Miastu już mojemu na urodziny

2019-07-03, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Szacowne urodziny obchodzi Miasto, które już chyba mogę nazywać moim, choć urodzeni tu i wykształceni gorzowianie będą się zapewne burzyć. Ale skoro mieszkam tu już 19 lat, to chyba mogę mówić, że moje ci ono jest.

Co prawda życzenia ukazują się dzień po urodzinach, ale jak mawia moja ukochana cioteczka Wandzia z Poznania, oktawa obowiązuje, wiec choć z deczka spóźnione, to jednak szczere. Spóźnienie wynika z faktu, że cały wczorajszy dzień wracałam z Kinki czyli Japonii do Miasta. Podróż przedziwna była, ale nie ona jest meritum.

Zatem Miasto moje życzę ci:

aby wszystkie remonty rozgrzebane już od lat kilku w końcu się zakończyły;
aby więcej nie wycinano ci drzew, bo to płuca są twoje, a przy okazji i nasze, więc dla ciebie Miasto i dla nas będzie tylko dobrze, jak twoje płuca zostaną w takim stanie, w jakim są, a może nawet uda się poprawić ich kondycję;
aby rządzili tobą mądrzy ludzie, mam na myśli szeryfów, podwładnych szeryfów, ale i radnych, mądrych mądrością obywatelską, taką, która po pierwsze stawia dobrostan mieszkańców i miasta a nie swoje partykularne interesy;
abyś się rozwijało w każdej dziedzinie, aby nauka znaczyła naukę, kultura w tym off, znaczyła kulturę, prawa były stosowane, zwłaszcza te, które tylko dobroci ci Miasto przysparzają;
aby wszyscy mieszkańcy myśleli o tobie, że moje i nasze wspólne jesteś, co oznacza – dbanie o ciebie w każdym aspekcie, od drobiazgów zaczynając, po sprawy kardynalne kończąc – tu każdy sobie dopowie, co za takowe uznaje;
mądrej promocji, mądrego zarządzania marką, bo ona już istnieje, tak, aby coraz więcej ludzi do nas zaglądało i nie mówiło, że potencjał jest, tylko zaniedbania go zakrywają;
takich mieszkańców, jakich już masz, takich, którzy dużo robią, ale wcale poklasku za to nie oczekują;
wszelkiego dobrostanu, wszelkiego.

Nie życzę ci Miasto natomiast:

ludzi, którzy realizują tylko swoje partykularne interesy a mówią, że robią to dla ciebie, Miasto;
nieprzemyślanych decyzji, które nieodwracalnie zmieniają twoje oblicze, a nic dobrego za sobą nie niosą;
mieszkańców, którzy tylko gadają, że cię kochają, a niszczą wszystko dookoła – złodziei zieleni miejskiej, chuliganów paciających po ścianach nowo wyremontowanych fasad oraz innych w większym wymiarze, których mało obchodzisz, ale krzyczeć o miłości do ciebie potrafią najbardziej na świecie.

Nie kocham cię Miasto, bo określenie kocham winno być zarezerwowane dla innych pojęć, ale zaczęłam cię lubić. Dlatego tego wszystkiego ci życzę. Namaste Miasto w twoje urodziny.

I tylko drobna dygresja, też urodzinowa. Jak dobrze się stało, że w dniu urodzin szarfę i bukiet odebrała nowa Honorowa Obywatelka Miasta, pani Krystyna Prońko, wielka gwiazda polskiego jazzu. Pani Krystyna Prońko stąd wyszła, tu zaczynała początki swojej kariery. Od czasu do czasu tu koncertuje. Co zawsze jest wielkim wydarzeniem. Jest od lat wielkim znakiem Miasta właśnie. Bo choć od lat mieszka i pracuje w Wawie, to nigdy się nie wyrzekła związków z Gorzowem. Mało tego, od lat jej klawiszowcem, ups, pianistą jest Przemek Raminiak, znakomity muzyk z Gorzowa, który z niego nigdy nie wyjechał, tu tworzy i tu cały czas obecny jest, choć ciągle wyjeżdża, bo takie są zawodowe losy artystów.

Wielkie słowa gratulacji, wielkie słowa, bo grono Honorowych Obywateli poszerzyło się o postać, która zwyczajnie zasługuje na taki chwalebny tytuł. Jak cudownie, że wielka gwiazda polskiej kultury, która stąd pochodzi i nigdy się związków z Miastem nie wyrzekła, została Honorową Obywatelką. Kiedy tak się docenia ludzi kultury, to ja tylko się cieszę. Bardzo, bardzo się cieszę. Bo bez kultury nas nie ma.