„O nauczycielkach z lat 60. Po co?”- polemika

2019-07-03, Czytaj ze mną

Witam Panią, Pani Kamińska! Przypadkiem natknęłam się na Pani recenzję "Tygla".

Jest ona kubek w kubek podobna do recenzji innych krytyków z okresu PRL-u. Nie przyszło Pani do głowy, dlaczego? Myślenie Pani ani na jotę nie różni się od myślenia z tamtego okresu. Zawsze można zarzucić autorowi, że czegoś tam nie napisał, coś pominął, co my byśmy napisali, jakbyśmy umieli. Jestem autorka kilku innych jeszcze utworów, proszę sobie sprawdzić w internetowych księgarniach, jeśli taka wola, oczywiście. "Tygiel" podarowałam bibliotece gorzowskiej z sentymentu do miasta, w którym przeżyłam 40 lat. Literatura droga Pani to nie gazeta przedstawiająca wypadki "tu i teraz". Mimo że opisuje lata 60. ubiegłego wieku, jest to jak najbardziej literatura współczesna. Pisze Pani czy warto o tych latach pisać. Uważam, że warto wracać do tego ohydnego horroru choćby dlatego, by się nigdy nie powtórzył. Na szczęście teraz mogę wydawać utwory jakie chcę a nie jakie by sobie życzyli inni.

Niedługo ukaże się moja powieść traktująca o Gorzowie: "Medea z kraju Lechitów". Po Pani recenzji nie sądzę aby biblioteka zechciała ją kupić. Pamiętam jak w Lamusie preferowaliście nędznych autorów, bo byli poprawni politycznie, a pomijaliście milczeniem śmielej piszących. Sama Pani wspomina moje opowiadanie o stanie wojennym w Gorzowie i ocenia je jako świetne. Dlaczego nie wydrukowaliście go w Ziemi Gorzowskiej? Niech sobie Pani odpowie sama na to pytanie. Podobnie i inne moje utwory z tego okresu wrzucaliście do redakcyjnego kosza. Dziwi się Pani, że WFW wydrukowało "Tygiel". Mam prawo drukować co chcę, tym bardziej, że nie wy będziecie mnie tylko oceniać. W tym czasie właśnie, o którym mówię, zdobyłam nagrodę w ogólnopolskim konkursie uczelnianym za "Oazę", której treści nie zrozumiał nikt w ówczesnych wydawnictwach tylko profesorowie literatury na uczelniach.

Widzi Pani ten chłam, który zalega półki księgarń a nawet trafił do dyskontów? To wasze dzieło. Całe dziesiątki lat ludzie pisali do szuflad. Całe szczęście, że to się skończyło. Moje opowiadania "Czarne i złote" sprzedają się świetnie nawet w EMPiK-ach, co skłania mnie wreszcie u schyłku życia do pewności siebie. Lawina krytyki, którą zwalaliście mi na głowę, sprawiła, że przez lata bałam się złożyć zdanie. Wiem, że nie ośmielicie się wydrukować mego listu do Pani w waszej gazecie i wrzucicie go do kosza. Stare to metody. Tylko po waszej stronie jest głos krytyki. Jedynie słusznej.

Pozdrawiam

Krystyna Jarocka

Czytaj ze mną

Jaromir

„Pegaz Lubuski” nr 80

Po raz pierwszy zapraszam do czytania „Pegaza Lubuskiego” online, a nie na wydruku. Bo nie ma wydruku, nie było także zwyczajowej promocji numeru z udziałem autorów tekstów i osób zainteresowanych literaturą tworzoną w Gorzowie. Takie czasy. Ale czytać można.