Jedno wielkie polowanie się odbywa

2016-07-30, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Nie wierzyłam w to, co widzę. Dziesiątki bardzo młodych ludzi wpatrzonych w swoje telefony komórkowe przemierzały park Wiosny Ludów. I nikt z nich nie patrzył na piękny park. Gapili się w swoje telefony.

A było tak. Wróciłam do wielkiego i pięknego miasta, jak chce moja przemiła znajoma, a o którym ja mówię inaczej. Z przemiłym innym znajomym przeszłam się przez park Wiosny Ludów. I zobaczyłam tabuny młodych ludzi latających po parku lub siedzących na schodach wiodących z parku do ronda przy III LO. Wszyscy z wielką estymą gapili się w swoje telefony.

Lubię wiedzieć i rozumieć, co się wokół mnie dzieje, więc zapytałam przemiłego, o co w tym gapieniu się w telefony chodzi. No i usłyszałam, że ci młodzi ludzie przyszli tu nie dla urody parku, ale po to, aby łapać Pokemony.

Na pytanie, o co tak naprawdę chodzi, przemiły odpowiedział, że to jakaś aplikacja jest, i każdy łapie Pokemony. Potem sprawdziłam i okazało się, że to jest taka gra, w której się łapie Pokemony. A ponieważ one lubią parki, laski i podobne miejsca, więc się je tam łapie. I dlatego ci bardzo młodzi ludzie okupują piękny park, bo może złowią, złapią Pokemona. Wirtualny byt. Ale premiowany w grze.

I tak zwyczajnie mnie się przykro zrobiło, że tylko o to chodzi. O łapanie wirtualnych bytów. Jakieś rzeczywistości, która tak naprawdę nie istnieje, ale jest dla nich na tyle ważna, że nie dostrzegają rzeczywistości. Tej prawdziwej i pięknej. Bo mimo wszystko park Wiosny Ludów piękny jest.

No cóż, trudno. Trzeba się pogodzić z rzeczywistością. Ważniejsze są Pokemony i ich wirtualna obecność. Choć ja z całą mocą mówię. Nie, ja się nie godzę. Bo ta prawdziwa rzeczywistość jest n razy ciekawsza. Ciekawe więc, kiedy ci młodzi ludzie odkryją tę prawdę. Kiedy popatrzą choćby na ten park innym okiem, oderwanym od telefonu? Czy w ogóle będą w stanie? Bo za chwilkę niewielką znów ktoś jakąś inną aplikację wymyśli. I znów młodzi będą ścigać kolejne wirtualne byty…

Jaka szkoda, że tylko bawią ich, tych młodych, wirtualne byty. Jaka szkoda. Żal mi tych ludzi, że dla nich centrum świata to telefon i aplikacja to cały wszechświat.

I jak kto zobaczy w parkach miejskich ludzi z telefonami w dłoniach, to niech nie ma złudzeń. Nie uroda parku, nie piękno miejsca ich tu ściągnęło, a pewna popularna gra. Gra, w którą nie grają nieco bardziej dorośli. Ale z drugiej strony, taka jest kolejność życia. Coś się zmienia. Coś nowego przybywa. Szkoda, że to nowe, to aplikacja na telefon.

No i z innego kątka będzie. Nie lubię ogni sztucznych. Nie lubię fajerwerków. Zwyczajnie się ich boję… No cóż, taka skaza mózgowa. Fajerwerki poszybowały w niebo wczoraj. Nie wiem, z jakiej okazji. Ale przytoczę tu komentarze, jakie usłyszałam wówczas… Były jednego rodzaju i jednego tematu – Wojna. Znak prosty. Doszliśmy do takiej eskalacji napięć różnych, że wystrzały wieszczą wojnę. Oj nie dajcie Bogi wszelakie. A z drugiej strony, co się stało, że fajerwerki niezapowiedziane są odczytywane jako wojna? Napięcia społeczne, napięcia, które zafundowała nam nowa zmiana? Nie wiem. Coś jednak na rzeczy jest, że ludzie boją się nieznanych wystrzałów w środku miasta. I nie tylko ja.

No i z kolejnego kątka. Zbliża się coraz mocniej rocznica wybuchu powstania warszawskiego. To już za dzień. To taki moment w historii, kiedy w stolicy się gotuje. Za chwilkę wybuchnie. W hekatombie wyginie pokaźna część inteligencji polskiej. Na pamięć tych okropnych wydarzeń kraj powinien zastygnąć z ciszy i zadumie. Na krótką chwilkę. Stanąć i tylko tyle. Zawyją syreny. A my też powinniśmy stanąć, zatrzymać samochód. Tylko tyle, ale i aż tyle. Uda się?

Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Robert
Borowy

Włodarz się nie zmienił, ciekawe, czy zmieni styl?

Po drugiej turze wyborów samorządowych stało się jasne. Na kolejne lata w fotelu prezydenta miasta będzie siedział dotychczasowy włodarz – Jacek Wójcicki.