Boże Ciało

2014-06-19, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

I znów przyszło jedno z najważniejszych świąt w Kościele katolickim. Pójdą procesje, miasto będzie przez jakiś czas zablokowane, bo taka jest tradycja.

To jedno z najstarszych, bo obchodzonych od 1420 r. w całej Polsce świąt. Wierni celebrują je na pamiątkę przeistoczenia chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Tradycją są procesje po centrach miast do pięciu ołtarzy przystrojonych między innymi młodymi brzózkami.

No i tu mnie zawsze nachodzą zadziwienia. Nie bardzo pojmuję tej wyjątkowo ludycznej oprawy owych procesji. No jeśli już szłaby ona po wiosce, skąd moja rodzina pochodzi, to jakoś bym zrozumiała owe wielkie i zapewne ciężkie różańce z drewna tachane przez kilka kobiet, owe sztandary z szarfami, owe feretrony takowoż tachane z poświęceniem godnym sprawy. Ale nawet tam nie zrozumiem nigdy, czemu służą poduszki z różnymi wyobrażeniami i też przyozdobione na rogach szarfami trzymanymi przez dzieci. No co, jak co, ale poduszka.... I nigdzie, ale to nigdzie nie znalazłam odpowiedzi na pytanie, dlaczego właśnie poduszki. Kilka lat temu zrobiłam nawet sobie sporą ich dokumentację, ale zdjęcia się gdzieś zadziały, więc nie mogę ich pokazać. Ale jak za każdym razem z boku tym naprawdę ludycznym procesjom się przyglądam, to te poduszki fascynują mnie najbardziej. No i te małe dziewczynki, co to biskupowi sypią kwiatki pod nogi, bo to przedziwny balet jest. Zakonnica macha kijkiem z wstążeczkami (dużo w tym obrzędzie tych wstąg, wstążek, wstążeczek i szarf), a te dziewczynki ustrojone na biało razem wyrzucają kwiatki, znaczy w tym samym momencie. Przedziwna sprawa z tymi procesjami.

Pamiętam, jak kiedyś pewien sympatyczny znajomy z MZK mówił, że te procesja to prawdziwe utrapienie jest dla miejskiej komunikacji, bo pojawiają się nagle, niczym... i tramwaj albo autobus musi czekać. Potem są opóźnienia i skargi i tak jest co roku.

Mnie natomiast nurtuje jeszcze jedna rzecz, a mianowicie naskórkowość tego wszystkiego. Bo katolicy, co to ich jest większość w narodzie (ponoć tak jest, ale ja tam nie wiem), manifestują swoją wiarę. Ale na manifeście się kończy. Bo nawet przykazań nie wypełniają, stąd język nienawiści, stąd ksenofobia i antysemityzm, że o prymitywnie pojmowanym patriotyzmie nie wspomnę.

No cóż, widać taka ludzka natura. Z tym co głębsze, trudniejsze, do czego się trzeba przyłożyć, to już nie po drodze, ale z taką procesją, to jak najbardziej.

I z jednego, przykrego kątka. Pytali mnie przemili znajomi, co ze sprawą paskudnych wpisów w Internecie, które obraziły personalnie z imienia i nazwiska mnie i trzech moich znajomych. No nic, czekamy, aż sąd wyznaczy wokandę. Znajomy sędzia poradził mi, abym się nie spodziewała wyroku skazującego, bo czyn, jego zdaniem, nie wyczerpuje znamion przestępstwa. Ja się niczego nie spodziewam i niczego konkretnego nie oczekuję. Dla mnie ważnym będzie, że osoba ta stanie przed sądem i już to powinno być dla niej nauczką (bo dla mnie już byłoby wstydem nie do przeżycia, gdyby mnie ktoś oskarżył o podżeganie do nienawiści, nawet bezzasadnie). Ten sam sędzia powiedział mi, że choć czyn znamion nie wyczerpuje, to jednoznacznie od strony moralnej jest zły i to nie ulega żadnym wątpliwościom. I nie wiadomo tylko, że sąd zechce się na ten temat wypowiedzieć. Może i nie zechce, ale dla mnie wystarczy reakcja iluś moich znajomych, którzy do mnie zadzwonili bądź w innych okazjach mówili – Dobrze robicie, takie rzeczy trzeba piętnować.

P.S. Dla porządku domu tylko przypomnę, że jutro w FG koncert dyplomantów Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz spotkanie z piosenką turystyczną w Grodzkim Domu Kultury. Ja idę do FG, gdzie zaczynam na nowo słuchanie symfonii Beethovena na żywo. Znaczy to, że jakiś czas temu zaliczyłam wszystkie dziewięć. Trochę to trwało, ale jest!