Nie żyje prof. L. Agapow, współtwórca Drawieńskiego Parku Narodowego

2018-07-08, Mija dzień

W sobotę 7 lipca na gorzowskim cmentarzu pochowany został prof. dr hab. Lucjan Agapow, wybitny gorzowski biolog i obrońca przyrody, emerytowany profesor US i AWF, współtwórca Drawieńskiego Parku Narodowego, b. radny gorzowski. Zmarł 5 lipca w wieku 84 lat.

Pochodził z Lubelszczyzny, jego rodzice od 1949 r. mieszkali w Lipkach Wielkich, tam ukończył szkołę podstawową, następnie LO w Skwierzynie i Wydział Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie w 1971 r. doktoryzował się; zajmował się hydrobiologią wód Pojezierza Myśliborskiego i Ziemi Lubuskiej, w 1988 habilitował się, w 1991 został profesorem Uniwersytetu Szczecińskiego, a 14.12.1999 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od co najmniej 1961 r. pracował w SN w Gorzowie, w 1973-1990 i 2000-2004 był pracownikiem naukowym AWF w Gorzowie, w l. 1979-1982 pełnił funkcję prodziekana ds. nauki, a w 1980 doznał zaszczytu wygłoszenia wykładu inauguracyjnego. Od 1991 pracował w Gorzowie na pół etatu, gdyż podjął wtedy pracę na Uniwersytecie Szczecińskim, gdzie do 1993 pełnił funkcję prodziekana do spraw kształcenia, a w 1996-1999 był dziekanem Wydziału Nauk Przyrodniczych. Już jako profesor zwyczajny wrócił w 2000 r. do Gorzowa, we wrześniu 2004 r. przeszedł na emeryturę, pracując nadal w Zakładzie Biologii i Ochrony Przyrody i zasiadając w Radzie Zamiejscowego Wydziału Kultury Fizycznej AWF w Gorzowie, w 2005 wykładał też w PWSZ, czyli Akademii im. Jakuba z Paradyża.

Był wieloletnim członkiem Ligi Ochrony Przyrody, jak też Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej, od lat zasiadał w Wojewódzkim Komitecie Ochrony Przyrody w Gorzowie, od co najmniej 1982 – jako przewodniczący WKOP; był także przewodniczący Rady Naukowo-Społecznej Zespołu Parków Krajobrazowych woj. lubuskiego, a także współtwórcą licznych rezerwatów przyrody w woj. gorzowskim i lubuskim, jak też „Strategii rozwoju Gminy Witnica” w 2011-2020 oraz współtwórcą koncepcji i opracowań Korytarzy Ekologicznych w Polsce.

W 1976 przejął kierownictwo nad badaniami prowadzonymi w dorzeczu środkowej Drawy, a w 1978 stał się jednym z wnioskodawców powołania w oparciu o rezerwaty „Drawa” i „Radęcin” Drawieńskiego Parku Narodowego, który powstał w 1990 r., w 1998 r. zredagował książkę Drawieński Park Narodowy, a w l. 2001-2004 zasiadał w radzie DPN.

Swoje pasje naukowe łączył z pedagogicznymi, wypromował wielu doktorantów, sam był autorem lub współautorem dziesiątków publikacji i książek, wydał m.in. skrypt Ekologia człowieka (WN US 1998), wydał też Vademecum ekologii człowieka i medycyny środowiskowej oraz zapobiegawczej (WN US 1999), Podstawy biologii (WN US 2000). Był jednym z referentów sesji naukowej „Turystyka i rekreacja w woj. gorzowskim” (18.04.1977), jego referat Walory przyrodnicze jezior województwa gorzowskiego dla celów turystyki i rekreacji został opublikowany w kolejnym tomie „Zeszytów Gorzowskich (sierpień 1977).

Był członkiem PZPR, w 1980-1984 był radnym WRN, później zasiadał w Komisji Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej jako członek spoza rady. W 1990 r. zdobył mandat radnego RM z listy „Unia na rzecz miasta”, w pierwszej RM był jednym z nielicznych radnych spoza Komitetu Obywatelskiego.

J. Z.