Ulica nam umiera

2014-01-02, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Od dziś znika z ul. Chrobrego sklep mięsny i jest to już kolejna placówka, która zwinęła żagle z Traktu Królewskiego. – Pani tu się nic nie dzieje, ta ulica zwyczajnie już umarła – usłyszałam od pani sprzedawczyni.

No i coś na rzeczy jest, bo na Chrobrego pustkami świeci kilka pomieszczeń, do tego dojdzie teraz i ten sklep. A poprawy jakoś nie widać. I chętnych na dzierżawę pomieszczeń raczej też nie ma. Już kilka miesięcy temu o problemie ul. Chrobrego mówił księgarz Daniel Puczyłowski, który walczy o obniżenie stawki za dzierżawę, bo księgarni zwyczajnie nie stać na komercyjne opłaty, ale na razie bezskutecznie, bo żadna władza, ani urząd szeryfa, ani też Rada Miasta jakoś nie chce się z problemem zmierzyć. No bo on trudny jest i delikatny. Ostatnio wszyscy z upartością maniaka powtarzają, że coś się skończyło, coś się zmieniło, więc i rzeczywistość też trzeba zmieniać. Jakoś nie bardzo potrafię dostrzec chęć zmian.

A wracając do ulicy – no cóż, wielkie sieci handlowe powodują, że upadają małe i średnie sklepiki w mieście. Widać tak musi być, że za lada chwilkę w centrum zostaną tylko banki i szmat landy oraz sklepy z alkoholem, bo te ostatnio wyrastają jak grzyby po deszczu. No cóż, widać taka gmina.

A teraz z innej mańki, teatralnej. U Osterwy aż furczą próby, pod koniec miesiąca premiera „Wesołych kumoszek z Windsoru” Szekspira w ujęciu Jacka Głomba. Lada chwila Rafał Matusz wejdzie w próby do „Ballad i romansów” według Mickiewicza, czego ja naturalnie nie rozumiem, bo Mickiewicza zwyczajnie nie lubię, ale lubię teatr Matusza i jego samego, więc raczej spokojna jestem. No i tak mnie właśnie naszła konstatacja Taka, że Matusz to u Osterwy za ostatnie lata prawie całą klasykę romantyczną wystawił. I nawet ja, serdecznie nienawidząca akurat tego okresu w literaturze, muszę przyznać, że zrobił to w niebanalny sposób, tak że te romantyczne bzdury nie wydawały się właśnie romantycznymi bzdurami. Zobaczymy, jak tym razem będzie.

I znów muszę napisać o rzeczach kardynalnych. Otóż jest tak, że każdy autor ma prawo pisać o swoich gustach, zachwyceniach i innych nienawiściach, jeśli tylko potrafi sensownie wyjaśnić owe zachwyty czy wybrzydzenia. W każdym razie ja tak mam, że chwalę to, co mnie się podoba, a narzekam na to, co mnie denerwuje. I nie liczy się dla mnie żadna inna kategoria, oprócz mego gustu oraz wiedzy o danym przedmiocie. Pisałam to już kilka razy i miałam nadzieję, że wiedza ta dotarła do wszystkich, którzy poświęcają czas i czytają. Otóż nie. Nie dotarła. Wiec kolejny raz wyłuszczam prawdę absolutną. Moje poglądy i tylko moje są tu prezentowane. Podobnie jak i w innych recenzenckich tekstach. Jak się ktoś z nimi nie zgadza, cóż, trudno. Ilu bowiem ludzi, tyle gustów i tyle zdań. Ale, jak podkreślam, każdy ma prawo do swoich przekonań. A piszę tak dlatego, że znów mnie ktoś pomówił o pisanie na zamówienie, czego nigdy nie robię. I tyle by było w tej kwestii. Jak mawiała moja świętej pamięci babcia Marianna, jednemu się podoba Kaśka, innemu Maryśka i nic na to drogie dziecko nie poradzisz, bo tak świat jest urządzony. I przy tym pozostańmy.

No i jeszcze z kulturalnej mańki. Otóż jak informuje prezes Dziekański, już można rezerwować bilety na wielkie wydarzenia muzyczna, jak dla przykładu nieodległy koncert Noa z Włoch czy odległy Hiromi z Japonii. Tak więc szanowni jazzfani, do maili, telefonów, lub nawet osobistych wizyt w wiadomej piwnicy po to tylko, aby się już znaleźć na liście. No i do zobaczenia na koncercie.