Piękno z destrukcji, czyli stypendium rozliczone

2016-12-31, Czytaj ze mną

Mikołaj Leszczyk wydał „Album – Spacerownik” po Gorzowie jako formę rozliczenia się z przyznanego mu stypendium prezydenta miasta. Jest plastykiem, stąd wybrane przez siebie miejsca pokazuje na rysunkach lub akwarelach. Namalowane miejsca wskazał na planie miasta i zaproponował, aby odbiorcy udali się na tę trasą. Sam jednak dotąd jej nie przeszedł.

We wstępie tak Mikołaj Leszczyk deklaruje swoje wybory miejsc:

Stworzony przeze mnie przewodnik jest subiektywną wizją Gorzowa opartą o istniejące miejsca i elementy, które wydały mi się szczególnie ciekawe, bliskie. Dzięki nim czuję się w tym mieście jak w domu, a czasami z zaskoczeniem odkrywam nowy element otoczenia i stwierdzam, że zachwyca mnie w swojej powszedniości.

W części zasadniczej znalazły się rysunki kilku starych kamienic. Przy każdej lokalizacja i bardzo często dopisek: obiekt opuszczony. Dalej: stary tramwaj, pusta hala produkcyjna (obiekt nieistniejący), ruiny innej hali w trakcie rozbiórki, bocznica kolejowa odgrodzona bramą z siatki. Bo Mikołaja Leszczyka najbardziej frapuje destrukcja. Jemu podoba się to, co przestało być potrzebne lub użyteczne, co straciło swoją funkcję, a teraz w te miejsca wkracza czas i natura. Jerzy Synowiec wydał album „Sto miejsc wstydu”, w którym pokazuje obiekty zaniedbane, ale po to, by je wyremontować, odnowić, przywrócić życiu. Mikołaja Leszczyka zachwyca przemijanie. W odniesieniu do ludzi jest to proces naturalny, a więc dlaczego rzeczy także nie miałyby jemu podlegać? Zdaniem Mikołaja wiele miejsc w Gorzowie mogłoby służyć jako naturalna sceneria do filmów katastroficznych lub fantastycznych.

Jest tylko jeden problem. Z rysunków ta destrukcja rzeczy wcale nie wynika. A pokazywane podczas promocji w dużym powiększeniu, obiekty wręcz mogły się podobać. Zwłaszcza, że autor dodał jeszcze kilka rysunków starych, ozdobnych drzwi, jakby dla podkreślenia, że takie ładne, a usuwane są na naszych oczach.

Te drzwi, a także przeniesiony na okładkę stary numer domu „48”, bo ma oryginalną grafię, są dla mnie dowodem, że Mikołaj Leszczyk jest czuły na prawdziwą urodę starych miejsc, a ideologię związaną z pięknem z destrukcji trochę sobie dorobił dla fasonu.

Nie wiem, kto się wybierze na spacer trasą wyznaczoną przez Mikołaja Leszczyka. Ja nie, bo miejsca obejmują dość rozległy teren i po drodze na pewno coś zwróci moją uwagę. Coś ładnego albo coś brzydkiego. Wolę ładne miejsca, ale Mikołaj Leszczyk pokazał mi, że to co brzydkie też ma w sobie swoistą urodę.

Spojrzenie na miasto, dobre rysunki i akwarele – to bezsporne atuty tego rozliczenia się stypendysty. Ale zarobienie albumu to kolejny próg, którego autor jeszcze nie pokonał. Bo nawet nie wiem, jaki tytuł nosi publikacja. Nie ma karty tytułowej, a z graficznej koncepcji okładki nie jestem pewna, czy „Gorzów Wlkp.” jest częścią tytułu, czy elementem graficznym. Małe rysunki, choć miejsca na ich powiększenie trochę by się znalazło. Błędy rzeczowe w tekście: jest ulica Jana Henryka Dąbrowskiego, a nie Wojciecha Dąbrowskiego, na rogu Obotryckiej nie „mieścił się ratusz”, a budynek ten pełnił funkcję ratusza. Innych nie wyciągam. Wniosek: nawet dla plastyka przygotowanie albumu może być trudne.

Mimo wszystkich moich uwag, jestem zdania, że Mikołaj Leszczyk rozliczył się z przyznanego mu stypendium. Pokazał nam inny Gorzów. I dowiódł, że umie dobrze rysować.

***

Mikołaj Leszczyk, „Album – Spacerownik” a może „Gorzów Wlkp. Album – Spacerownik”. Brak miejsca i roku wydania, brak wydawcy. Partnerem wydawnictwa była Drukarnia „Sonar”. 32 s.

Podczas promocji w Miejskim Ośrodku Sztuki egzemplarze były rozdawane za darmo. Radzę tam zasięgnąć informacji, gdzie zdobyć książkę.

Czytaj ze mną

Jaromir

„Pegaz Lubuski” nr 80

Po raz pierwszy zapraszam do czytania „Pegaza Lubuskiego” online, a nie na wydruku. Bo nie ma wydruku, nie było także zwyczajowej promocji numeru z udziałem autorów tekstów i osób zainteresowanych literaturą tworzoną w Gorzowie. Takie czasy. Ale czytać można.