Miastu na urodziny

2015-07-02, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Stateczne, bo już 758 urodziny obchodzi dziś miasto na siedmiu wzgórzach. Będzie bicie w Dzwon Pokoju i inne atrakcje. Mnie jednak nachodzi refleksja….

Wszyscy plotą Gorzów, Gorzowowi, dla Gorzowa, o Gorzowie… Niczym politycy o Polsce. Jakoś nie bardzo lubię, jak się szermuje wielkimi wyrazami, może to takie skrzywienie polonisty, ale jednak. Albo może wyznawanie słynnej zasady ukochanego romantyka, Aleksandra hrabiego Fredry, że znaj proprcjum mocium panie.

A owo proporcjum pokazuje, że za wielkimi wyrazami nic, albo prawie nic się nie kryje. No i tak jest też z miastem na siedmiu wzgórzach. Bo były deklaracje, z których nic nie wyszło, bo są igrzyska zamiast rzeczywiście dobrej i ciężkiej pracy na rzecz miasta tego.

W dniu urodzin szacownemu miastu życzę:

odpowiedzialnych mieszkańców, którzy nie niszczą wszystkiego wokół siebie, nie paciają po świeżo odnowionych elewacjach, nie śmiecą, nie łamią drzew,
światłych obywateli, którzy nie zawłaszczają sobie przestrzeni publicznej i nie lansują stylu lalki Barbie oraz nie stoją na pozycji, że skoro ktoś coś zrobił, to ta ziemia już jego jest,
radnych, którzy rzeczywiście wezmą na siebie współodpowiedzialność za miasto, a nie będą się zasłaniać słowem wytrychem – konsultacje,
władzy, która rzeczywiście zadba o spuściznę historyczną, w tym o stare budynki pozostawione same sobie,
inwestorów, którzy rzeczywiście pragną rozwijać biznes, a nie tylko czynić gesty pozorowane, vide była siedziba LOK-u czy kamienica przy ul. Łokietka 17,
mniej populizmu, więcej faktycznych działań na rzecz ożywienia centrum i estetyzacji miasta, bo nie ze skwerków i skwereczków się ono składa,
mniej kolesiostwa na różnych szczeblach władzy,
dobrej, silnej szkoły wyższej, która znaczyłaby i wyznaczała trendy intelektualne choćby tylko na poziomie miasta, bo jak do tej pory żadna uczelnia tego nie robi,
środowiska kulturalnego z prawdziwego zdarzenia, bo stare się rozpadło, nowego nie ma, a w mieście populizm i rozrywkę niekoniecznie na dobrym poziomie bierze się za kulturę właśnie,
oraz wszystkiego, co tylko może posłużyć na chwałę i rozwój.

Właśnie to wszystko należy w pierwszej kolejności poprawić. Wiem, wiem, nie żyjemy w światach idealnych. Ale gdyby choćby się udało poprawić ten pierwszy punkt, to byłby już malusi promyczek poprawy. Bo mnie zwyczajnie boli, kiedy widzę zniszczoną chamskimi napisami elewację ledwo co wyremontowaną za ciężki grosz i ciężkim staraniem. Spotkałam ostatnio dawno niewidzianą znajomą i ona opowiedziała mi o elewacji na kamienicy, w której mieszka. Ledwo rusztowania zostały zdjęte, a już bezmózgie wandalstwo przypuściło atak. – No i wiesz, najgorsze jest, że nic nie można zrobić. Najgorsza jest taka bezsilna złość na idiotów ze spreyami w rękach – mówiła. I ja ją znakomicie rozumiem.

Tak więc, na urodziny miastu temu, w którym mieszkam, tego wszystkiego życzę.