Może zacznę gotować...

2014-07-17, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Właśnie stałam się szczęśliwą posiadaczką specjalnej książki kucharskiej wydanej przez Tomasza Hołyńskiego, właściciela Łubudubu i coś mnie tak kusi, żeby może tę soljankę...

A tak na poważnie, to gotować nie będę, bo zwyczajnie nie umiem, i cokolwiek upichcę wygląda i smakuje jak klej. Ale słówko jedno o książce napisać chcę, bo warto. Według mego myślenia o różnych akcjach artystycznych czy kulturowych, tylko te mają sens, po których zostaje coś namacalnego, jakiś ślad w postaci wydawnictwa, filmu, zapisu dźwiękowego, fotografii. Najwyżej cenię oczywiście te, które kończą się wydawnictwem. No i właśnie dlatego cenię sobie książkę kucharską, zresztą smakowicie wydaną po warsztatach kulinarnych prowadzonych przez Szeroki Kąt Widzenia czyli stowarzyszenie Tomasza Hołyńskiego. Zresztą sam animator jest osobą nietuzinkową, dlatego jego akcje mają taki nietuzinkowy charakter. I bardzo dobrze, bo im więcej w mieście ciekawych ludzi, tym bardziej kolorowo, bardziej intrygująco, fajnie po porostu.

Dlatego nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem, dlaczego urzędnicy w ubiegłym roku odrzucili projekt książki o parku Wiosny Ludów, jaką chciał napisać Robert. Pamiętam uzasadnienie – brak wkładu własnego, czyli pieniędzy. Bo przecież wkładem własnym nie może być wiedza, intelekt, dokumentacja, talent w końcu, bo nie każdy potrafi pisać książki czy nawet artykuły mniejsze lub większe. Ponoć książka jednak się ukaże, więc wypada na nią poczekać. Ale pokrętnych ścieżek myślenia urzędniczego nie zrozumiem chyba nigdy....

A teraz z innej mańki będzie. Otóż postać tragiczna Ramzes O. trafi w ramach aresztu do szpitala psychiatrycznego. Tak, tak, chodzi o szaleńca z Mieszka I, do którego policja strzelała. Biedny człowiek, chory, samotny, zdesperowany, chyba za bardzo nie wiedział sam, co czyni. Myślę, że takich jak on, samotnych, chorych, pozbawionych wsparcia wokół nas trochę jest. Może i dobrze, że sąd skazał go na trzy miesiące w szpitalu, dostanie leki, jedzenie, może jego stan się ustabilizuje, wróci do rzeczywistości.

A teraz słówko o niekończącej się dyskusji czy policja mogła strzelać. Otóż w owej kwestii wypowiedział się nawet sam główny szef policji generał Marek Działoszyński, który gratulował policjantom akcji. Myślę, że z tymi gratulacjami to przesada, ale roztrząsanie – mogli, nie mogli nie ma sensu. Było ewidentne zagrożenie życia, co widać na megapopularnym filmiku, więc po to policja ma broń, aby jej używać. A że strzelaniny na co dzień odchodzą może w Nowym Jorku, może Chicago, to co się dziwić, że mundurowi zachowywali się cokolwiek nieswojo. Ja nigdy w życiu nie trzymałam w ręce innej broni niż polska szabla i kozacka szaszka, więc nie wiem, jak to jest, ale ci co mają doświadczenie z takimi ustrojstwami niech się zastanowią, w jakich okolicznościach potrafiliby i czy w ogóle strzelić do człowieka. A potem niech się ze mną podzielą swoim myśleniem.

No i smutki prywatne Renaty Ochwat. Wczoraj na Niebieską Scenę odszedł Szymon Szurmiej, dramaturg, reżyser, długoletni dyrektor Żydowskiego Teatru im. Idy Kamińskiej, jedynej na świecie sceny, gdzie gra się w jidysz. Ja wiem, że to naturalne, że ludzie odchodzą, ale mnie zawsze jest smutno, kiedy zaczyna brakować tych, których się ceni. Byłam w tym teatrze i kolejny raz się wówczas przekonałam, że dla dobrego teatru nie ma granicy języka. A pana Szymona Szurmieja ceniłam za to, co robi i za poczucie humoru.

P.S. Dziś do wyboru jest koncert w katedrze, na afiszu Wolfgang Amadeusz Mozart i Krzysztof Penderecki, jak dla mnie cokolwiek egzotyczne zestawienie, al co tam. Niech sobie będzie. Początek o 19.00. No i o tej samej godzinie trzecie próba do meczu z Unibaksem Toruń. Zobaczymy, bo jak się mówi do trzech razy sztuka. Idę wiec na stadion. Acha, no i po południu piknik policyjny na Bulwarze Wschodnim. Szkoda, że nie strażacki...