No i znów lockdown, znów wirtualna rzeczywistość

2021-03-12, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Na nic się zdało zaklinanie rzeczywistości, na nic myślenie magiczne. Znów, po raz trzeci rząd zamknął dla nas cywilizację. Szczęściem, można jeszcze iść na spacer czy do lasu.

To już trzeci lockdown w naszym życiu, trzeci i obawiam się, że potrwa on do świąt Wielkiej Nocy. A już miałam nadzieję, że uda mi się gdzieś pojechać. Oczywiście Niemcy są poza zasięgiem ze względu na ich obostrzenia, ale jakiś Gdańsk… No nic, nie pojadę. Będę siedzieć w domu, jak przez cały miniony rok.

Ale wracając do naszej rzeczywistości – można jeszcze przez weekend pouczestniczyć w kulturze, można pójść na koncert, do teatru, do muzeum czy nawet do Małej Galerii GTF. Bo od poniedziałku znów na szczęście tylko do księgarni – jeśli chodzi o kulturę właśnie.

No i teraz garść albo garsteczka moich refleksji. Otóż żadne, kompletnie żadne badania nie pokazują, że ludzie nie zarażają się od siebie w instytucjach kultury. Nie zarażają się, bo nie dochodzi do kontaktów, ludzie się pilnują, ale nie, trzeba zamknąć, bo trzeba i już.

Jakoś nikt nie zwraca uwagi na ludzi, którzy w miejscach publicznych chodzą bez masek. Nawet w sklepach ochrona nie reaguje na takich delikwentów. Nikt nie zwraca uwagi na młodych, którzy chodzą stadami i też bez masek. Niech sobie i chodzą stadami, ale niech noszą te maseczki. Nie ma czegoś takiego jak odpowiedzialność społeczna. Ale co się dziwić, toć my naród panowie szlachta od liberum veto, nikt nam nie będzie nic kazał i wymagał. No i macie panowie szlachta…. No nic, trzeba przeżyć, bo wyjścia innego nie ma.

A teraz z drugiego kątka. Magistrat zadeklarował, że czas na zieleń i miasto pozostanie zielone. No i mnie ciarki z prędkością rakiet kosmicznych zaczęły latać po grzbiecie. Magistrat będzie się przyglądał, przeglądał, analizował, oglądał oraz opracowywał plany. Ostatnie lata pokazały, że jak takie oglądanie się zaczyna, to nic dla oglądanej materii z tego nie wynika. Przykład – skwer przy Łaźni, na którym większość zielska się ostała, bośmy my mieszkańcy zwyczajnie się uparli, że wycinać nie wolno. Kolejny – najbardziej ostry i najbardziej jaskrawy – wycinki w parku Słowiańskim, kolejny równie jaskrawy – wycięcie starych lip przy ul. Walczaka – jak dla mnie bezrozumne i niepotrzebne barbarzyństwo. Kolejny przykład oglądania i doglądania oraz przeglądania – systematyczna i powolna wycinka drzew w ścisłym centrum pod pozorem, że coś tam trzeba, jak wycięcie krzewów przy paskudnej obecnie Strzeleckiej. Kolejna rzecz – planowana przebudowa Przemysłówki – z planów wynika, że znikną drzewa i krzewy przy obecnej fontannie. I jeszcze jedna rzecz, która mnie szczególnie boli – wycięcie śliwki ozdobnej pod pomnik, którego do tej pory nie ma i oby nie było.

Powiem tak, nie wierzę urzędnikom, nie wierzę, bo już wiele razy było tak, że gadali i deklarowali publicznie co innego, a co innego wychodziło. Cały czas czekam, aż pewna pani urzędnik w modnych okularach i na wysokich obcasach zaprosi mnie na spacer (obiecany) na ów skwer przy Łaźni, żeby mnie przekonać, że przepięknie jest. No właśnie. To tyle w kwestii wiarygodności urzędników i ich tekstów o tym, że pięknie jest, a miasto zostanie zielone…

Ps. Dziś mija 70 lat od chwili, gdy Miejska Biblioteka Publiczna w Gorzowie przy ul. Drzymały 13 została zarejestrowana w Departamencie Bibliotek Ministerstwa Oświaty; wg rejestru biblioteka powstała w 1946 r. i w chwili rejestracji posiadała 9360 książek. No i panie dziejku, jak to dobrze, że tu urzędnicy mają mało do powiedzenia, bo gdyby mieli, to by tak zostało….