Jak ten przymiotnik potrafi zmylić

2015-06-26, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Przekonałam się kolejny raz, że przymiotnik w nazwie miasta na siedmiu wzgórzach może skutecznie zmylić. Mam na myśli – Wielkopolski.

O tym, że zwykle niewielu ludzi wie, gdzie leży miasto na siedmiu wzgórzach wiem już od dawna. Kto nie ma tu krewnych lub znajomych królika, zwyczajnie nie wie, że takie miasto jest. Co jest oczywiście powodem do rozpaczy okrutnej tutejszych oraz wstydliwie skrywaną wiedzą, bo przecież …. Miasto nasze ogromne i piękne, i wielkie… No i tak dalej, i tak dalej.

Oglądałam w telepatrzydle teleturniej „Jeden z dziesięciu”, bo lubię, bo czasami jest śmiesznie, bo często można się czegoś fajnego dowiedzieć, poznać jakieś nowe słówko… No i Tadeusz Sznuk swoim aksamitnym głosem zadał onegdaj pytanie: w jakim województwie leży Gorzów Wielkopolski? A pytany odpowiedział - w wielopolskim.

No a niby co miał powiedzieć, skoro bladego pojęcia nie miał o mieście, nad Wartą, Kłodawką i Srebrną. A skoro w nazwie jest wielkopolski, to jak byk jest oczywiste, że w Wielkopolsce ono leży. Mnie tam osobiście ów przymiotnik nie przeszkadza, zresztą przeżyłam kilka referendów w tej sprawie, znaczy usunięcia. Ale skoro rzeczywiście ma wprowadzać w błąd, to może warto zastanowić się nad usunięciem z nazwy.

Ale z drugiej strony, może nie, może trzeba jeszcze chwilkę poczekać, bo ten dziwny twór zwany lubuskim chyli się ku upadkowi, wówczas miasto znajdzie się w wielkopolskim i nie będzie już żadnych zmyłek.

A dlaczego uważam, że województwo chyli się ku upadkowi? Ano z tego prostego powodu, że nie znam nikogo, kto chciałby, aby nadal ta fikcja trwała, ta fikcja parytetu wojewódzkiego, w którym wszystkie miasta i gminy traktowane są równo. Może to trochę i utopia z tym po równo, ale przynajmniej przyzwoicie byłoby dobrze. A tu, w obecnej rzeczywistości, przyzwoicie to dość odległa rzeczywistość. I dlatego stawiam tezę, że ten dziwny twór – znaczy lubuskie powinien się rozpaść. Winne Grono niech sobie idzie, gdzie chce, a my najlepiej to do Brandenburgii. A skoro się nie da, no to do Wielkopolski. Wiem, wiem, mrzonki, wszyscy politycy i „politycy” będą się zębami i pazurami trzymać swoich stołków i za wszystkie pieniądze świata ten dziwny twór utrzymywać będą. No cóż.

Teraz z innego kątka. Kiedy w laudacji prof. Dariuszowi A. Rymarowi wymieniałam Honorowych Obywateli miasta, pominęłam, przyznaję niecelowo, panią Zofię Nowakowską, szefową Klubu Pioniera, osobę, która osobiście dba o pomniki na Cmentarzu Świętokrzyskim, przy okazji dowiedziałam się, że moja przemiła znajoma także należy to tego wąskiego klubu, który dba o pomnik więźniów z Ravensbrück oraz pomnik Powstańców Wielkopolskich. Za pominięcie panią Zofię przepraszam, tym bardziej, że mam zaszczyt i wielką przyjemność znać. Zresztą nie jeden raz pisałam o tym, że pani Zofia dba o pionierów jak mało kto, a na pytanie, dlaczego to robi, zawsze odpowiada – jak nie ja, to kto? No właśnie, kto?

No i z jeszcze jednego kątka, bo mańka nijak tu nie pasuje. Otóż pojawiły się flagi w barwach narodowych na budynkach. No i ja jakoś nie bardzo wiedziałam, za jaką to przyczyną. Opcje są dwie. Dni Gorzowa, albo 27 czerwca Dzień Samorządu Terytorialnego. Czyli na dwoje babka wróży, a na pewno znajdzie się ktoś, kto mi podpowie, na jaką okoliczność oto flagi w barwach narodowych wiszą.

P.S. Nie będzie, bo wszelakie, albo prawie wszelakie informacje kulturalne są w zakładce „Kultura”, a domowe jaskółki już sobie marszrutkę ułożyły i jak to mają w zwyczaju, nie komunikują się ze mną, bo i po co.