2021-10-22, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje
No i była prawdziwie jesienna pogOda. Wiało, padało, wiało i straszyło. Taki mamy klimat, o czym chyba co niektórzy zapominają.
Jesień przyszła, nie ma na to rady, jak śpiewa pewna grupa. Nie wszyscy w kraju naszym pamiętają, że nie tylko lato i przedlecie u nas występuje, ale także jesień i to deszczowa, ale także zima, co to ja mam nadzieję, że wystąpi.
No i jak w końcu jesień przyszła, to z prawdziwym przytupem. Znaczy jak wionęło przez kraj, to co niektórym czapki z głowy spadły. Jak zarosiło deszczem, to też wszyscy narzekali. A to przecież tak ma być.
Natomiast jak nie ma być? Ano nie ma być tak, że lecą na drogę lekkie konstrukcje budowlane ogradzające budowy. A tak w mieście przecież było. Nie ma być tak, że spadają konary drzew. No i właśnie to jest kluczowe w całym jesienno-wiosennym przesileniu. Konary lecą, bo o zielsko, w tym wysokie, nikt w mieście nie dba. Jak coś rośnie, to trudno, z bólem i niechęcią się na to godzimy, jak uschnie, to trudno. Najlepiej nam się wszystko wycina i betonuj, jak na Chrobrego ulicy, który paskudnieje z każdym dniem.
Nie ma skutecznych i sukcesywnych przeglądów zieleni miejskiej. Nie ma zadbania o zielony dobrostan, nie ma niczego, co można byłoby nazwać polityką zieleni w mieście. Jest ponoć jakiś oficer zwany zielonym, ale czy ktoś go gdzieś widział? Był zespół doradczy do spraw zieleni, ale czy coś z tego wynika?
Szłam sobie wczoraj w tej wichurze i deszczu, bo ja zwyczajnie lubię taką pogodę, szlam, mokłam, bo wiatr połamał mi parasol, i tak się przyglądałam tym konarom, co to opadły z tych drzew. I serce mnie się ściskało. Znów magistrat będzie mówił o konieczności wycinek i betonowaniu, bo przecież jak lecą konary i drzewa to tylko ze skutkami okropnymi dla ludzi.
Pora najwyższa zmienić myślenie - drzewa i konary to nie wrogowie, to sprzymierzeńcy, tylko trzeba o nie zadbać. Podobnie jak i o trawki chodnikowe, które w niektórych miejscach ktoś bez sensu usuwa.
Renata Ochwat
Ps. Dziś mija 211 lat od momentu, gdy w Landsbergu uroczyście poświęcono siedzibę loży wolnomularskiej „Św. Jan pod Czarnym Orłem”, dziś to budynek przy ul. Sikorskiego 21. Zapomniany, brudny i nikomu nie potrzebny. No cóż.
Jaromir
O pewnym skarbie w tym mieście. Bo jak się okazuje, miasto ma skarby, o których zwyczajnie nie wie, lub też nie chce o nich wiedzieć. Albo nie słyszało, bo tylko żużel.
Nelly dostała kwiatka, i to jest bardzo ładny gest
Naszło mnie na sentymentalne wspomnienia
Jak rewitalizować, to właśnie tak
I znów to cholerstwo zastawia ulice
A do matur coś chyba z miesiąc jeszcze będzie
Jak się patrzy na różne rzeczy, to zawsze się w końcu ślad polski znajdzie
Takich skwerków powinno być więcej
Mało brakowało, doprawdy mało brakowało
Po co nam radni? Mnie właściwie to po nic
