No i nadszedł czas dla mnie

2021-10-21, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Nadszedł, bo się doczekałam, podobnie jak wielu znajomych. Doczekałam się nowej Diuny. Czekałam na tę ekranizację bardzo długo.

Bardzo dobrze, że są kina z nowoczesnymi urządzeniami – jak panoramiczne ekrany, jak dźwięk w nowym systemie, jak wszystkie zabawki świata w jednym miejscu. Bo oglądanie kina spod znaku fantasy czy s-f nie ma sensu w innym. Dlatego też czekałam mocno na nową, drugą ekranizacje Diuny Franka Herberta.

Pierwsza, ze Stingiem w roli demonicznego książątka domu panującego Harkonnen, była dla mnie wydarzeniem, zresztą jak wszystkie filmy sf tamtego czasu. Teraz zmieniło się wszystko, są nowe możliwości wyrazu, jest nowy przekład, kino ma olbrzymie możliwości kreowania każdego świata.

I dlatego ja, zabita fanka tej powieści kolejny raz dam sobie szansę i pójdę go gorzowskiego kina, aby obejrzeć i ocenić, udało się czy nie.

Są bowiem książki nieprzekładalne, są dzieła, których inaczej niż słowami się nie opisze. Dlatego też każdy film to przygoda intelektualna. Tak było z Wiedźminem Andrzeja Sapkowskiego – jak do tej pory jeden z dwóch filmów, z jakich wyszłam z kina w trakcie. Było to w Koperniku, kinie, którego nie ma. Zobaczymy, co się wydarzy tym razem. Mało tego, właśnie zakupiłam sobie nowe tłumaczenie tej powieści. Znaczy Diuny. Też zobaczymy, co nam się ułoży.

Piszę o kulturze dlatego, że nadchodzący weekend obfituje w wydarzenia. Więcej będzie w afiszu. Ale dla mnie najważniejszy będzie tym razem film. I wiem, że nie tylko dla mnie.

Renata Ochwat