Kto rano wstaje, ten ma takie widoki

2025-01-09, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Z zimy, śniegu i podobnych atrakcji najbardziej jednak to się cieszą małe dzieci. Ja też, ale ja jestem osobna.

Spadł śnieg. Dużo go spadło. Uwielbiam zimowy widok, ucieszyłam się, że trochę zimy do nas jednak zawitało. No i na tym byłby koniec, gdyby nie konieczność przemieszczania się z Miasteczka do Miasta. Oznaczało to dokładnie – czekanie na autobus prywatnej linii, która zastąpiła PKS, słuchanie rozmów – no powiedzmy komunikacji słownej nastolatków dojeżdżających do szkół wszelakich, potem ostrożną jazdę po kompletnie nieodśnieżonej szosie i w końcu Miasto.

Rozumiem, że taki mamy klimat i jak jest zima, to mogą się różne rzeczy zdarzyć, w tym i też to, że autobus się spóźni, że droga może być nieodśnieżona. Bo kompletnie bez sensu byłoby na to narzekać. Jak do tego dołożyć cudne widoki wcześnie rano, a potem śmiech dzieciaków zjeżdżających na sankach – to naprawdę nic więcej nie trzeba.

Jednak w tym idyllicznym obrazku musi być łyżka dziegciu. Otóż rozmowy młodych ludzi. Jestem polonistką, jestem oswojona z różnymi językami, w tym żargonem więziennym, językami mniejszości, żargonami i szwargotami ulicy. Ale cały czas nie mogę się oswoić z wybitnie wulgarną, wręcz obsceniczną komunikacją młodych ludzi. Nie mogę zrozumieć, jak można używać tak skrajnie obrzydliwego języka.

I choć widoki zimowe są przepiękne, zwłaszcza wcześnie rano, wystarczy postać na przystanku, żeby cały dobry nastrój diabli wzięli.

Renata Ochwat

Ps. Mija dokładnie 255 lat od chwili, gdy Kornelius Zimmermann (1757-1810), kolejny dzierżawca huty żelaza w Rybakowie, uzyskał zgodę na odstąpienie od odbudowy zakładu i osadzenie w tym miejscu nowych kolonistów. Tak powstała wieś Rybakowo.