Kolejny cios w lokalną kulturę

2025-06-04, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

To nie była dobra informacja dnia. Na Niebieskie Łąki przeniosła się Ewa Herman, wieloletnia dyrektora Domu Kultury w Santoku. Kolorowy kwiat.

Kiedy w słuchawce odzywał się bardzo charakterystyczny głos, coś jak pani Joanny Senyszyn, świat robił się od razu weselszy. Bo Ewa Herman zawsze o czymś informowała, coś robiła, szukała czegoś, albo deklarowała, że ma dla mnie kolejny czerwony beret.

Sama ogniście ruda, nie lubiła szarości, wtapiania się w tło. Zawsze coś ją intrygowało, zawsze z czymś lub o coś walczyła.

Nie pamiętam momentu, w którym ją poznałam, zresztą jak wielu przemiłych znajomych, bo o takich ludziach myśli się, że się ich zna od zawsze.

Uwielbiałam, jak opowiadała o swoich wyprawach do Zakopanego. I nagle okazywało się, że kiedy ja siedziałam na Jagiellońskiej pod pewna słynną Leżakownią, to Ewa była wewnątrz. Kiedy ja łaziłam po Centrum Kultury Japońskiej Manggha, to Ewa siedziała na Małym Rynku na kawie. Takich koincydencji było mnóstwo.

Pod koniec życia mocno angażowała się w sprawy innych ludzi. Skutecznie potrafiła doprowadzić do obłędu urzędników, nie było gadania, że coś tam. Trzeba było wszystko zrobić szybko i tyle.

Była niebanalna, jedyna, kolorowa. Na chwilę przed jej śmiercią nic nie wskazywało, że może się wydarzyć ostateczność. Do ostatniego momentu była czynna i aktywna.

Będzie mi jej bardzo brakowało….

Renata Ochwat