Pożegnania zasłużonych gorzowian

2022-05-02, Mija dzień

W sobotę na cmentarzu komunalnym pożegnaliśmy dwoje znanych i zasłużonych gorzowian: poetkę i działaczkę kultury Barbarę Trawińską (1938-2022) i dr. Ryszarda Huminiłowicza (1934-2022), b. lekarza wojewódzkiego. W wieku 101 lat odeszła też Wassa Minorowicz, Rosjanka, która pokochała Polaka-sybiraka.

Barbara Trawińska, jak przystało na pionierkę, urodziła się w 1938 r. w Wągrowcu, faktycznie miała zaledwie kilka lat, gdy w 1945 r. dołączyła do ojca, Stanisława Różańskiego (1916-1981), który był członkiem tzw. pierwszej wągrowieckiej grupy operacyjnej, przybyłej do Gorzowa 27 marca 1945 r., by zorganizować polskie władze miasta. Sama już w roku szkolnym 1945/46 trafiła do klasy IIIa Szkoły Podstawowej nr 1 im. Marii Konopnickiej, później skończyła też liceum, pracowała m.in. w „Stilonie”, Okręgowym Przedsiębiorstwie Surowców Wtórnych, by ostatecznie trwale związać się z placówkami kultury, na przełomie stulecia i tysiąclecia kierowała klubem „Pogodna Jesień”.

Mało kto pamięta jej zainteresowania teatrem amatorskim, zadebiutowała już w 1959 r. rolą sędziny w „Małym dworku”, wystawionym przez stilonowski teatr amatorski „Trzeci dzwonek”, swoje zainteresowania teatralne kontynuowała w l. 80.; podczas warsztatów artystycznych w lipcu 1989 r. w Lubniewicach przedstawiła monodram Za późno, który w 1984 jako słuchowisko otrzymał II nagrodę w konkursie zielonogórskiej rozgłośni PR (emisja w 1985), z własnymi tekstami brała też udział w Ogólnopolskim Forum Teatrów Amatorskich – Iława’88 i ’89 oraz Przemyśl ’90. Ok. 1979 zdobyła I nagrodę w konkursie GSM pod hasłem „Człowiek w spółdzielczym osiedlu mieszkaniowym” za opowiadanie Przeprowadzki, wierszem Słowo wygrała pierwszą biesiadę literacko-muzyczną RSTK (9.12.1984), w 1990 otrzymała stypendium MKiS z Funduszu Literatury.

Jako poetka zadebiutowała w 1976 r. w „Biuletynie Gorzowskiego Towarzystwa Kultury”, jak napisano w biogramie w miesięczniku „Ziemia Gorzowska” (nr 5/1979), w 1977 opublikowała wiersz w „Nadodrzu”, co uchodziło później za prawdziwy debiut literacki, przed 1979 publikowała też w „Nowej Wsi”, „Zielonym Sztandarze”, „Gorzowskiej Przemysłówce” i „Stilonie Gorzowskiej”, cztery wiersze opublikowano w miesięczniku „Ziemia Gorzowska” (nr 5/1979), a w 1981-1982 jej utwory znalazły się też w „Konfrontacjach”, dodatku do „Ziemi Gorzowskiej” (nr 22/1981, 5/1982), jej wiersze ukazały się też w gorzowskim almanachu poetyckim Nauka tańca (GTK, Gorzów 1985) i almanachu Wierzymy w ludzi, wydanym w 1990 przez Klub Nauczyciela. Samodzielnym debiutem poetyckim był tomik Wyciszenie (GTK Gorzów 1980), wydała też tomiki Postarzał się czas (Gorzów 1992), Maluję popiołem ognia (Gorzów 1992), Ogrody codzienności (Gorzów 1999), A może jestem inna trawą (2006).

Była działaczką Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury, w 1984 została kronikarzem w ZW RSTK w Gorzowie, a w 1989 – delegatką na Krajowy Zjazd RSTK; w 1985-1986 była prezesem Klubu Literackiego przy GTK, w 1994 – została przyjęta do oddziału poznańskiego ZLP, w 1999 przeniosła się do oddziału w Zielonej Górze i została wiceprezesem Lubuskiego Oddziału ZLP ds. środowiska gorzowskiego..

Spoczęła w rodzinnym grobie na gorzowskim cmentarzu (kw. 23B, rz. 4, nr 2-3).

Dr Ryszard Huminiłowicz z Gorzowem związał się dopiero w 1975 r. Rocznik 1934, dzieciństwo i młodość spędził w Szczecinie, tam w 1961 ukończył Pomorską Akademię Medyczną, w 1969 zrobił specjalizację I st. z chorób płuc, w 1977 – I st. z medycyny społecznej, a w 1979 – II st. z organizacji ochrony zdrowia.

Pracował jako asystent w Szpitalu Kolejowym w Szczecinie, następnie został szefem powiatowej stacji „Sanepid” w Szczecinie, kierownikiem Obwodu Leczniczo-Zapobiegawczego, od 1964 w Dębnie jako lekarz w szpitalu, kierownik Wydziału Zdrowia PPRN i lekarz powiatowy. W 1975 r. został zastępca lekarza wojewódzkiego w Gorzowie, w 1985-1998 był dyrektorem Wydziału Zdrowia UW, jednocześnie pełnił funkcję głównego lekarza województwa, na tym stanowisku pozostał po 1998; był też specjalistą ds. medycznych w gorzowskiej delegaturze Lubuskiej Kasy Chorych, w 2003 został p.o. dyrektorem delegatury NFZ.

Pochowany został obok żony Tatiany (1934-2003) na gorzowskim cmentarzu (kw. 09A, rz. 6, nr 1).

27 kwietnia w wieku 101 lat zm. Wassa Minorowicz, wdowa po Janie Minorowiczu (1922-2011), zasłużonym pracowniku „Stilonu”, działaczu społecznym, b. radnym (1961-1984), budowniczym ulicy Pomorskiej i drugiego toru tramwajowego (1971), organizatorze Związku Sybiraków w Gorzowie i autorze syberyjskich wspomnień; aresztowany w 1940 r. pod zarzutem działalności antysowieckiej w kościele, więziony był u „Brygidek” i w Starobielsku, dwa razy skazywany na obóz pracy, przebywał m.in. w Norylsku (Krasnojarski Kraj), zwolniony 18.06.1954, pozostał na przymusowym zesłaniu, 28.12.1955 wrócił z żoną do Polski.

Wassa Iwanowna Michiejewa z Nowosiołowa, nazywana przez męża Asią, skazana została w 1938 r. na 10 lat obozów, pobrali się 2.09.1954 w Norylsku i chyba tylko postalinowskiej odwilży zawdzięczają, że mogli razem przyjechać do Polski. Zatrzymali się najpierw w Białymstoku, gdzie ur. się córka Wacława, następnie u Minorowiczów w Kołczynie, od 20.02.1956 r. w Gorzowie, tu została nauczycielką, ukończyła zaocznie LP w Sulechowie i SN w Zielonej Górze, uczyła j. rosyjskiego m.in. w SP 2 i ZSE, jako nauczycielka przeszła też na emeryturę.

W środę spocznie obok męża na cmentarzu komunalnym (kw. 37A, rz. 1, nr 4).

Jerzy Zysnarski

Mija dzień

Przerwa w dostawie wody przy Janockiego i Bogusławskiego

W związku z planowanymi pracami na sieci wodociągowej w Gorzowie 23 czerwca w godz. 8:00-12:00 nastąpi przerwa w dostawie wody do budynków przy ulicach: Janockiego 23-31, Bogusławskiego. Beczkowóz z wodą zostanie podstawiony.