiego znów można się było pogapić na landsberskie kocie łby. No ja w każdym razie tak mam, że się gapię.

Komunikat o zamknięciu ulicy w celach remontowych jak zwykle przyszedł na pięć minut przed rozpoczęciem prac. Więc miałam niezłą zabawę, jak sobie obserwowałam kierowców, którzy z obłędem w oczach zawracali sprzed barierek zamykających dostęp. No tak, ostatni dzień tygodnia, wczesna godzina, praca na termin, a tu zonk, przeszkoda. Ale ostatni się tak jakoś porobiło, że o wszystkim informuje się bardzo późno, za późno lub po fakcie.

Ale, ale, ja przecież chciałam pisać o landsberskich brukach. Za każdym razem, jak się gdzieś odsłania kawałek historii, choćby w takim bruku, to zwyczajnie lecę tam i się gapię. Bo choć nie jestem z tego miasta i zdaniem niektórych nie powinnam o nim pisać, to jednak jakoś się nim interesuję, jego historię i ciekawostkami. Dlatego gapię się na landsberskie bruki. I za każdym razem nachodzi mnie taka oto konstatacja… Niemcy jednak działali pragmatycznie i dobrze. Bo te bruki do dziś równe są jak stół, można by po nich spokojnie jeździć.

Natomiast drogi budowane już za polskiej historii to jednak ciągle jest jakieś nieporozumienie. Ale czy drogą na miarę XX wieku można nazwać cieniutką wstążeczkę asfaltu wylaną właśnie na landsberski bruk? Ja tam się na tym nie znam, więc nie wiem. Ale mam sąsiada, który w tym fachu pracuje, i to on mnie objaśnił, po prawdzie w większości w słowach nienadających się do cytowania, że takie wstążeczki to nawet psu na budę by się nie nadawały. A co mówić o porządnej drodze. Pożyjemy, zobaczymy…

No i z innego kątka będzie. Kulturalnego. Już dziś otwarcie wystawy Krzysia Jakubczaka. Krzysiek od lat robi zdjęcia w trójwymiarze. Teraz zechciało mu się zrobić zdjęcia starego Gorzowa, znaczy Landsbergu. I co więcej, nie tylko mu się zechciało, ale jeszcze jak kto zechce, to opowie o tym, nauczy być może – choć raczej trudno, bo trzeba mieć specjalny aparat. Ale fajne jest to, że coraz więcej ludzi zaczyna się interesować historią miasta i to w bardzo różnych kontekstach. Ja piszę, Krzyś nadaje głębi obrazom z przeszłości, przemiła znajoma gromadzi archiwum tatarskie i za chwilkę będzie, eh tam będzie, już jest ekspertką od dziejów tej mniejszości w mieście nad trzema rzekami. Inny przemiły znajomy ma taki zbiór landsbergianów, że głowa boli. Akurat tu jest dobrze… Mnie tylko brakuje znajomości niemieckiego, i sama osobiście sobie w brodę pluję, że zmarnowałam cztery lata w ogólniaku, żeby się tego języka nie nauczyć. Choć byłam w klasie z rozszerzonym językiem. No cóż…

A jutro znów jadę do miasta Ukochanego Władcy, do jednego z najpiękniejszych w naszej części Europy. Zresztą za zachodnią granicą jest jakoś ładniej… I nigdy nie wiem, na czym to polega, że tam jest ładniej.

P.S. Będzie. Chciałam pogratulować miastu zaproszenia dziennikarzy na galę otwarcia roku kulturalnego. Klasy i sposobu oraz sformułowania tegoż. Zostało ono pomieszczone w „Serwisie prasowym Urzędu Miasta Gorzowa Wielkopolskiego” i brzmi tak:

„2 października (piątek) godz. 19.00, CEA - Filharmonia Gorzowska; uroczysta Inauguracja Sezonu Kulturalnego, podczas której zostaną wręczone „Motyle” - Nagrody Kulturalne Prezydenta Miasta Gorzowa Wlkp. Dziennikarze nie okazują zaproszeń imiennych, czy legitymacji prasowych. Miejsca siedzące przewidziane dla mediów będą oznakowane.”