A jednak koszmar wrócił i to ze zdwojoną siłą

2024-09-16, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Patrzę na Kłodawkę. Spokojna niby rzeczka, ale z charakterem. Takie same rzeczki zmieniły się w koszmar na południu Polski.

Pamiętam kilka powodzi w mieście, kiedy wylała Kłodawka. Wszyscy się dziwili, że taka mała rzeczka, takie w sumie nic może narobić maks szkód. Takie same rzeczki co i rusz o ból głowy przyprawiały mieszkańców południa Polski.

Po 1997 roku, kiedy nasz kawałek rzeczywistości dotknęła powódź tysiąclecia, padło milion i jeden słów o zabezpieczeniu. O tym, że już nigdy, że coś tam… Minęło kilka lat i znów Odra z dopływami dała się we znaki mieszkańcom południa. Znów były słowa, znów były zapewnienia.

A teraz przyszło to. Z przerażeniem w oczach patrzyłam na ten kataklizm. Przecież to więcej niż w 1997 roku. Nie potrafię wyrazić ogromu żalu i współczucia, jaki mam dla tych poszkodowanych przez żywioł ludzi.

W obliczu takiej katastrofy człowiek jest bezsilną, jest tylko, jak powiedział pewien filozof, myślącą trzciną. Drobniutką słomką, którą kataklizm targa tak, jak mu się podoba.

Z drugiej jednak strony – przecież to my, ludzie, zapracowaliśmy w pewien sposób na to. Rabunkowa gospodarka leśna w skali globu, zanieczyszczenie środowiska w skali globu, zmiany stosunków wodnych w skali globu…

W skali kraju – nieprzytomne betonowanie i asfaltowanie wszystkiego, tworzenie sztucznych wysp ciepła i światła, spychanie przyrody na totalny margines….

Koszmar wrócił. Koszmar będzie wracał, o ile nie zmienimy swego postępowania.

Nie potrafię wyrazić słów żalu i wsparcia dla tych, których znów to dotknęło.

Kłodawka, na razie spokojna rzeczka…

Renata Ochwat