Najbardziej optymistyczna

2013-10-07, Czytaj ze mną

Moje opowiastki spisywane dla „echogorzowa.pl” awansowały z blogu do pierwszej, no, drugiej linii ważności, co mnie sprawiło duże zadowolenie, a mam nadzieję, że czytelnikom ułatwi dostęp. I namówię jeszcze parę osób do „Czytania ze mną”.

W tej rubryce opowiadam o książkach lokalnych: tematycznie lub miejscem zamieszkania autorów bądź wydawców związanych z Gorzowem lub regionem. Książek tych ukazuje się naprawdę dużo, ten „kawałek” jest moim 60., a często w jednym pisałam o kilku tytułach. Problem w tym, że książki te wydawane są przez różnych wydawców, często z unijnym dofinansowaniem i nie można ich sprzedawać, więc wójt (burmistrz, starosta, prezydent, wojewoda, prezes) rozdaje je swoim gościom. Nawet jeśli istnieje możliwość zakupu, to najczęściej tylko u wydawcy, bo nie mamy księgarni, która zapewni dystrybucję. Dlatego na końcu omówienia każdej książki wskazuję, gdzie można ją nabyć. Tym, którzy nie chcą wydawać pieniędzy, polecam czytelnię Działu Regionalnego gorzowskiej biblioteki (II piętro), bo tam wszystkie te książki są dostępne, tyle że na miejscu.

A dziś, dla uczczenia pierwszej (no, drugiej) linii ważności w portalu „echogorzowa.pl”– najbardziej optymistyczna książka, jaką wydano w naszym mieście.

W Gorzowie mamy kilka wyższych uczelni, ale tylko jeden uniwersytet. To Uniwersytet Trzeciego Wieku, formalnie – pozarządowe stowarzyszenie. Właśnie rozpoczął on 21. rok swojej działalności, a w czerwcu, na zakończenie poprzedniego uroczyście obchodził jubileusz 20-lecia. Z tej okazji wydana została książka, albo lepiej – album, bo przeważają w niej kolorowe zdjęcia – ukazujący tę uczelnię. Tytuł oddaje klimat tego miejsca: „Uniwersytet radości”.

Najpierw prezes stowarzyszenia „Uniwersytet Trzeciego Wieku” Edward Korban informuje o historii i najważniejszych formach pracy. Pamiętać przy tym trzeba, że swój udział w UTW przez 20 lat zadeklarowało 1700 osób, z których większość związana jest z nim przez kilka lub kilkanaście lat. W każdym roku uczestniczy zajęciach co najmniej 600 osób.

Drugi rozdział ukazuje doroczny rytm pracy UTW, bo co roku w październiku jest inauguracja, choć zawsze w innym miejscu, potem Lubuski Tydzień Seniora (właśnie trwa), spotkania darczyńców, opłatek, Dzień Kobiet itd. W minionym roku w UTW pracowało 46 grup lub sekcji. Odbywały się wykłady, zajęcia dyskusyjne, dużo sekcji ruchowych i sportowych, lektoraty języków obcych, chór, plastyka itp. Największym zainteresowaniem cieszyła się sekcja tańca terapeutycznego, w której w siedmiu grupach tańczyło 180 osób. Często prezentują się oni na otwartych pokazach, więc zapewne widzieliście Państwo pląsające panie pięknie ubrane. Dużym zainteresowaniem cieszy się sekcja informatyczna, czyli zdobywanie wiedzy o obsłudze komputera na różnych poziomach wtajemniczenia.

Kolejny rozdział to „My w regionie”, bo gorzowski UTW ma swoje filie w: Skwierzynie, Sulęcinie, Kostrzynie nad Odrą i Strzelcach Krajeńskich, także współpracuje z innymi, w tym UTW w Bogdańcu jako pierwszym powołanym w miejscowości gminnej. Także prowadzi działalność międzynarodową zaprezentowaną w rozdziale „My w Europie”.

Liczną grupę stanowią artyści: działa chór, pracuje sekcja plastyczna, która prowadzi własną galerię sztuki, systematycznie powiększa się grono poetek i słuchaczek piszących prozę. Ci z artystycznymi duszami pokazani zostali w rozdziale „Nasi artyści”.

Książkę kończy rozdział smutny, ale nieunikniony: „Z żałobnej karty” z sylwetkami zmarłych w ostatnim 5-leciu wykładowców i aktywnych członków.

Razem 80 stron i 248 zdjęć w kolorze!

Ludzie starsi stanowią coraz większy procent naszego społeczeństwa, a rozwój medycyny dał im całkiem niezłe zdrowie i niespożytą energię. Jak zapewnić im życiowe zadowolenie i z drugiej strony jak spożytkować ich energię dla społeczności, w której żyją – oto jeden z ważnych problemów naszych czasów. „Gazeta Wyborcza” przedstawiła niedawno wyniki badań, w których oceniano samopoczucie seniorów na całym świecie. Polscy seniorzy wypadli prawie najgorzej w Europie i uplasowali się przy końcu światowej listy. A ja się pytam: gdzie są ci smutni seniorzy? Jestem przekonana, że nikt ze słuchaczy UTW w Gorzowie nie czuje się odrzucony i smutny. Mnie każdy kontakt z najmniejszą nawet grupą w UTW dodaje optymizmu. To jedyny uniwersytet, gdzie nie ma egzaminów, kolokwiów ani sprawdzianów. Tam wiedza jest raczej pretekstem do znajdywania coraz to nowych form aktywności, do wzajemnego okazywania sobie przyjaźni i życzliwości, do wyjścia z domu i bycia razem. To „razem” dla ludzi w starszym wieku jest niezwykle ważną wartością.

Książkę wydał Uniwersytet Trzeciego Wieku, więc nie dziwi, że wszystkie teksty utrzymane są w formie „my”, bo – jak napisano we wstępie – „To MY śpiewamy, MY tańczymy, MY myślimy, MY decydujemy o sensie naszych lat dojrzałych”.

Od kilku lat na początku października obchodzony jest Lubuski Tydzień Seniora zainicjowany przez Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej w Zielonej Górze. Seniorzy chwalą się inicjatywami i prezentują swoje dokonania. Zwróćcie szczególną uwagę na treść doniesień w mediach, by ocenić te działania. Moje omówienie książki o „Uniwersytecie radości” także świadomie odkładałam do tego Tygodnia i do inauguracji nowego roku akademickiego w Uniwersytecie Trzeciego Wieku, by przekonać wszystkich niezrzeszonych dotąd seniorów, że warto zapisać się do UTW na pierwszy semestr roku akademickiego 2013/2014.

„Uniwersytet radości”, album na XX-lecie Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Gorzowie Wielkopolskim, s. 80. Do nabycia w sekretariacie UTW, ul. Jagiełły15, tel. 722 4875.

Czytaj ze mną

Jaromir

„Pegaz Lubuski” nr 80

Po raz pierwszy zapraszam do czytania „Pegaza Lubuskiego” online, a nie na wydruku. Bo nie ma wydruku, nie było także zwyczajowej promocji numeru z udziałem autorów tekstów i osób zainteresowanych literaturą tworzoną w Gorzowie. Takie czasy. Ale czytać można.