2019-09-02, Leśnym tropem
Śliczny drapieżnik lubi ciepło i podmokłe łąki. Od niedawna można go spotkać także w lubuskim.
Najbliżej nas widziano go w okolicach Drezdenka, Międzyrzecza i Kłodawy.
- To gatunek, który lubi ciepło. Nie został tu zawleczony, ani przywieziony. Dotarł do nas z południa Europy (Grecja, Chorwacja, poprzez Czechy, Węgry). Prawdopodobnie dlatego, że klimat nam się ociepla – mówi Wojciech Pawliszak, łowczy okręgowy. I żartobliwie dodaje, że to taki lis, tyle że na dłuższych nogach.
Taki niezbyt wyrośnięty
Myśliwi widzieli szakala złocistego w okolicach Drezdenka i Międzyrzecza, tam, gdzie jest mało ludzi i z lekka podmokły teren. – Sam też widziałem jednego osobnika w okolicy Sulęcina, kiedy jechałem nocą. Nawet się zatrzymałem, żeby się mu przyjrzeć – opowiada Wojciech Pawliszak. Nowy na tych terenach gatunek jest notowany i monitorowany od kilku lat, w 2017 roku został wpisany na listę polskich gatunków zwierząt łownych z moratorium na odstrzał do 2019 roku i okresem ochronnym niezbędnym do wychowania potomstwa.
Szakal ma złote, krótkie, szorstkie futro. Jego nazwa – złocisty jest określeniem umaszczenia, bo jego barwa waha się pomiędzy kolorami złotym a jasnożółtym i przechodzi w kolor brązowy na końcach kończyn.
Choć jest to szakal, to jednak często jest mylony z młodym osobnikiem wilka szarego lub psem domowym. Dorosły szakal złocisty ma przeciętnie 70-92 cm długości, a jego ogon osiąga 25 cm. Wysokość mieści się w granicach 40-55 cm w kłębie. Samce ważą 6-16 kg i są większe od samic. Żyje 7-9 lat na wolności, ale może dożyć nawet 16 lat w niewoli.
Szakala drogi do Europy
Szakale złociste to jedyni przedstawiciele szakali żyjących poza Afryką. Ich naturalne środowisko to Azja wschodnia aż po Birmę. Jednak począwszy od XIX w. zaczął przenikać na całe Bałkany, do Węgier i na Mołdawię, a stamtąd dalej w dwóch kierunkach – ku krajom europejskim i na wschód, gdzie znalazł dogodne warunki wokół Morza Kaspijskiego i w okolicach Kaukazu.
Doszedł aż do Polski, ale i znacznie dalej, bo do Niemiec, Szwajcarii i Włoch. Mało tego, na północy widywany jest w całej Pribałtyce.
- To drapieżnik, który żyje w niewielkich grupach – mówi łowczy - Je wszystko, ale najchętniej poluje na mniejsze zwierzęta, jak gryzonie, chrabąszcze i larwy owadów. Nie pogardzi padliną i resztkami pozostawionymi przez ludzi. Szakal z pewnością będzie stanowił sporą konkurencję pokarmową dla naszych lisów.
Przyjazny emigrant
Jak podkreślają znawcy zwierząt, ekspansja szakala jest zjawiskiem całkowicie naturalnym, co oznacza, że nie można traktować tego zwierzęcia jak gatunku obcego. Obcymi gatunkami są zwierzęta z odległych stron świata, które celowo lub przez przypadek wprowadził człowiek, jak choćby u nas szop pracz, norka amerykańska czy żółw czerwonolicy. To człowiek sprawił, że się u nas pojawiły.
A szakal jest emigrantem naturalnym – sam zadecydował o rozszerzeniu terenu swojego występowania, poza tym nie przybywa z bardzo daleka. I raczej wielu szkód nie wyrządzi, choć zdarzyć się mogą z jego strony sporadyczne ataki na zwierzęta domowe. Ponadto szakal posiada wroga naturalnego w postaci większego od siebie drapieżnika – wilka.
Roch
Jaromir
Przed nami jubileuszowa piąta edycja konkursu fotograficznego. Urzekło Cię piękno otaczającej przyrody, wykonałeś ciekawe ujęcie przedstawiające zwierzęta łowne, przyrodę Ziemi Lubuskiej lub Rejonu Solecznickiego podziel się z innymi.
Skrzynki lęgowe dla ptaków i nietoperzy
Samiec puchacza pełen sił wrócił
Kult św. Huberta wśród leśników i myśliwych
Gorzowskie Towarzystwo Łowieckie
Koniki polskie naszą rodzimą rasą konia
Przyroda lubi czasem płatać figle
Leśne misterium jesieni
Uratowany puchacz z Nadleśnictwa Barlinek
Nagrody za najpiękniejsze zdjęcia natury
