Z odrobiną zawiści

2013-08-06, Czytaj ze mną

Niedawno prezentowałam książkę Marka Bucholskiego „Podróże dość dalekie” z opisem trzech jego wypraw: do Chin, Ekwadoru i Galapados oraz do południowej Afryki. I już mamy następną pod tytułem „Podróże na koniec świata” z relacjami z dwóch wypraw: do Patagonii w Ameryce Południowej i do Indonezji.

Na półkulę południową jeździ się w okresie naszej zimy, ewentualnie wczesną wiosną, gdy tam temperatury nie są jeszcze wysokie. Dzięki tej klimatycznej różnicy dostaliśmy książkę z relacjami z podróży w środku naszego lata. Na drugą książę złożyły się relacje z tylko dwóch podróży: ale – w porównaniu z pierwszą są obszerniejsze, więcej w nich szczegółów i świadomości autora, że wszystko powinno być utrwalone. Przypominam: opowieści Marka Bucholskiego są relacjami z podróży odbywanych w sposób zorganizowany, pod kierunkiem miejscowych przewodników, po wyznaczonych trasach. Co prawda nie ma w nich tak ważnego dla globtroterów elementu niespodzianki, ale jest to co najważniejsze dla danego obszaru niezwykle ciekawego świata.

Marzeniem Marka Bucholskiego – i chyba nie tylko jego - od najmłodszych lat było zobaczenie terenów zamieszkałych przez Indian, czyli Ameryki Południowej. Ale w jego młodości takich marzeń się nie realizowało. Teraz, gdy jako człowiek dojrzały i zasobny ruszył w świat, wróciły marzenia. Pojechał więc na sam koniec Ameryki Południowej, do Argentyny i Chile, czyli na Ziemię Ognistą. Rozdział o tej podróży zatytułował „Tam, gdzie ptaki zawracają”. Bo to nie tylko dla człowieka, ale nawet dla ptaków miejsce ostateczne. Dalej już tylko lodowce Antarktydy. Powieści o Indianach już się nie czyta, zresztą nawet Indian już tam mało, a nasza wiedza o tamtym świecie jest więcej niż skromna. Marek Bucholski interesująco opowiada o urokach lodów, o piekielnym patagońskim wietrze, za którym nawet można… zatęsknić. O walorach klimatycznych i kulturowych Argentyny i Chile, z których nie zdajemy sobie sprawy. I o ludziach zawsze życzliwych i uśmiechniętych.

A przecież „Krainą uśmiechu” nazwał drugi zwiedzany przez niego kraj, czyli Indonezję. Tu też kontrastowo pokazał, jak różne są nasze potoczne wyobrażenia o tym kraju z tym, co tam zobaczył. Zderzenie tradycji z nowoczesnością, przyrody z techniką, ludzi wykształconych a kultywujących ludowe przekonania. I tak dalej, i tak dalej.

Marek Bucholski zawsze podróżuje z żoną Ewa, która – jak to kobieta – lubi inne potrawy, zauważa co innego niż mężczyzna, z innymi ludźmi nawiązuje kontakty, inaczej rozwiązuje lokalne kłopoty. Właśnie widzenie świata z punktu widzenia nie tylko autora, ale także jego żony, to dodatkowy walor tych książek. Przypominam, że po lekturze pierwszej wskazałam trzy ich zasadnicze atuty: ciekawy sposób opisu egzotycznego świata, otwartość autora na nowe doznania i jego lekko wisielczy humor. Tu dorzucam jeszcze damskie spojrzenie.

Czytałam te książki z odrobiną zawiści (tak, tak), że mojemu znajomemu, mieszkańcowi tego samego Gorzowa, czyli człowiekowi z naszego świata udaje się robić tak ciekawe podróże. I tak atrakcyjnie je opisywać. Zachęcił mnie do myślenia, że jak się bardzo czegoś chce, to nawet podróż do Patagonii staje się realna. Dla mnie były więc te książki bodźcem do planów na przyszłość. Myślę jednak, że są równie, a może jeszcze bardziej ciekawe dla kogoś, kto już tam był, bo warto wracać do ciekawych przeżyć.

Polecam więc książki Marka Bucholskiego i tym, którzy jeżdżą po świecie, i tym, którzy jeszcze nie ruszyli, a już mają takie plany, a najbardziej tym, którzy – niestety, jest ich najwięcej – nie pojadą ani do Patagonii, ani do Indonezji, ani… Zawsze warto poczytać.

Najważniejsze, że mamy w Gorzowie pierwszego pisarza-globtrotera. Gdzie teraz ruszasz, Marku?

„Podróże na koniec świata” do kupienia w księgarni „Daniel” oraz przez Internet na stronie wydawcy – drukarni „Sonar” – www.sonar.pl, w zakładce „Wydawnictwo książkowe”.

Czytaj ze mną

Jaromir

„Pegaz Lubuski” nr 80

Po raz pierwszy zapraszam do czytania „Pegaza Lubuskiego” online, a nie na wydruku. Bo nie ma wydruku, nie było także zwyczajowej promocji numeru z udziałem autorów tekstów i osób zainteresowanych literaturą tworzoną w Gorzowie. Takie czasy. Ale czytać można.