2025-07-31, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje
Zachwycił mnie namiocik stojący sobie na Starym Rynku. Nikomu nie przeszkadza, że idealnie dzieli w pół Gorzowską Aleję Gwiazd.
Kolejny raz przekonałam się, że nikt nie dba w tym mieście o to, co było przed. Mam na myśli choćby i to, że stawia się jakieś budy w miejscu, o które powinno się dbać. Mam na myśli Aleję Gwiazd. Jakiś czas temu Monika Kowalska i Ewa Hornik wraz z byłym prezydentem miasta Henrykiem Maciejem Woźniakiem przypomnieli o jej istnieniu. Domagali się kontynuowania dzieła, bo jedyne jest, ciekawe. Dość dodać, że jak tylko w Mieście na Siedmiu Wzgórzach pojawiły się pierwsze tablice, to podobną inicjatywę powzięli mieszkańcy Winnego Grodu. U nas inicjatywa umarła, bo po co kontynuować dzieła poprzednika, tam hula i ma się dobrze. No cóż.
U nas skutecznie zresztą Aleję zastawia się jakimiś badziewiami. A to ktoś wymyśli sobie jakiś jarmark, a to ktoś ustawi namiocik, taki jak ten, a to ktoś pozwoli na sprzedaż kwiatków.
Uprzedzam, nie jestem za zamykaniem całego Rynku, bo była to głupota. Ale dlaczego nie można zrobić tego tak, jak w Berlinie na schodach Kościoła Pamięci niedaleko Dworca ZOO. Tam co roku odbywa się jeden z najbardziej popularnych Jarmarków Adwentowych w mieście. Ale także tam dziewięć lat temu w rozbawiony tłum wjechała ciężarówka kierowana przez islamskich terrorystów, którzy najpierw zabili polskiego kierowcę, młodego chłopaka.
I jest ten fakt w bardzo symboliczny sposób i bardzo zresztą wzruszający upamiętniony. Ale jarmark odbywa się co roku. Tyle tylko, że miejsce upamiętnienia jest odsłonięte i nie stoją tam żadne kramy. Tylko tyle i aż tyle. Dlaczego u nas tak być nie może?
Nie, bo nie. Bo moje jest najlepsze, najmojsze i nie dyskutujemy….
No cóż.
Renata Ochwat
Ps. Mija dziesięć lat od chwili, gdy w Gorzowie odsłonięto dwa murale powstałe z inicjatywy Stowarzyszenia Sztuka Miasta przy wsparciu Towarzystwa Miłośników Gorzowa, wykonane przez Krzysztofa Matuszaka, Tomka Sozańskiego, i Magdalenę Brambor. Jeden z nich znajduje się na budynku przy ul. 11 Listopada 113 i upamiętnia Christę Wolf (1929-2011). Drugi pędzla Tomasza Kalitki – przy Teatralnej 38 i poświęcony jest pamięci Zbigniewa Herberta (1924-1998) i odwołuje się do jego wiersza Wojna.
Kolejny raz przechodziłam obok rozwalonej skrzynki energetycznej. Co służby ją ustawią, zaraz jakaś durna ręka musi ją powalić.
Już wiem, dlaczego ciągle się nie udaje
O odkrywaniu perełek turystycznych będzie
No tak, nic się nie da, zatem po co centrum?
W kwestii dbania o wizerunek będzie
Słów parę o książkach i czytelnikach będzie
Jednak można znaleźć coś ładnego
Qui pro quo zaczyna stawać się ponurym żartem
W kwestii żywotności trawy będzie
A tu kiedyś sprzedawano najlepsze pierogi w mieście
