Odchodzą ostatni landsberczycy

2025-04-02, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Smutne wieści dotarły z Würzburga. Wczoraj wieczorem odszedł Dieter Ehrhardt, jeden z ostatnich członków ziomkostwa landsberskiego, który do rodzinnego miasta przyjeżdżał dokąd mu sił wystarczyło.

O śmierci Dietera, bo miałam ogromną przyjemność Go znać, poinformował mnie Daniel Puczyłowski, księgarz i przyjaciel Dietera. Zresztą w Gorzowie mieszka wielu, którzy utrzymywali z Nim przyjazne i przyjacielskie stosunki. Ja Dietera poznałam sporo lat temu przy okazji wizyty ziomkostwa. Jakoś latem to było, bo siedzieliśmy na ławce na placu Grunwaldzkim. Potem ile razy przyjeżdżał do Gorzowa, zawsze się spotykaliśmy – czy to na jakimś oficjalnym konwentyklu, czy też na kawce w restauracji hotelu Mieszko, gdzie zwykle się zatrzymywał. Opowiadał mi o swoim przeciekawym życiorysie, troskał się sprawami tego miasta, bo choć jako dziecko przeżył ucieczkę z miasta, to jednak nie potrafił go wyrzucić z serca.

Ostatni raz spotkałam Dietera na obchodach Dnia Pamięci i Pojednania trzy lata temu. Już wówczas miał ogromne problemy z chodzeniem, ale tylko z chodzeniem. Porozmawialiśmy chwilkę, uścisnął mnie i obiecał, że będzie się odzywał.

Do Würzburga zaglądali często Daniel Puczyłowski z Ivi. To od nich miałam informacje, że Dieter choruje, to przez nich przesyłałam serdeczności i pozdrowionka.

Ja wiem, że biologia, że każdemu z nas ta sama noc, ale jednak smutno się robi, kiedy docierają takie informacje. Odszedł jeden z ostatnich żyjących landsberczyków…

Taką notę o Nim można przeczytać w Nadwarciańskim Roczniku Historyczno-Archiwalnym nr 14/2007: Dieter Ehrhardt (formalnie nosi imiona Dietrich Manfred Kurt) urodził się w 1934 roku w Landsbergu/Gorzowie, mieszkał przy ul. Wawrzyniaka 73, syn Kurta (głównego księgowego w fabryce Maxa-Bahra) i Almy z domu Grunzke. Studiował prawo, ekonomię i psychologię na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem, Monachium, Getyndze i Marburgu (1956-1961).

Po studiach był nieetatowym korespondentem w zakresie spraw niemieckich i europejskich dla fińskiej gazety „Satakunnan Kansa” w fińskim Pori (1958-1965). Przeprowadził wówczas wywiady z wieloma ludźmi polityki i artystami, m. in. Willim Brandtem, Louisem Armstrongiem, Jeanem Cocteau, Fernandelem, Yehudi Menuhinem, Karlem Böhmem i Pierrem Salingerem w Białym Domu (rzecznik prasowy prezydenta Johna F. Kennedy’ego). W roku 1969 na Uniwersytecie w Marburgu obronił pracę doktorską z zakresu prawa międzynarodowego. Wolny słuchacz UN Institute for Training and Research – Instytutu Szkoleń i Badań ONZ (1971-1972). Następnie referent w Federalnym Ministerstwie Współpracy Ekonomicznej (BMZ) w Bonn (1972-1975); następnie w UNFPA – Funduszu Ludnościowym ONZ – dyrektor dla anglojęzycznej części Karaibów (z siedzibą na Jamaice – 1975-1980), następnie Kenii (1980-1984), Turcji (1984-1988) i Południowym Pacyfiku (z siedzibą na Fidżi 1988-1990), następnie zastępca naczelnika departamentu w BMZ w Bonn (1991-1992 i 1995-1999). Ekspert od spraw ludnościowych przy Komisji Europejskiej w Brukseli (1992-1995). Głównym jego zainteresowaniem w pracy w latach 1972-1999 była polityka ludnościowa i planowanie rodziny w Trzecim Świecie. Przyjaciel Wiesława Górnickiego od roku 1967 do jego śmierci w roku 1996. Do końca życia mieszkał w Zell koło Würzburga.

Renata Ochwat

Fot. Archiwum prywatne autorki