Muszę patrzeć na ładne, bo niewiele tego ładnego jest

2025-05-07, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Są skrawki ładnego w mieście, między innymi właśnie to miejsce do takich należy. I dobrze jest się napatrzeć, bo potem już nie ma na co.

Właściwie nie lubię wiosny, bo kicham i smarkam. Głównie. Taka dola alergika. Jednak trudno nie przyznać racji tym, którzy lubią. Bo przestrzeń staje się jednak ładna, przyjemna dla oka. Pod warunkiem, że wcześniej nikt w nią nie ingerował.

Mam na myśli klomby, które jakiś czas temu za unijną dotację między innymi powstały przy Filharmonii Gorzowskiej. Bardziej to jakieś inspekty przypominało i było okropne. Teraz praktycznie ślad po tym dziwnym czymś nie pozostał. Mówiłam od razu, że tak będzie. I uważam, że miasto powinno zwrócić dotację za ten nieszczęsny eksperyment. A urzędników powinno boleć sumienie, że tak łatwo wydają kasę, a po drugie, że wcale nie liczą się z przyrodą.

Trzeba się napatrzeć na ładne, bo jak się zajrzy w inne kątki, to serce może zaboleć. Mnie boli, kiedy zaglądam do pewnej sieni. A jak ową pewną sień porównam ze zdjęciami z innych miast, to podwójnie mnie boli. Byłam onegdaj na wykładzie Roberta Piotrowskiego o Kozackiej Górze. I tam Robert kolejny raz sformułował kardynalną myśl – niszczy się miasto, bo się go nie rozumie, bo się nie ma pojęcia, co tu jest wartościowego. Ja ją rozwinę jeszcze bardziej – niszczy się miasto, ale nie tylko miasto, bo generalnie wspólną przestrzeń, bo nadeszły czasy ciemne. Ludzie przestali czytać, przestali rozumieć nieco bardziej złożone komunikaty, mieszają pojęcia, zapomnieli o estetyce. Może to dziwne w dzisiejszych czasach, bo wydaje się, że dostępność i szybkość informacji jest dobrem. I każdy wszystko rozumie. Jak pokazuję badania kompetencji językowej maturzystów i uczniów klas wyższych szkół średnich, jest kompletnie na opak….

No cóż.

Trzeba się napatrzeć na ładne.

Renata Ochwat

Ps. Mija dokładnie 80 lat od chwili, gdy we francuskim Reims Alfred Jodl i Hans-Georg von Friedeburg podpisali bezwarunkową niemiecką kapitulację. Na żądanie ZSRR ceremonię powtórzona dzień później (był to już 9 maja czasu moskiewskiego).