Trzeba ważyć słowo, bo ono może wrócić czymś ciężkim

2016-09-12, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

W sobotę jechałam sobie do Poczdamu, tego pięknego miejsca tuż obok Berlina. Gadałam dużo o Fryderyku II Wielkim z domu Hohenzollern. Ale na starcie wycieczka była zainteresowana inną kwestią.

Nie jest dla nikogo, kto mnie zna, tajemnicą, że od pewnego niedługiego czasu zajęcie pilota, akredytowanego pilota turystycznego, zajmuje mnie bardzo. I choć wycieczek nie mam za dużo, bo w branży słabo, albo bardzo słabo umocowana jestem, jednak to mi przysparza największej satysfakcji i zawodowych wyzwań. Jechałam więc do Poczdamu, do centrum świata i okolic Fryderyka II Wielkiego. Wycieczka była poukładana, nikt się nie spóźniał, pilota pytaniami nie męczył, bo pilot dużo gadał, bo pilot tak ma. Znaczy ja tak mam, że dużo gadam. Ale nagle moje gadanie o trasie, o miejscach przebiła jedna informacja. Radna Grażyna Wojciechowska przegrała w sądzie sprawę o zniesławienie, jaką jej Barbara Zajbert o zniesławienie wytoczyła.

Problem polega na tym, że znam obie panie. Grażynę radną bardzo długo, Baśkę, jak do niej zwykle mówię, też bardzo długo.

Z radną mam problem, podejrzewam, że nie tylko ja. To w istocie dobry człowiek, tylko mocno zagubiony. Grażyna radna chyba się mocno pogubiła w tym, co można, a co nie można. Zresztą nie pierwszy raz. Można krytykować przeciwników, można krytykować następców. Pod jednym wszakże warunkiem – rzetelnej prawdy. Tym razem tego chyba zabrakło. Tej rzetelnej prawdy. Wyrok sądu jest dla mnie podstawą, aby tak o tym dywagować. Baśka Zajbert jest z tarczą, Grażyna na tarczy. Będzie apelacja, zobaczymy, co się wydarzy.

A gadam o tym, bo Barbara Zajbert jest jedną z nielicznych znanych mi osób, która nagle stwierdziła, że walczy o swoje oblicze. Walczy z wielką Grażyną. Na chwilkę obecną ta ślepa Temida jest po jej stronie. Znaczy, nie pozwala, aby ktoś ją zniesławiał.To oczywiście nie koniec sporu, bo jeszcze apelacja, bo jeszcze kasacja wyroku, bo ostatecznie Trybunał Europejski (no i jakie szczęście, że on jest, choć jak nasz rząd jeszcze trochę porządzi, to do Trybunału odwołać się nie będzie można), więc różnie może być z tym wyrokiem.

Dla mnie jedna rzecz jest ważna z tym pierwszym wyrokiem. Idzie to tak: nie gadaj, nie oczerniaj, nie opluwaj innego człowieka. Nie rób tego. Nigdy nie rób. Prosta zasada, która nigdy i nigdzie nie została zapisana, ale jednak trybi, jest taka. Policzkiem i orężem walczysz, policzek i oręże wróci. Dobrą radą, dobrą myślą walczysz, dobra rada, dobra myśl wróci.

No i zobaczcie, wystarczy do przepięknego Poczdamu wyjechać, tylko na chwilkę, tylko na moment, a tu takie rewelacje.

A skoro przy pięknym Poczdamie jestem, to powiem tylko jedno. Jak się tam jedzie, to dawkować należy emocje. Nigdy nie zapomnę zachwytu wycieczki, która najpierw obejrzała Nowy Pałac, czyli Fanfaronadę (dzięki Zbyszek Miler za określenie i zwrócenie uwagi) a potem coś najpiękniejszego, czyli pałac Sanssouci. Byłam tam wcześniej, ale od tego momentu tak mam, że nie ma nic piękniejszego. I dlatego tak swoje wycieczki planuję, że najpierw Fanfaronada, a potem crème de la crème, czyli pałac Sannsouci. Dla mnie coś niezwykłego.

Ps. Przepraszam, ale jak jadę do Poczdamu, to naprawdę o nikim i niczym nie mogę, tylko o Ukochanym Władcy. Fryderyk II Wielki z domu Hohenzollern. I jak stoję nad Jego grobem, tam wśród psów, to myślę sobie zawsze jedną rzecz. Ja zwykła chłopka chciałabym tak jak Władca, mój najbardziej ukochany, chciałabym tak jak i on. Obok moich psów sztuk dwa. No i się nie uda. Bo kto pamięta, gdzie Basza leży. A ja, no jeszcze trochę chyba pożyję…Mam nadzieję. Basza, mój ukochany najbardziej pies, to czarny cocker spaniel był.