Ostatnia droga pani Christy Greuling

2015-07-17, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Rodzina, przyjaciele, znajomi oraz delegacja naszego miasta odprowadzili w ostatnią ziemską drogę ś.p. Christę Greuling z domu Luck, wielką przyjaciółkę miasta naszego, znaczy ich – byłych mieszkańców i nas, zamieszkałych tu na ziemiach, jakie nam się trafiły po II wojnie światowej.

Uroczystości pogrzebowe ś.p. Christy Greuling z domu Luck odbyły się wczoraj, a wiem to za sprawą pana Ryszarda Bronisza, mojego przesympatycznego znajomego, jeśli mogę użyć takiego określenia. Bo pan Bronisz to GORZOWIANIN, człowiek, którego obchodzi to miasto, wiele dla miasta zrobił i wiele robi. To właśnie pan Ryszard Bronisz zamieścił zdjęcia z uroczystości pogrzebowych, kiedy przy trumnie i zdjęciu pani Christy w imieniu miasta, nas wszystkich słowo pożegnania wygłasza wiceprezydent Janusz Dreczka, a tłumaczy go Robert Piotrowski.

Pan Janusz Dreczka, zanim został wiceprezydentem naszego miasta, sprawował różne funkcje publiczne, ale zawsze miał czas oraz chęć, aby uczestniczyć w życiu miasta. I znał oraz zna landsberczyków, tych już coraz bardziej nielicznych. I dlatego świetnie się stało, że akurat on reprezentował miasto w tym smutnym, ale naturalnym niestety wydarzeniu. Bo jak chce mój ulubiony poeta Horacy, dla każdego z nas ta sama noc, a boginie Parki i tak przetną każdemu z nas tę jasną nić. Nić życia.

Pan Janusz Dreczka od początku był obecny w rosnącym i przyjaznym dialogu byłych i obecnych mieszkańców. Tak samo Robert Piotrowski, gorzovianista, znawca historii Landsbergu oraz orędownik porozumienia. Tak samo zresztą jak pan Ryszard Bronisz. Też zawołany gorzovianista. Autor ciekawych tekstów przywracających polskim mieszkańcom świetne wydarzenia z niemieckiej historii miasta.

Ja w tym miejscu chcę przypomnieć też brata pani Christy, pastora Urlicha Lucka, który w emocjonalnym kazaniu z okazji 740-lecia miasta powiedział prostą prawdę o tym, kto tu kiedyś mieszkał i dlaczego ma prawo czuć się pełnoprawnym mieszkańcem. I dlaczego my, przesiedleńcy, też mamy pełne prawo do tego, aby mówić, że jesteśmy stąd.

To właśnie tacy ludzie, jak ś.p. Christa, jej także już nieżyjący brat, pani Ursula Hasse-Dressing, ś.p. pan Hans Beske i wielu, wielu innych spowodowało, że zasypaliśmy ścieżkę nienawiści, jaką historia, ta matka nauk i pamięci, nam wyznaczyła. Wyznaczyliśmy nową jakość. Wspólnie. Dobrze. Konstruktywnie. Przyjaźnie.

Co prawda, kontynuacji chyba nie będzie, bo dzieci ostatnich i odchodzących w tę Horacowską noc raczej nie są zainteresowane przeszłością, tą landsberską, gorzowską. Ale to, co się wydarzyło za ostatnie lata, jest bez precedensu. I dlatego dobrze, a wręcz znakomicie się stało, że nasza delegacja, mam na myśli urzędu, ale i nas, bo delegację urzędu odbieram jako reprezentację mnie, tam dziś jest, tam we Frankfurcie nad Menem, i potwierdza, że w praktyce ziściła się idea polskich hierarchów katolickich, którzy wystosowali słynny list „Wybaczamy i prosimy o wybaczenie”. Wówczas podpisał się pod nim biskup Wilhelm Pluta, gorzowski ordynariusz. Po latach, w trudnej chwili, my też się pod tym podpisujemy. Przez obecność w ostatniej drodze Christy Greuling. Bo zarówno oni, zwykli mieszkańcy, jak i my, zwykli mieszkańcy, osiągnęliśmy to, o co postulowali hierarchowie. Przebaczyliśmy sobie, pojednaliśmy się i dogadali. I zarówno oni, jak i my teraz wiemy. Nigdy więcej nie można się porwać słowom obłąkanych diabłów, którym należy odmawiać prawa do nazywania ich ludźmi. Oni wówczas byli dziećmi, więc nic nie wiedzieli. My dziś, dorośli, pomaleńku się z tym godzimy.

Cześć pamięci pani Christy.