Znalazłam szczęśliwych z przedłużającego się remontu

2017-03-14, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

- Musisz to napisać, zwyczajnie musisz – usłyszałam od przemiłej znajomej, która mieszka przy ul. Podmiejskiej. Muszę napisać, że mieszkańcy tej ulicy są zadowoleni z przedłużającego się remontu.

Może to trudne do uwierzenia, ale mieszkańcy ul. Podmiejskiej od czasów, kiedy zaczął się remont stulecia, bo chyba na takie miano już zasługuje, mają święty spokój. Dużo mniejszy ruch, brak zgrzytających tramwajów, nawet ich zdaniem komunikacja zastępcza lepiej im pasuje, aniżeli stała siatka połączeń. Przemiła znajoma mówi, że żadnych stłuczek, żadnych wypadków nie było. Nie ma ryku ścigających się samochodów. No jednym słowem, spokój wielki zapanował w ich domach, więc jakoś im się do zakończenia tego remontu nie spieszy. No a jak do tego dodać jeszcze fakt, że za chwilkę niedługą będą mieć niedaleko własny przystanek kolejowy, to już niemal pełnia szczęścia.

No i poważnie mówiąc, wcale im się nie dziwię, bo życie obok ruchliwego, nawet bardzo ronda łączącego Podmiejską z Okólną i Pomorską było raczej czymś na kształt utrapienia. Zresztą życie w mieście bywa raczej czymś na kształt utrapienia. Ale to inna inoszość. W każdym razie chyba nikt za bardzo nie wie, kiedy faktycznie zakończy się remont Warszawskiej, bo nikt za bardzo nie wie, jak wybrnąć z rozziewu między już istniejącym a nowym torowiskiem. Jak przytomnie ostatnio zauważył jeden z przemiłych znajomych – gdyby tory były z gumy, to by było po problemie, a tak… No jest zagwozdka, bo metalu raczej się nie da nagiąć… A w każdym razie nie na tyle, aby bimbki sobie spokojnie po takim ścieśnianym i rozcieśnianym torowisku jeździły.

Natomiast zmieniło się, w każdym razie wczoraj, obok Białego Kościoła. Po południu uwijała się tam chmara, naprawdę chmara ludzi w odblaskowych kamizelkach. No i widok był na tyle niezwykły, że całkiem spora grupa przechodniów przystawała, żeby to niecodzienne zjawisko oglądać.

Czyżby jakieś światełko w tunelu nareszcie się pojawiło? Widać nawet zarys ronda oraz jakby coś na kształt jednej nitki ulicy. Ciekawe, ile to potrwa, ten ruch na placu budowy? Pożyjemy, zobaczymy.

A teraz coś z podwórka kulturalnego. Otóż ruszyło głosowanie na najlepszą płytę folkową roku w najbardziej prestiżowym konkursie, czyli prowadzonym przez portal Wirtualne Gęśle. I wśród nominowanych znalazła się płyta nagrana między innymi przez gorzowskie muzyczki, czyli wiolonczelistkę Katarzynę Winkiewicz, skrzypaczkę Agnieszkę Wendę. Zespół, w istocie kwartet nazywa się Sensum Quartet, płyta nosi tytuł Echo, a w opisie przeczytać można, że: „Płyta Echo to utwory o tematyce lirycznej, religijnej, a także pieśni obrzędowe w których słychać echo przenikających się kultur mniejszości narodowych Podlasia i wschodnich kresów Polski. Jest to połączenie tradycyjnych melodii regionu oraz brzmienia kwartetu smyczkowego. Próba skupienia się wyłącznie na muzycznej sferze pieśni. Słowa i treści zobrazowane są poprzez środki wyrazu zawarte w autorskich aranżacjach”.

Aby na płytę zagłosować, trzeba wejść na stronę http://www.gesle.folk.pl/?&akcja=pokaz&rok=2017, odnaleźć płytę, ułożone są alfabetycznie i kliknąć w opcję – głosuję na tę płytę. Ja zagłosowałam, choć wirtualnych głosowań nie lubię, ale w tym przypadku cel jest szczytny. Popieramy muzyczki Filharmonii Gorzowskiej, które grają nie tylko klasykę, ale pociąga je folk. Akurat tę pasję to ja rozumiem, bo samą mnie folk, ale i tradycyjna kultura ludowa bardzo mocno urzeka i przytrzymuje. I to nie tylko tradycja rodzima, bo jakoś tak mam też i z tą spoza kraju. Ja tylko podpowiadam, że można to zrobić.