A szczęście było tak blisko

2013-01-05, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Przeczytałam wczoraj w jakimś portalu, że Klub Podróżników Namaste zaprasza na festiwal górski. Ucieszyłam się. Pomyślałam, że gorzowska ekipa, która była w ubiegłym roku na trekkingu w Nepalu, założyła klub i urządza święto.

Przepisałam sobie starannie program, a było czym się zachwycić. Bo spotkanie z Arturem Hajzerem i wdową po Jerzym Kukuczce. Poza tym kilka filmów o Górach Najwyższych oraz koncert. Już sobie zaczęłam sprawdzać w kalendarzu, czy z niczym mnie to święto górołazów nie koliduje, kiedy nagle odkryłam, że nie wiem, gdzie te spotkania się odbywają. Więc napisałam do organizatorów z zapytaniem, gdzie to jest. I błyskawicznie otrzymałam odpowiedź – w Katowicach. Jednym słowem - szczęście było tak blisko. No niestety, do Katowic nie pojadę, choć tęsknota do gór coraz mocniejsza. Nauka stąd płynie jedna, zanim się zapalisz, pomyśl pięć razy. A swoją drogą szkoda, że u nas nie ma czegoś takiego. Przecież po Górach Wysokich i Najwyższych plącze się cała masa gorzowian. Mogliby powołać klub i od czasu do czasu poucieszać serca szwędaczy, co to w Góry Najwyższe raczej nigdy nie pojadą, a naczytali się o nich okropecznie dużo. Ale to tylko mrzonki górołazki stęsknionej za Tatrami.

No ale nic to, dziś święto. Koncert Leszka Żądły w piwnicy przy ul. Jagiełły. Naczekałam się dość mocno.

Za kilka dni w tej samej piwnicy nagrodę im. Janusza Słowika odbierze Adam Bałdych. Doprawdy jedyna to w swoim rodzaju nagroda. Ufundowana przez prywatnych sponsorów, przyznawana za różne działania na rzecz kultury. Na uznanie tych niezwykłych ludzi zasłużył między innymi mecenas Jerzy Synowiec, pomysłodawca i współfundator rzeźbek znanych i oryginalnych gorzowian, Marek Piechocki – animator życia muzycznego i meloman, prezes Dziekański – tu nie będę wymieniać, bo powszechnie wiadomo, Barbara Schroeder – swego czasu właścicielka firmy piekarskiej, animatorka Klubu Zapiecek. A skoro o Zapiecku mowa, to na dniach zagości tam Anatol Wierzchowski z chłopakami, czyli teatr KOD z Dębna i zaśpiewają ludowe śpiewki w różnych językach. Czyli miód na skołatane ostatnio serce moje.

A już jutro święto Trzech Króli. Pewnie znów wokół katedry pójdzie procesja z królami i osiołkiem. Sama tego nie sprawdzę, bo w końcu Nasza Chata wyrusza do lasu. Pójdę z nimi, pogapię się na zieleń, to może w końcu zaplątane myśli na temat ludzkiej natury ułożą się w czytelny wzór. I zrozumiem zachowania niektórych ludzi.

No a pojutrze, właśnie pojutrze w Sądzie Apelacyjnym w Szczecinie kolejna odsłona rozprawy przeciwko szeryfowi miasta na siedmiu wzgórzach. Tym razem jaskółki podzieliły się na dwa obozy – jedne informują – zapadnie wyrok, inne – to się jeszcze odwlecze i rozejdzie w ostateczności w szwach. Pożyjemy, zobaczymy. Oglądałam ostatnio szeryfa w jakimś wywiadzie i chyba go nerwy zawodzą.

No i ostatnia rzecz. Teatr Osterwy przygotowuje „Romea i Julię” Szekspira. Mistrza Williama wielbię od dawna, szkoda tylko, że to będzie musical, bo akurat za tym nie przepadam. Ale cóż, trudno, i tak się wybiorę. Usiłowałam policzyć, ile już różnych inscenizacji akurat tego dramatu widziałam i wyszło mi coś koło 20. Sama się zdziwiłam, że tak dużo.

P.S. A dyskusja wokół bałaganu przy ul. Strzeleckiej się nasila. Tyle tylko, że nic z tego nie wyjdzie, dopóki obie strony nie pójdą na kompromis a na to szans raczej nie ma. No i jeszcze długo w Wielkim i Pięknym Mieście nad Wartą (prawda, jak imponująco to wygląda, ach te wielkie litery) będziemy mieli Bangladesz.