Po Parku Mużakowskim o każdej porze roku

2015-05-08, Na szlaku

Klub Turystyki Pieszej „TRAMP” odwiedził perełkę architektury ogrodniczej z XIX wieku. Kierunek Zielona Góra, Nowogród Bobrzański, Żary i do Łęknicy, tutaj trzeba uważać na tablicę Park Mużakowski, skręcamy w prawo, wąska uliczka prowadzi do prowizorycznego parkingu. Dalej jest wejście od strony polskiej. Park Mużakowski jest Światowym Dziedzictwem UNESCO. Morenę przecina Nysa Łużycka, której korytem biegnie granica Polski i Niemiec.

Twórcą parku jest niemiecki arystokrata Herman von Pueckler. Od 1815 do 1845 roku realizuje swoje marzenia. Od 1846 roku właścicielem zostaje książę Fryderyk Niderlandzki, który zgadza się kontynuować pracę założyciela. Ostatnim właścicielem aż do 1945 roku jest hrabia Von Arnim. W 1989 roku strona polska i niemiecka podpisały umowę dotyczącą rewitalizacji Parku Mużakowskiego.

Po parku oprowadza nas przewodnik p. Krzysztof. Wchodzimy w dostojny drzewostan, bo ta część w stylu angielskim. Dobrze utrzymane aleje parkowe pozwalają na spokojny spacer lub jazdę rowerem. Ogromne drzewa, widoczne o tej porze konary zachwycają układem, tajemniczością. Dęby, buki, lipy, jeśli ukończyły swój żywot, mają zaraz sadzonego następcę. Zwracały również uwagę małe, zielone tabliczki na pniach, dowody osobiste dostojnych mieszkańców.

Kolejne postoje: piękna przestrzeń widokowa, wiadukt z bramą, kilka mostków, ścieżka Sary. Każda aleja ma swoją nazwę, a stary sad jabłoniowy jest rewitalizowany. Co chwilę mijamy miejsca, które na starych rycinach i fotografiach pokazuje przewodnik. Nagle na końcu przestrzeni widokowej zauważamy Nowy Zamek – siedzibę po stronie niemieckiej.

Dochodzimy do Nysy Łużyckiej i zatrzymujemy się przy olbrzymim kamieniu z płaskorzeźbią twórcy parku – Hermana von Puecklera. Przekraczamy tak beztrosko granicę, że tylko słupy graniczne mówią o jej istnieniu.

Wchodzimy na dziedziniec zabudowań gospodarczych, to obecnie sale wystawowe. W mini ogródkach kwitną żonkile, narcyzy, bratki, gdzieś pnie się glicynia. Jest i polski akcent – klomb z krzewów zimozielonych, według pomysłu księżnej Izabeli Czartoryskiej. Jeszcze cyprysik błotny z ciekawymi korzeniami oddechowymi. Nasz w Gorzowie przy Kłodawce ich nie ma, rośnie dalej od wody.

Dochodzimy do Starego Zamku, chwila o jego historii, dalej tajemnice Łąki Owieczki, przejście przez gąszcz dziwnej odmiany kasztanowca. Chciałoby się gdzieś usiąść, odpocząć, to trzecia godzina spaceru. Zachęcają ładnie usytuowane ławki, ale przed nami Nowy Zamek o ścianach brudnego różu.

Jeszcze wspólne zdjęcie i wchodzimy do wnętrza. Jesteśmy tu za krótko, bo tylko przemknęłam przez wystawę sreber Von Arnim. Tylko chwila spacery i podziw klombów z tulipanami - co za kolory. Przysiadamy, aby poczuć ducha przeszłości. Powoli żegnamy się z parkiem, przewodnikiem, który ,,muss sein,,, aby poznać ten urokliwy zakątek Ziemi Lubuskiej.

Przed nami jeszcze Pałac w Brodach, rezydencja hrabiego Henryka Bruehla. Mamy już mało czasu i szybko obchodzimy budynki pałacowe. Frontowy budynek ma już nowy dach, a postawione rusztowania świadczą o ratowaniu przepięknego zabytku. Za nim jest rozległy park z cennymi okazami drzew i krzewów. Wpadamy do odnowionej oficyny i w restauracji smakujemy pysznych dań.

Wracamy zmęczeni z cichym marzeniem, że jeszcze tu wrócimy.

Danuta Jasowicz

Foto Ireneusz Kamiński

Na szlaku

Włoskie Hollywood na przedmieściach Rzymu

Cinecittà zastąpiło mi świat – przyznał ponad pół wieku temu Federico Fellini. To tu nagrywano część scen do słynnego filmu ,,La dolce vita” z Marcello Mastroiannim i Anitą Ekberg.