No i kolejny sukces człowieka stąd

2017-08-29, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Nagrać wspólną płytę z wybitną pianistką Marthą Argerich to sukces naprawdę wielki. Dokonał tego Jakub Waszczeniuk, pierwsza dziś trąbka Sinfonii Varsovii.

Choć Jakub Waszczeniuk urodził się w Dębnie a dziś mieszka w Kobyłce pod Warszawą, to jednak ma bardzo silne związki z miastem na siedmiu wzgórzach. Tu skończył z wyróżnieniem Szkołę Muzyczną w klasie Włodzimierza Kozłowskiego. Tu grywał w Jazz, tu bywa od czasu do czasu, a ostatnio zagrał wspaniały koncert w Filharmonii Gorzowskiej. Ja go mam za człowieka stąd, zresztą on sam jakoś się bardzo mocno nie broni przed tym przydomkiem.

Jest pierwszym trębaczem w Sinfonii, uczy na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w stolicy i koncertuje. Jakiś czas temu wykonał wspólnie z wielką Marthą Argerich i orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Alexandra Rabinowicha-Barakowsky’ego II Koncert na fortepian, trąbkę i orkiestrę smyczkową op. 35 Dmitrija Szostakowicza. A teraz jest płyta!!!

To ogromny sukces. Martha Argerich jest wielką pianistką. Wygrała VII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina, czyli jeden z najważniejszych konkursów pianistycznych świata. Od lat zasiada w jury tego konkursu. Zagrała z największym dyrygentami świata, z najlepszymi orkiestrami w najbardziej liczących się salach koncertowych. No jednym słowem, gwiazda i to największego formatu. No i ta gwiazda zagrała razem z Kubą i jego macierzystą orkiestrą. Nie byle jaki utwór, tylko trudny, ale śliczny koncert Dmitrija Szostakowicza. To ogromny sukces Kuby, którego mu gratuluję serdecznie. Bardzo serdecznie.

A piszę o tym, bo informuję o sukcesach ludzi stąd. Zwłaszcza ludzi kultury.

No i jeszcze jedna rzecz. Sukcesy uczniów są najlepszym przykładem tego, że dana szkoła, dany nauczyciel ma potencjał, jest zwyczajnie dobry. Dlatego też trzeba podkreślić rolę w życiu zawodowym zarówno szkoły, jak i nauczyciela, czyli Włodka Kozłowskiego. Tylko się cieszyć, że w tym rozpadającym się budynku, kurniku bardziej aniżeli Szkole Muzycznej są tacy pedagodzy, jest taki potencjał. Zresztą utytułowanych absolwentów tej szkoły jest cały wielki bukiet.

A skoro do szkoły mnie zwekslowało, to uważam, że wstydem wielkim dla miasta jest stan jej siedziby. I żeby było sprawiedliwie, wcale nie obwiniam obecnej władzy, choć ma ponury pomysł, żeby szkołę przenieść do innej ponurej budowli. Za katastrofalny stan budynku na Trakcie Królewskim obwiniam wszystkie poprzednie ekipy rządzące, bo żadna, podkreślam żadna nie miała ani ochoty, ani zamiaru polepszyć tego stanu. Wyjątkiem jest były szeryf, który chciał wybudować nową siedzibę dla szkół muzycznych, bo dwie mamy w mieście, ale radni się nie zgodzili. Inni wcale nie mieli ochoty rozwiązać problem. Łatwo za to przychodziło się chwalić osiągnięciami, zdolnym uczniami i absolwentami. A nieremontowany budynek popadał coraz bardziej w ruinę. No i dziś mamy coś na kształt takiej pięknej katastrofy, jak mawiał Grek Zorba.

Za każdym razem, kiedy przychodzi mi pisać o sukcesach uczniów, absolwentów czy też profesorów szkół artystycznych, bo nie tylko tej przy Chrobrego, ogarnia mnie zażenowanie. Bo żenujące jest niezadbanie o podstawę a potem chwalenie się osiągnięciami, jakie tam są osiągane. I jednocześnie mydli się oczy wszystkim, że już za chwileczkę, już za momencik sprawy się uproszczą, bo coś się zmieni. Nie zmieni się, bo takiej woli nie ma. A przenoszenie szkół artystycznych z jednej rudery do innej, nawet po remoncie, sprawy absolutnie nie załatwi.

A wracając do tematu podstawowego, to jeszcze raz gratuluję Kubusiowi i płytka już za chwilkę będzie lecieć do mnie.