Czyżby imigranci do nas dotarli?

2016-04-25, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Nie jestem ksenofobką, nie mam uprzedzeń. Ale widok kilku młodych, silnych i swobodnie zachowujących się mężczyzn kroczących środkiem chodnika w naszej mieścince trochę mnie zaniepokoił.

A było tak. Właśnie sobie wróciła z zaaodrzańskiego kraju, gdzie znów łaziłam po cudnych uliczkach wybrukowanych kocimi łbami i tak sobie w myśli odtwarzałam te widoki. Ale także i te, że gdzieś tam w zaaodrzańskim kraju szerokim łukiem ominęłam grupę mężczyzn o śniadej cerze i mówiących głośno w języku, który zidentyfikowałam jako arabski. Po co się narażać – pomyślałam wówczas. No i tak sobie spokojnie szłam w mieścince naszej, aż tu nagle zonk – przede mną pojawiła się jakby ta sama grupa mężczyzn, też śniadych, też młodych, też mówiących głośno i swobodnie we własnym narzeczu.

Czyżby imigranci dotarli i do nas? – pomyślałam. Ale zaraz naszła mnie konstatacja, że to chyba jednak nie imigranci, bo dobrze ubrani, bo bez kompleksu obcości, bo swobodnie się zachowujący, bo była z nimi młoda kobieta. Może to diaspora turecka, która od jakiegoś czasu mieszka i pracuje w mieścince? W końcu ja ani tureckiego, ani arabskiego nie znam, więc języki z tamtego obszaru można pomylić.

Ale z drugiej strony – jeśli to jednak imigranci, to oni, ci mężczyźni, wcale na uciekinierów z krajów ogarniętych wojną nie wyglądali. Co więcej, co tacy młodzi ludzie mieliby szukać w naszej mieścince? Przecież ich powinnością winna być walka o swobodę swego kraju. No i tak sobie debatując w myśli dotarłam do własnego domu. Ale myślenie o dziwnej grupie jakoś nie dawało mi spokoju. Pogadałam więc z przemiłą znajomą, która kazała mnie sobie odpowiedzieć na pytanie – a czy ty wzięłabyś do siebie kogoś z tych imigrantów? Masz odpowiednie mieszkanie, więc? No właśnie, i w tym momencie wyszło, że jednak jestem ksenofobką, bo takich młodych i rozgadanych oraz dobrze wyglądających to nie, ale może jakąś kobietę… Trudna sprawa. Bardzo trudna. W każdym razie w mieścince naszej można coraz częściej spotkać właśnie takich mężczyzn oraz noszące chusty na arabską modłę młode kobiety. Pozostawiam więc pytanie otwarte: czyżby i u nas zamieszkali już imigranci?

No i z innego kątka. Nie było mnie na 70-leciu Osterwy, bo łaziłam po krętych i brukowanych uliczkach w zaodrzańskim kraju. Pooglądałam sobie w necie różne relacje, poczytałam u różnych zaprzyjaźnionych autorów i po pierwsze to gratulacje dla wszystkich nagrodzonych, bo praca w teatrze ciężka jest, czasami coś nie wyjdzie i jest problem, bo złośliwi pisarze i pisarczyki dawaj ujeżdżać jak nie powiem, o po czym. Ja ze swojej strony tylko powiem – następnych 70 i kolejnych 70 lat. I tak od czasu do czasu chciałby się zobaczyć spektakl, w którym jednak kurtyna pełni rolę kurtyny – to taka drobna złośliwostka.

No i z trzeciego kątka. Dziś dzień świadomości zagrożenia hałasem. Szczególnie serdecznie i szczególnie mocno dedykuję ten dzień wszelkim producentom hałasu właśnie – motocyklistom, quadziarzom, właścicielom gruchotów udających rasowe bryki i słuchającym w owych gruchotów ogłuszającego umpa, umpa, sąsiadom słuchającym na full disco polo…. Oraz wielu, wielu innym. Hałas zabija, tylko wolno i podstępnie.

Ps. Dziś w książnicy wojewódzkiej o 17.00 debata o zasadności likwidacji Placówki Dziennego Wsparcia. Wśród zaproszonych jest pewien radny. Ciekawe, czy ten bardzo młody człowiek przyjdzie i czy odszczeka pewne swoje słowa, bo ani wiek, ani doświadczenie, ani wiedza nie powinny mu pozwolić na ich użycie.

Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Robert
Borowy

No i się doczekałam, w końcu na podwórku pojawiły się dzieciaki

Siedziałam sobie spokojnie przy komputerze, aż tu nagle moje ucho złowiło rytmiczne odgłosy. No i się ucieszyłam. Na podwórku nie całkiem pięknym pojawiły się dzieci.