Miasto na skale ze śpiącymi rycerzami

2014-12-18, Na szlaku

Praska dzielnica Vyšzehrad to jedno z czterech wielkich historycznych miasteczek tworzących dziś Pragę, stolicę naszych południowych sąsiadów.

I choć nie jest tak oblegana, jak pozostałe, to naprawdę warto tu zawitać, bo oglądać jest co.

O czeskiej Pradze napisano tomy. Do Pragi się wraca, bo miasto zachwyca. Ale najczęściej zwiedza się Hradčany, Malą Stranę czy Nowe i Stare Miasto. Podczas wycieczki do Pragi nie warto pominąć Vyšzehradu z kilku powodów.

Miasto na skale

Legenda chce, że Vyšehrad to miasto na skale, w której śpią rycerze, w każdej chwili gotowi stanąć na pomoc krajowi. Ich snu strzeże lew o dwu ogonach, który raz do roku wychodzi na najwyższe wzniesienie dzielnicy i ryczy. Jeśli jego ryk pozostaje bez odpowiedzi, wraca wówczas do uśpionych wojów. Prawda, jakie to podobne do naszej legendy o śpiących rycerzach w Tatrach?

Różnica jest taka, że Zakopane nigdy nie było stolicą kraju, Vyšehrad natomiast jak najbardziej tak. Mianowicie w XI wieku przez prawie wiek miał tu swoją siedzibę król Czechów. I z tej dzielnicy król Wacław IV przez Czechów zwany Wielkim wyruszył na Praski Zamek na Hradčany na swoją koronację.

Zwiedzanie dzielnicy warto zacząć od Bramy Taborskiej, bo leży ona w pobliżu stacji metra, dojeżdża tu pomarańczowa linia, a wysiada się na stacji Vyšehrad. To zabytek z 1655 r., który swoją nazwę zawdzięcza traktowi wiodącemu na Tabor, czyli miasto na południu kraju.

Po jej przekroczeniu widać pozostałości po Bramie Špička, warto tu zajrzeć, bo w środku jest bardzo przytulna kawiarenka oraz centrum informacji turystycznej. Ale my idziemy dalej i mijamy kolejną majestatyczna budowlę, czyli Bramę Leopolda nazwaną tak na cześć cesarza Leopolda, czyli tego, któremu polski król Jan III Sobieski uratował życie i tron w bitwie pod Wiedniem.

Tuż za nią śliczna romańska rotunda, kaplica św. Marcina, jeden z najstarszych zabytków w tym pełnym pamiątek kultury mieście. Kaplica powstała w XI wieku. Dzięki pieczołowitym rękom praskich konserwatorów zachwyca do dziś.

Kościół i nekropolia

Za kaplicą św. Marcina droga zakręca w prawo i już widać majestatyczne wieże kościoła św. Piotra i Pawła. Niektórym mogą się one wydać podobne nieco do wież katedry św. Wita na Hradczanach, ale to tylko chwilowa ułuda. Kościół stoi w miejscu, gdzie od XI wieku znajdowała się jedna z najstarszych sakralnych budowli w Pradze, jednak jej obecny wygląd to efekt przebudowy z 1902-1903 roku. To właśnie z tego okresu pochodzą owe charakterystyczne neogotyckie wieże. Od 2003 r. kościół jest bazyliką mniejszą. Warto wejść do wnętrza, choćby po to, aby zobaczyć przepiękna Pietę oraz wizerunki świętych malowanych przez najwybitniejszych czeskich malarzy, w tym Alfonsa Muchę.

Tuż obok kościoła znajduje się Cmentarz Zasłużonych, coś na kształt warszawskich Powązek. Tu pochowani są wybitni czescy kompozytorzy jak Bedřich Smetana, Antonin Dvořak, dramaturg Karel Čapek, pisarz Jan Neruda czy malarz Alfons Mucha. Zresztą leży tu więcej zasłużonych Czechów, a nasi południowi sąsiedzi traktują to miejsce z wybitnym szacunkiem.

Z widokiem na miasto 100 wież

Tak o Pradze mówi wiele przewodników. A przekonać się o tym można z punktu widokowego, który mieści się na murach. Dojść można do niego prosto, bo należy skręcić w lewo od głównego wejścia kościoła. Po drodze mija się plac z wielkimi rzeźbami przedstawiającymi Przemysła i Libuszę, legendarnych założycieli miasta (znów analogia do Polskich legend, tym razem tej o Warsie i Sawie, założycielach Warszawy). Wygodna droga wiedzie wśród winorośli, bo wszak w kraju wybornego wina jesteśmy. Po króciutkiej chwili już jesteśmy na punkcie widokowym, z którego rozlega się oszałamiający widok na stolicę naszych południowych sąsiadów oraz na Wełtawę płynącą ponad 100 metrów poniżej.

Z tym miejscem łącza się dwie anegdoty. To właśnie u podnóża punktu mieścił się szpital, w którym dzielnego wojaka Švejka uznano za ostatecznego idiotę. A sam Jaroslav Hašek, twórca Švejka, jak się kłócił przy kufelku piwa z przyjaciółmi o urodę miasta, zawsze twierdził, że Vyšehrad wygląda najlepiej właśnie z tego miejsca, ale jak się leci głową w dół. No cóż, takie czeskie poczucie humoru.

No i rada praktyczna. Naprzeciw kościoła znajduje się niepłatna (to wielka rzadkość) toaleta.

Spacerkiem ku Lucernie

Vyšehrad jest malutki i zaciszny. Warto więc wycieczkę po tej ślicznej dzielnicy połączyć ze spacerem do centrum Pragi, na Vaclavskie Namesti, a po drodze zwiedzić Lucernę. Droga jest bardzo prosta, bo wychodzimy z Vyšehradu za Cmentarzem Zasłużonych, i idziemy ul. Na Slupie, która przechodzi w Vyšehradzką, potem U Nemocnice i Lipovą. No i droga wyprowadza nas do Lucerny, Czesi nazywają ją Pałacem Lucerna. Ciekawostką jest to, że wybudował ją dziadek ukochanego prezydenta Czechów Vaclava Havla, Vacslav. To jedno z najważniejszych miejsc na mapie kulturalnej Czech. W wielkiej sali Lucerny występowali najwięksi czescy artyści, jak Karel Gott, Helena Vondračkova, ale też Josephine Baer, Louis Amstrong, Yves Montand czy Duke Ellington.

A w hallu pałacu można podziwiać słynna rzeźbę wybitnego czeskiego artysty Davida Černego „Koń”. Jest to odwrócona rzeźba króla Wacława IV z Vaclawskiego Namesti, czyli najbardziej znanej praskiej rzeźby.

No i z Lucerny wolnym krokiem przechodzimy właśnie na najsłynniejszy praski plac. Wycieczka zajmuje około czterech godzin. Teraz jest czas na dobry knedlik z jakimś mięskiem i kapustą oraz obowiązkowy kufelek piwa. A jak ktoś ma czas i nie chce spędzać leniwie reszty dnia, to wystarczy zagłębić się w obojętnie jaką uliczkę odchodzącą od Namesti, aby zobaczyć coś, co przyciągnie oko, zachwyci, zadziwi. Bo taka jest w właśnie Praga, zachwycająca i czarowna.

Renata Ochwat

Na szlaku

Włoskie miasteczko na dzień, weekend lub cały urlop

Jedno z ulubionych przez rzymian na letni wypoczynek miejsc – niewielkie Anzio to nie tylko piaszczysta plaża i lazurowe morze. To także miejsce nasiąknięte historią i to taką z wyższej półki.