Nie załamał rąk i dziś mamy, to co mamy

2025-03-28, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Miałam siedem lat, kiedy szkoła z Miasteczka zabrała dzieci do gorzowskiego Teatru Osterwy na Kota w Butach.

Fot. Archiwum Teatru Osterwy

Nikt, ani pani w szkole, ani mama, która mi dała pieniążek tak na wszelki wypadek, nie pomyślał, że prokuruje mi los.

Jakby ktoś zapytał, co definiuje człowieka, dostałby mnóstwo różnych odpowiedzi. Bo spektakl w teatrze, bo warsztat stolarski dziadka, bo pierwsza lekcja tańca, bo szkuta w zaprzyjaźnionej przystani, bo doświadczenie fizyczne, bo głodny kot, którego ukradkiem się nakarmiło, bo mecz żużlowy, bo ukradkiem przeczytana książka…. Bo też seans filmowy, na który udało się wbić, choć wcale nie powinno się udać. Ilu ludzi, ile doświadczeń na początku życia, tyle potem wyborów.

Wczoraj obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Teatru. Obchodzony jest od 65 lat. Od siódmego roku życia, od spektaklu Kot w Butach w Teatrze Osterwy jestem zabitą fanką teatru. TEATRU po prawdzie. Zachwyca mnie wszystko, co jest teatrem. Uwielbiam moment po trzecim dzwonku, kiedy już, kiedy za chwilę zacznie się ta magia. Kiedy kurtyna pójdzie w górę. Kiedy znów wejdę w świat alternatywny - taki, który wielu pomaga żyć. Chodzę do teatru wszędzie, gdzie jestem. W Niemczech, Czechach, Pribałtyce. Nie ma znaczenia, że nie znam języka, jakiegoś języka. Język teatru jest bowiem uniwersalny. Podobnie jak i opery, siostry teatru. Zresztą gorzowski Osterwa wiele razy potwierdził, że tak jest. Najlepszą realizację Na pełnym morzu Sławomira Mrożka obejrzałam właśnie u Osterwy. Po niemiecku w wydaniu Theater Des Lachens z Frankfurtu. Do tego trzeba dodać spektakl dla dzieci, też w koprodukcji z Des Lachens… Za rzecz absolutnie interesującą uważam spektakl Duma i uprzedzenie w Teatrze Narodowym w Pradze (po czesku). Jak do tego dołożyć jeszcze doświadczenia z teatrem łużyckim, to już jest pewien bukiet. Kwiatuszkiem dodanym jest japoński teatr no i kabuki.

ZOBACZ: Cieszy mnie, że mogłem zmierzyć się z tą postacią

Moja mama, gdyby wiedziała, że ten pierwszy Kot w Butach uwolni jednego z podstawowych fisiów w moim życiu, to by pewnie mnie na ten wyjazd nie puściła.

Ma gorzowski Osterwa szczęście – Jan Tomaszewicz w początkach swojej dyrektorskiej kariery zastał – dobry, znakomity wręcz zespół i swego rodzaju ruinkę, która się jakoś tam trzymała. Co prawda, budynek jakoś wyglądał. Jakoś. Trzeba było Tomka, jak Jana Tomaszewicza nazywają zaprzyjaźnieni, aby popatrzył, nie załamał rąk i… I mamy dziś to, co mamy. Przepiękny, klasycystyczny teatr z nową infrastrukturą, dostępny dla każdego. Ile go to energii, szarpania się i różnych zabiegów kosztowało, to wie tylko on.

Za zaszczyt poczytuję sobie fakt, że znam ludzi teatru - aktorów, reżyserów, pracowników technicznych... Dziś wasze święto, wasz dzień. Kochani, jest mnóstwo ludzi, którzy bez teatru nie umieją żyć. Ja się do nich zaliczam. To dzięki wam życie nas, fanów jest piękniejsze, pełniejsze, ciekawsze... Ludzie Teatru - samego naj w wasze święto. Kiedyś mój przyjaciel (sam mnie wybrał) śp. Aleksander Alik Maciejewski, który wybrał na chwilę karierę poza teatrem (postanowił zostać biznesmenem - znakomity, wielki aktor i biznes, przecież to się zwyczajnie nie mogło udać), powiedział taki tekst - Zdałem sobie sprawę z tego, że teatr beze mnie będzie istniał, ale ja bez teatru absolutnie nie będę istniał. I to jest najlepsza kwintesencja tego, czym jest teatr - magią, światem, życiem, oddechem, wszystkim.

Zatem raz jeszcze – ludzie teatru, samego naj.

Renata Ochwat