No i wiosna już naprawdę przyszła

2015-05-02, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Stanęły kawiarenki, czyli już naprawdę pożegnaliśmy zimę. A jak do tego dołożyć miejskie pikniki, to wątpliwości żadnych być tu nie może.

Jako stara palaczka bardzo lubię kawiarenki parasolkowe, jakie w zwyczaju mają ustawiać knajpki wszelakie. Bo lubię wiatr, lubię palić niespiesznie papierosa. szalenie mnie się podoba kawiarenka Cafe Costy, bo w parku, bo bardzo elegancka, bo ma styl. Zresztą jak i sama knajpka. No i właściciele bardzo dbają, aby zamieszkujące stadnie park gawrony jednak nie szkodziły gościom i ich jedzeniu.

Nie bardzo lubię knajpki ustawione na Bulwarze Wschodnim, bo zwyczajnie na nim nie ma miejsca na nic. Tyle tam gratów wszelakich ustawiono na stałe, że jak się jeszcze i kawiarenki pojawiają, to zwyczajnie przejść się nie daje. Na Bulwarze Zachodnim z kolei jeżdżą samochody i pancerny mur zaporowy skutecznie zasłania rzekę, że i knajpki sensu nie mają. No cóż.

A skoro przy parasolkach jestem, to fajnie się porobiło, że miejski park z sztuczną wyspą po środku staje się miejscem piknikowym i żadne straże miejskie nie przeganiają tych, co tam z koszami zasiadają. Mam na myśli imprezę urządzoną przez Koło Gospodyń Miejskich, choć sama nie byłam, bo inne obowiązki mnie przytrzymały, to od czego jest FB. Pooglądałam sobie i nawet trochę, przyznam, pozazdraszczałam.

Już jutro piknik rodzinny urządza Urząd Wojewódzki. Będzie dużo atrakcji, szkoda jedynie tylko, że znaleźć program tych obchodów było trudno. Ale co tam. Najważniejsze, że kolejny piknik się odbędzie. No i mam nadzieję, że to będzie już standard. Jak kto chce, ma prawo piknikować w miejskim parku, pod warunkiem wszelako jednym - nie przeszkadza innym użytkownikom oraz zostawia po sobie klar, czyli porządek.

Tak jest w całym Zjednoczonym Królestwie, tam się taki wzorzec metra sprawdza. Może i u nas też dałoby radę. Choć niekiedy strach jest usiąść na trawie, bo jednak nie wszyscy sprzątają po swoich psach. Nie wszyscy zabierają swoje śmieci ze sobą, nie wszystkim się chce zadbać o miejsce wspólne. Ale czasami niektórym chce się wytaskać stare fotele z domu i porzucić je na pierwszej kaskadzie w Kłodawce w parku, w którym gospodynie piknikowały onegdaj. Przyznam, że zawsze, ale to zawsze mnie takie działanie zadziwia. A nie prościej graty postawić przy śmietniku. Zaręczam, zawsze niemal natychmiast znajdzie się ktoś, komu się one nadadzą. Ale nie, dawaj dla niezrozumiałej uciechy należy je do Kłodawki wrzucić. Bo po co piękna rzeczka ma być piękna?

Jakieś dwa dni temu zadałam retoryczne pytanie, jak tu nie kochać miasta na siedmiu wzgórzach? No jak? Skoro to miasto paradoksów jest. Z jednej strony wszyscy sarkają, że ten okropny przymiotnik, który decyduje dodatkowo o prowincjonalizmie miejsca, należy jak najszybciej z nazwy wyrzucić. A jak już ktoś się za to zabiera, to opór społeczny materii jest taki, że jednak się nie da. Tak więc myślę sobie, że skoro kolejny raz vox populi, o którym należy pamiętać, iż jest vox Dei stwierdził, że przymiotnik ma być, to niech już tak zostanie i szlus. I nie dyskutujmy więcej o prowincjalnym mieście, w jakie coraz bardziej przeistacza się to leżące na siedmiu wzgórzach oraz nad trzema rzekami, coby nie pomylić go ze Stolicą Piotrową, nota bene też na siedmiu wzgórzach leżącą.

Ps. Et pro domo sua:

Jutro, to jest 3 maja, zapraszam na wycieczkę po Bogdanieckich Bieszczadach, wystarczy się zjawić przed 10.00 na przystanku MZK przy Zakładzie Energetycznym. Atrakcją ma być oglądanie starego parowozu w Bogdańcu. Może Marcin nie będzie kazał całować go na powitanie? Może, bo kto to wie na pewno?

O 14.00 w Parku Róż piknik, ale o tym w innym miejscu portalu jest znacznie obszerniej.